Afgelopen vrijdag stond de innemende Tommy Guerrero nog eens op een Belgisch podium en dat was in de weken voor het concert te merken aan de verwachtingen. Zowel op de socials als aan de ticketverkoop en finaal aan de wachtrij op Ticketswap. Het concert in het Gentse Wintercircus – de aftrap van een korte Europese tour – was al wekenlang uitverkocht.
De legendarische skateboarder en gitarist heeft een dijk van een back catalogue en selecteerde voor de gelegenheid twintig nummers uit negen verschillende albums waarvan het eerste al dateert uit het vorige millennium. Guerrero, 58 intussen, werd geruggensteund door het duo Josh Lippi (bas) en Matt Rodriguez (percussie) en hield er gedurende anderhalf uur een uiterst gezapig tempo op na. 100% trouw aan zijn kenmerkende laidback stijl. Super chill & no stress @ all…
De lo-fi muziek, soundscapes opgebouwd met gitaar, bas en subtiele percussie met conga’s in de hoofdrol, vloeide in zachtaardige golven door het Wintercircus. Alles ondersteund door visuals die slechts één enkel thema kenden: het verschroeide landschap van de Joshua Tree Desert. Wie er ooit geweest is, weet hoe indrukwekkend die woestijn kan zijn naast de ondraaglijke temperaturen die er in de zomer heersen. Terug naar het Wintercircus: de beoogde symbiose van zonovergoten beeld en geluid sloeg aan, zeker in de eerste helft van de set.
Hoogtepunten waren onder andere het dromerige Los Days en het fascinerende klankenspel dat In My Head is. Tommy’s vingers glijden over de snaren. Voorzichtig tokkelen en noten buigen, zich daarbij bedienend van meerdere invloeden en stijlen, van folky strum over surf tot jazzy swing. En zowat alles tussenin.
Al die gemoedelijke gezapigheid op het podium kende echter ook een keerzijde. De sterke inwisselbaarheid van veel nummers en het eerder trage, ononderbroken tempo maakten dat de aandacht bij een deel van het publiek na enige tijd verslapte. Om het vervolgens op een stevig babbelen te zetten. Zo stevig dat een vriend die (te) laat arriveerde voor de show, zijn entree maakte met de vraag: “Is dat hier een praatcafé?”. Wat begon als een intimistische show werd geleidelijk aan een soort achtergrondconcert voor wie liever socialiseerde dan luisterde na een drukke werkweek.
Guerrero is en blijft een meester in het creëren van sfeervolle, instrumentale soundscapes. Hij weet als geen ander maximaal effect te bereiken met een minimale instrumentatie. Maar iets meer variatie op de playlist en zoiets als een spanningsboog creëren hadden het concert zeker geen kwaad gedaan.
