Een dubbel voorprogramma met Britse youngsters voor The Libertines in de AB, zou dat iets betekenen? GANS hebben we helemaal gemist, maar Luvcat niet, en daar hadden we geen spijt van.
Al zagen de jonkies er uit alsof ze klaar waren voor de prom night – de jongeheren in kostuum, prom-queen Sophie Morgan Howarth in een korte baljurk – hun muziek was puik en zou al wat prijsgeven over wat we later op de avond nog te verwachten hadden.
Luvcat bracht knappe songs, soms in een retro jasje, met romantische thema’s. De ballroom was niet ver weg en de leadgitaar bracht met de wonderen der pedaaltechniek ook nog glockenspiel, mellotron en orgel ten gehore. Net zoals de songs tussen romantiek en murder ballads switchten, schakelde de zoetgevooisde frontvrouw Morgan tussen lollypopster en femme fatale en de muziek tussen (murder) ballads, rock en dromerige pop. Een frisse band, nog te zien in de Botanique, op 24 april om precies te zijn.
Stipt, jawel stipt om 21u kwamen op de tonen van de originele soulversie van Tainted Love, de heren van The Libertines swingend het podium op. Op de achtergrond de gevel van The Albion Rooms, hun stekje aan zee in Margate, Kent, waar Carl Baràt hoteluitbater speelt en The Libertines ook een eigen studio hebben. Spreiding van beleggingen heet dat, iets waar je 20 jaar geleden niet meteen deze band mee zou associëren.
Maar kijk, wat een start namen de mannen! Nonchalant rockend vanaf opener The Delaney, maar wel scherp en een rollende show zonder haperingen: Up The Bracket bracht al snel de eerste commotie teweeg in het publiek. Even later werd de zangpartij van What Katie Did overgenomen door de fans van het eerste uur.
Night Of The Hunter – met het thema van het Zwanenmeer erin verweven – was het eerste nummer van de nieuwste plaat All Quiet On The Eastern Esplanade. Tussen de rocksongs door verruimde The Libertines hun speelveld op deze plaat van vorig jaar. Dat werd met af en toe extra muzikanten op het podium en Baràt achter de piano ook live geëtaleerd.
Voor The Baron’s Claw werd zelfs heel even New Orleans tot leven gebracht, met Bàrat op saxofoon en een gastmuzikant op trompet. Pete Doherty (met hoed) en Bàrat (met pet) switchten naadloos en nonchalant van het éne genre naar het andere, zonder haperingen of pauzes tussen de nummers. En rammelend rocken kunnen de twee ook nog als de besten: in oude songs zoals Vertigo op een snelle Bo Diddley beat bijvoorbeeld.
Meer pracht uit de laatste langspeler: in Shiver heerst de melodie, net als in Merry Old England, beide songs met een extra man op het podium, genuanceerd gebracht. Na ballad You’re My Waterloo volgde dan rock-’n-roll vuurwerk in de finale met oudjes Horror Show en Can’t Stand Me Now inclusief mondharmonica solo van Doherty. Ertussen het nieuwe Run Run Run dat nooit verbleekte tussen de classics. Het publiek ging te keer als 20 jaar geleden.
En dat feestje ging dan nog even door in de bissen. Gunga Din, zoals The Clash met reggae dollend, nieuwe ballad Songs They Never Play On The Radio en – out with a bang – Don’t Look Back Into The Sun.
Bakken talent en bakken goeie songs, wat een luxe! Een uitgebalanceerde show met gevarieerde ingrediënten uit de hele muziekgeschiedenis van de 20e eeuw. Wie er bij was in de AB heeft de rasmuzikanten van The Libertines op hun best gehoord en gezien. De ovatie aan het einde van de avond was luid en meer dan verdiend.
Hopelijk houden ze dit niveau vast tot het OLT Rivierenhof op 4 augustus. Tussendoor passeert Pete Doherty ook nog eens met zijn nieuwe soloplaat onder de arm (verschijnt in mei) in de Cactus Club op 13 mei. Dat kunnen ook wel eens memorabele avonden worden.
Luvcat Instagram / Website
The Libertines Instagram / Facebook / Website
Peter Doherty in Cactus Brugge
The Libertines in OLT Rivierenhof
