Kontzert. Voor wie het niet mocht weten: een gloednieuw initiatief van twee muziekfanaten (Simon Lamont en Thibault Vander Donckt) met als bedoeling om in de Gentse Charlatan op zeer regelmatige (bijna krankzinnige) wijze Belgisch talent een podium te bieden. En kijk, als je in vogelvlucht naar de geprogrammeerde namen kijkt, zou je bijna durven beweren dat ze één voor één voorbestemd zijn om er later de woorden “ik zag ze voor het eerst in De Charlatan” over te kunnen zeggen.
En met zeer veel succes. Zo werd verleden week iedereen Dirk in een hopeloos uitverkochte zaal. Deze keer was het de beurt aan twee Antwerpse acts : Catbug en Tin Fingers. Op het eerste gezicht leek de opkomst mager, maar Gentse nachtraven komen nu eenmaal pas buiten als de anderen gaan slapen, en van zodra de eerste klanken uit de speakers kwamen, zagen we een meer dan aardig gevulde zaal. Opdracht geslaagd, en nu lag alles in de handen van de artiesten…
Zou er iemand in de schoenen van Paulien Rondou willen staan? Ja, omdat deze 23-jarige muzikante (terecht) wordt opgemerkt door de (underground)pers en de fans, en bijvoorbeeld met de trofee van De Zes 2017 (zeg maar de Rock Rally van de Trix) mocht lopen. Wellicht een neen omdat ze iedere keer de opdracht in de schoot geworpen krijgt om met haar luisterliedjes het publiek niet alleen te imponeren, maar ook stil moet krijgen.
“I dream I died” zijn de eerste woorden die Paulien prevelt. Liedjes over zelftwijfel, vreemde gevoelens, oud en nieuw liefdesverdriet, kortom het leven. Eenvoud siert, want het enige waar Paulien over beschikt is een gitaar en een stem. In de jaren zestig zouden ze dergelijke muzikanten tot een hippie herleid hebben. Hoewel we niet zitten te wachten op het leven in communes, zijn artiesten als Catbug vandaag meer dan welkom, al was het maar om ons opnieuw te leren luisteren. Dat was ook zo in De Charlatan, een meisje die alleen maar met een gitaar het beginnende geroezemoes de baas kan en daar zelfs geren kattestreken voor hoeft uit te halen, is goed bezig. Misschien te soft (of te breekbaar?) voor sommige oortjes, maar Catbug is een groeier.
Tin Fingers. Sinds hun fantastische ep No Hero op WasteMyRecords verscheen, is dit vijftal een wekelijkse klant op onze pagina’s. Het verhaal is ondertussen gekend. De Antwerpse band heeft in het verleden diverse stijlen uitgeprobeerd. Dat ging van folk tot garage, maar sinds een tijdje staat het podium vol synths en begeven ze zich voortaan op het synthpoppad met een knipoog naar net niet foute 80’s. Als je ons niet wil geloven, overtuig je dan met het feit dat ze Everywhere van Fleetwood Mac coveren. Een melige 80’s-sound, maar wie zich geen bal aantrekt van imago (nooit doen!) zal wel toegeven dat het in feite één van de mooiste songs zijn die ze ooit hebben geschreven.
Het zijn woorden die je ook over Tin Fingers kan zeggen. Melig is het wel, maar soms kan meligheid je hart doen smelten en dat is exact wat de band rond Felix Machtelinckx doet. Ze draaien er hun hand niet voor om poppy songs (eigenlijk zouden hun songs één voor één gigantische hits kunnenworden) uit hun mouw te schudden, maar het moet steeds met kwaliteit geleverd worden. Gewoon, omdat pop anders gewoon maar pop is.
De stem van Felix weerklinkt als goud en hoewel hij de rust zelve uitstraalt, is er voldoende dynamiek om de muziekliefhebber te boeien. Dat gebeurde ook in Gent. Braaf, dat wel, maar wat Tin Fingers deed was niet minder dan het brengen van geniale synthpop die af en toe met psychedelica vrijt, of eens per ongeluk in het bed van Toto (of Foreigner) belandt, maar je kon de band geen seconde op een fout of gebrek aan enthousiasme betrappen.
Twee acts die achteraf verdiend zieltjes hadden gewonnen, en daarmee had Kontzert zijn doel bereikt…
