The Triffids, opgericht in 1978, stammen uit een periode waarin volgens moderator Stijn Meuris de journalisten nog werden betaald en het alfabet kenden. Voor deze Australische cultband waren de persjongens van vitaal belang, de recensie van Marc Mijlemans die net voor het optreden werd voorgelezen, was zo wat de motor van Sandy Born Devotional uit 1986. Tijden waarin de HUMO nog iets had te zeggen, een tijdperk waarin mensen een plaat van achteren naar voren alvorens een mening de wereld in te sturen.
Het materiaal voor Born Sandy Devotional was minstens even mooi, maar werd nauwelijks opgemerkt. Sindsdien wist de wereld dat Australië meer te bieden had dan een bende schreeuwlelijkerds (we hebben het over AC/DC mocht u erover twijfelen). David McComb werd een halfgod en men dacht achteraf (vaak terecht) dat alles wat uit Australië kwam briljant was (draai een plaat van The Church of The Go-Betweens en je snapt dat toen journalisten het bij het rechte eind hadden).
Toen McComb in 1999 op 37-jarige leeftijd stierf, waren The Triffids niet meer dan een verloren herinnering, maar zijn tragische overlijden (druggebruik zo bleek later) bezorgde hem een plaats naast de allergrootste rockhelden.
Iedereen die toen een HUMO kocht, schafte (laten we daar eerlijk over wezen) zich ook een exemplaar van Born Sandy Devotional aan. Hoezeer we vandaag de overdreven schrijfsels van bepaalde journalisten ook vervloeken (is er iemand die vandaag nog een plaat van Michelle Shocked draait?), blijven we Mijlemans eeuwig dankbaar voor zijn woorden. Zelfs 30 jaar na datum klinken de tien liedjes op Born Sandy Devotional (die ondanks de exotische cover gewoon in hartje Londen is opgenomen) nog even bloedstollend mooi.
Toen Domino in 2006 de platen heruitbracht, was dit voor de vijf Triffids-leden (aangevuld met Rob Snarski van The Blackeyened Susans met wie McComb ook speelde) een signaal om opnieuw op het podium te staan. Na eerdere concerten in Hasselt stonden de Australiërs vandaag nog eens op Belgische bodem, en daar was een goede reden voor: Born Sandy Devotional vierde dit jaar zijn dertigste verjaardag.
Na een kort muzikaal eerbetoon aan McComb en Too Hot To Move uit de laatste Triffids-plaat (The Black Swan) begon de band aan het integraal spelen van Born Sandy Devotional: tien liedjes die over een verlies gaan, iets dat je loslaat en nooit meer terugkomt. Natuurlijk zijn The Triffids niet The Triffids zonder McComb, en hoewel de zang van Snarski net iets te krampachtig klonk (ruimschoots goedgemaakt door Jill Birt die er misschien vandaag iets minder engelachtig als toen uitziet, maar nog even hemels klinkt). Wat kun je zeggen over songs als Stolen Property, Wide Open Road of The Seabirds behalve dat ze tot de mooiste van popgeschiedenis behoren?
Hoe mooi de plaat ook is, ze duurt amper 35 minuten en dus werd er een nog voor een selectie uit het beste van The Triffids gezorgd. De band heeft zo veel moois geschreven dat uiteindelijk iedereen wel een liedje in zijn hoofd had dat hij graag wilde horen (zo had deze jongen best wel willen wegdromen op Kelly’s Blues, maar kreeg één van de muzikale orgasmes van het jaar in de plaats: Hell Of a Summer).
Het optreden in de AB was een nostalgische trip die vooral veertigers gelukkig maakte. De eerlijkheid dwingt ons te zeggen dat dit een band zonder toekomst is en louter op herinneringen teert. De foto’s die ze echter bovenhalen zijn van zo’n uitstekende kwaliteit dat je er naar blijft staren.
