Sommige concerten staan reeds in de geschiedenisboeken nog voor dat er een noot de zaal wordt ingestuurd, dat van de herrezen This Heat onder de noemer This Is Not This Heat was er zo één. Wie een beetje thuis is in de Belgische undergroundscène zag de nodige bekende gezichten in de Vooruit, This Heat is dan ook wat men wel eens een invloedrijke cultband noemt.
Eerst was het de beurt aan het Franse duo Cantenac Dagar dat met een banjo, beatbox en cassettespeler bezwerende experimentele muziek neerzet. Zoals verschillende bands in dat genre dat wel eens doen, lieten de twee het podium letterlijk links liggen en stonden ze centraal in de balzaal. Zoiets bevordert natuurlijk de intieme sfeer, wel sneu voor degene die geen plekje vooraan heeft en het moet stellen met de klanken die de concertzaal vullen. Gelukkig is de postrock (of is het nu mathrock?) van Stéphane Barascud en Aymeric Hainaux sterk genoeg om indruk te maken. Het ritmische klanktapijt van de twee muzikanten uit Toulouse bleek een ideale opwarmer voor This Heat. Of neen, This is Not This Heat natuurlijk!
Hoewel This Heat slechts twee platen en een ep heeft uitgebracht hebben ze een onuitwisbare stempel op de muzikale geschiedenis gezet. Het was John Peel die voor het eerst de muziek van deze Britten liet horen, en dat met een tape uit 1977. De Britse dj was meteen verzot op de combinatie van traditionele krautrock, jazz (Weather Report bijvoorbeeld) en een genre waarover iedereen het weldra zou hebben, postpunk. Twee jaar later verscheen de eerste plaat, en hoewel de Britten er in 1982 al de brui aan gaven, bleek hun muziek belangrijker dan ze zelf ooit hadden gedacht. Bands als PiL of Sonic Youth maakten van de twee albums Health & Efficiency en Deceit regelrechte postpunkbijbels. Wat verleden jaar in Londen gebeurde, werd in de Vooruit netjes overgedaan, een optreden van This Is Not Heat: met de oorspronkelijke This Heat-leden drummer Charles Hayward en gitarist Charles Bullen, samen met o.a. James Sedwards van de Thurston Moore Band en Daniel O’Sullivan van Grumbling Fur, Ulver en Sunn O))).
De verwachtingen zijn hoog, laat ons daar eerlijk over zijn, niet één toeschouwer die de zaal wil verlaten zonder dat hij het woord perfect over zijn lippen heeft gekregen. Meteen van opener Test Card waarin korstondige elektronische spielerei overvloeit naar de krautrock van Horizontal Hold, en waarin duidelijk wordt dat de oppstelling van twee drumstellen geen gimmick is. De leden zijn perfect op elkaar ingespeeld, of hoe perfecte timing genialiteit kan worden.
Not Waving, één van de meer gekende songs van This Heat, en vanachter de drums weerklonk de prachtige stem van Charles Hayward die na de split van This Heat nog een paar onvolprezen meesterwerken met Camberwell Now uitbracht. Iedere noot ervan was perfect. Muziek die wel wat inspanning vergt, maar je als muziekliefhebber een uiterst tevreden gevoel bezorgt.
Ook S.P.Q.R., Makeshift Swahili en Paper Hats (waar hebben we die naam tegenwoordig nog al gehoord?) maakte deel uit van de meer dan anderhalf uur durende set. Het experimentele karakter zat er steeds in, zelfs de “kijk eens wat ik allemaal kan”-houding, maar alles was zo goed gebracht dat het je alleen maar met een open mond kan achterlaten.
Charles Hayward en Charles Bullen zullen er in de Vooruit geen fan bij hebben gewonnen, want het was duidelijk dat het muisstille, uiterst geïnteresseerde publiek meer dan vertrouwd met de muziek was. Voor hun was het een bevestiging van hetgene wat ze wisten, en vooral een unieke gelegenheid voor hun om de legende op een podium te zien.
