1985. De hoogdagen van de new wave lijken voorbij te zijn, over de grote plas worden bands als Jane’s Addiction of Red Hot Chili Peppers alsmaar groter maar in Engeland lijkt zich een beweging te vormen die men gemakshalve onder de grote noemer “indie” zal plaatsen. Met dank aan The Smiths en John Peel wordt men er zich in Groot-Brittannië van bewust dat je veel kan bereiken met jinglejangle-pop.
Eén van die bands die vanaf het begin meegevoerd werd in deze alternatieve stroom is The Wedding Present uit Leeds. De Britse pers, die in deze tijd nog zeer veel te zeggen had, verzamelde de Britse gitaarbands onder de term C86. De reden was te zoeken in een tape die de NME in datzelfde jaar uitbracht met als titel C86. Daarop vond je bijv. Primal Scream, The Pastels die later Nirvana-favorietjes zouden worden, de ondertussen compleet vergeten Close Lobsters en The Wedding Present. De enige band op deze release, op die van Bobby Gillespie na, die het tot vandaag heeft uitgehouden.
Zanger David Gedge, de enige die is overgebleven van de originele line-up, kan het zelf nauwelijks geloven dat hij na een carrière van meer dan dertig jaar voor het eerst in Eeklo is beland en dan nog in een legendarische concertzaal die er sinds de 70’s staat. Oud worden heet dat, en Gedge zou er tijdens de set nog verschillende mopjes over maken. Dat merkte je ook aan het publiek. Veel grijze haren, maar geen jonkie in de buurt die zin had om van wat oud lekkers te proeven. Jammer, want The Wedding Present is weliswaar op retour zeker als het op de kwaliteit van hun laatste releases aankomt (of de alsmaar mager wordende opkomst), maar live staat de band nog als een huis.
Als iemand uit het publiek om Boing! schreeuwt, grapt Gedge dat hij het wel leuk vindt dat iemand zich nog zo’n obscure song kan herinneren. Maar zelf is hij vooralsnog geen jukebox en niet de man die 300 songs kan onthouden dixit een goedgemutste Gedge die voor deze tour de tweede lp Bizarro in de verf wilde zetten.
De opvolger van het debuut George Best waar ze ook al eens mee hadden getoerd staat mijlenver af van het Britse geluid dat hun in 1987 een erestatus opleverde bij diverse alternativo’s. Het feit dat deze Weddoes-plaat geproducet werd door Steve Albini (toen nog niet zo voor de hand liggend) zei genoeg. Bizarro is dan ook één van de weinige platen die perfect het evenwicht weet te houden tussen de Amerikaanse en de Britse indiesound en daarom wellicht zo’n onverwoestbare klassieker. Want dertig jaar oud (jawel), maar nog geen tikkeltje gedateerd en dat kun je niet van alle Melody Maker-hypes zeggen.
Het is ondertussen al niet meer bij te houden wie er nu bij The Wedding Present speelt, maar we merken drummer Charles Layton en de nieuwe bassiste Melanie Howard op. Een beetje verrassend, begonnen The Weddoes hun set met het melancholische California. Dit was dan ook geen klassieke rewind waarin de plaat van a tot z wordt gespeeld. Alle nummers van Bizarro kwamen weliswaar aan bod, maar zoals Gedge het aangaf zaten ze allemaal wat verspreid in de set. Als verwacht zorgden de hits Brassneck en Kennedy voor de meest knikkende hoofden, maar ons (en de rest van het publiek waar heel wat Engelstaligen tussen zaten) viel op hoe fris deze nummers nog klonken. En natuurlijk de uitsmijter Take Me dat net niet afklokte op tien minuten en waarin Gedge liet zien dat hij op zijn 59e nog een aardig stukje gitaar kan spelen.
Naast de krop in de keel die Montreal was, het tamelijk briljante A Million Miles (uit dat wonderlijke jaar 1986 dixit Gedge) kregen we er ook nog een cover van een tamelijk “obscuur” groepje uit Manchester bovenop: A Song From Under The Floorboard van Magazine.
Hip zullen ze nooit meer worden, maar gisteren werd nog maar eens onderstreept wat voor bands het huidig indielandschap hebben geschapen, The Wedding Present is daar één van.
