Mama! The Glücks legden een bom onder Mechelen, alles kapot! Eens je de alles verschroeiende broeierige withete set van dit vervaarlijke duo overleefd had, zou je haast vergeten dat ook The Tubs en Tubelight voordien nog de pannen van het dak speelden, die zaterdagavond 9 juni 2018 in De Club in Mechelen.
Het was bloed en bloedheet, maar menigeen danste en rockte alsof zijn of haar leven er vanaf hing.
Bij de set van The Glücks kon je dat bij momenten en bij sommigen haast letterlijk nemen. De dames van Fuzz serveerden Mechelen een zwoele zweterige zomeravond vol energie en no nonsense rock ’n roll. Ja, It’s only rock ’n roll, but we like it, like it, yes we do*
“Kom gerust wat dichter, Mechelen. We gaan een feestje bouwen!” beloofde Tubelight-frontman Lee Swinnen waarop de band meteen de daad bij het woord voegde met het geweldige Perfect Routine. Routineus klonk dat allesbehalve, wel ongelooflijk lekker en spannend. Deze vuile vuige rocker was duidelijk de perfecte song om de set mee te openen. De song trok zich traag op gang en vanaf de tempoversnelling hoorden we voor het eerst die zalige vette bas van Bart Weyens en het fijne percussiewerk van Wouter Theunis; altijd raak en ‘boenk erop’, dat hemelse orgeltje van Mick Swinnen en het fijne gitaargeweld van Bart Baele en Lee Swinnen, die natuurlijk ook de vocalen voor zijn rekening nam. Met Perfect Routine stak Tubelight meteen een geweldige drive en lekkere groove in hun set, wat de band met Snake Oil Salesman stevig bevestigde. Maar dan moesten de knallers Visi-Sonor, Reverberate en Nervous Jim nog komen. “We kunnen er nog maar ene doen want onze gitarist moet naar een ander optreden, maar we zullen het ne lange maken” leidde Lee het onverbiddelijke Isolation in dat voorafgegaan werd door een flard Anarchy In The UK, “voor de Sex Pistols-fans!”.
Tubelight had de debatten geopend in De Club met een heerlijks samenspel van verwrongen en verdwaalde en hoekige gitaren, een strakke ritmesectie met een heftig pompende bas en Lee’s aparte stemgeluid dat bij momenten aan dat van Mark E Smith deed denken, dan weer aan Thurston Moore. Ook maakten we ons spontaan de bedenking dat het vast geleden was van Paranoiacs, uiteraard The Fuzztones of ook The Doors dat we een orgeltje nog zo rock ’n roll vonden klinken. En nu we ons toch bezondigen aan namen noemen: in de fabuleuze fuzz-sound van Tubelight ontwaarden we de geest van The Fall, Sonic Youth, The Kids en ja, ook de net vermelde Paranoaics en Fuzztones. Wat een trip!
In de bio van The Tubs lazen we ‘Gnarbage from Ghent’ en bij de invloeden vielen twee opmerkelijke namen op: Dead Moon en… Pet Shop Boys! Dat The Tubs eerder eclectisch aangelegd zijn, is een feit. Dat ze een fijn gevoel voor humor hebben en misschien iets te bescheiden zijn ook. “Er zijn ook rockers die fan zijn van Barry White of Steely Dan, dus pogen we zoiets te brengen, maar dan met ons beperkt talent” klonk het op gegeven moment waarop een showcase van heerlijk en helder musiceren volgde in een jazzy en mellow compositie die wel degelijk wat van Steely Dan weghad. Maar elders in de set hoorde je old wave en power gitaarrock à la Crazy Horse maar dan ietsje cleaner gespeeld misschien. En op gegeven moment werden we getrakteerd op de boogie rock die Status Quo zich eigen maakte! Het stemgeluid vertoonde gelijkenissen met dat van de betreurde Jeffrey Lee Pierce en ook Neil Young, maar dan minder nasaal. We onthouden vooral composities zoals de meezinger Favorite Gun, het hilarische Another Way To Die, over een man die zich wil zelfmoorden maar maar niet weet welke methode kiezen, én het sterke Wastin’, volgens de band de hipster-favoriet bij uitstek van studerend Gent. Waarvan akte. Fijne kennismaking was dit met die catchy en speelse songs met vette knipogen van The Tubs!
Natuurlijk was het absoluut veel te warm. Het hield de Mechelaars helemaal niet tegen om zich ijverig in het zweet te dansen bij de onweerstaanbare punk rock ’n roll set van The Glücks, die zoals we al verklapten een bommetje legden. “Alles kapot!” zoals dat dan heet. Het illustere duo uit Oostende kwam hun jongste album Run Amok voorstellen in De Club. Maar vraag ons geen titels, want wij waren immers zelf in de ban van de punky trashy groove en werden volop meegezogen in de rollercoaster die Tina en Alek over Mechelen bliezen. Tina sloeg hard, geweldig en gewelddadig op de drums, zonder ook maar een beetje genade en nam ook de meeste vocals voor haar rekening. Alek liet zijn gitaar gieren dat het een lieve lust was. Met hun fantastische garagepunk deden The Glücks muzikale helden zoals The Cramps, Stooges, The Sonics en The Meteors alle eer aan. Wie mee was in the flow, en wij bekennen schuld, vergat tijd en ruimte, danste of deed iets wat daar kon voor doorgaan en genoot.
Gelukkig is De Club omgeven door beton, dus stevig genoeg om aan de orkaan van The Glücks te weerstaan. Dit was een grote brok dynamiet. Zeker kopen, die nieuwe plaat van The Glücks, maar ga ze vooral live beleven: dit moet je méémaken. En nog!
‘Mechelen Stad in Vrouwenhanden’, de slogan die de stad een paar jaar gelden huldigde bij het toenmalige stadsevenement, is meer dan ooit van toepassing. Toch als het over rock ’n roll gaat. De fijne avond in De Club in Mechelen werd georganiseerd door Fuzz, net zoals In Utero een concertorganisatie in jonge vrouwenhanden, jawel! Dankjewel, dames!
(*) quote eerlijk gejat van Rolling Stones
