Als in Gent het moment aanbreekt dat je de kerstboom met de vuilkar mag weggeven, dan weet je ook dat het doek over Zebrawoods bijna is gevallen. Geen nood, want ook tijdens het jaar kun je er zo goed als iedere donderdag terecht om in het café nieuw talent te ontdekken. Een initiatief dat overigens door Luminous Dash week na week in de kijker zal worden gezet.
Maar eerst nog de laatste week van de zevende editie. Het werd een beetje een Gentse editie met kleppers als Charlotte & Reinhard, Stoneson (de herrezen Soapstone), The Mudgang en op vrijdagavond The Bony King Of Nowhere. Ondanks het feit dat de groep rond Bram Vanparys een paar weken eerder in een uitverkocht Wintercircus in Gent stond, werden ook de kaartjes voor Zebrawoods in geen tijd aan de man gebracht.
Maar eerst werd het richting Zebracafé. Niet per se voor de drankjes, wel om er Antwerpenaar Noonzy aan het werk te zien. Een kerel die bulkt van het talent en met een wat cynische kijk op de wereld. Zo opende hij zijn concert met de opmerking dat hij ervan overtuigd was dat wellicht niet veel mensen van hem hadden gehoord, laat staan zijn songs kenden. Wie weet had de Antwerpse songwriter het wel bij het rechte eind, toch slaagde hij er vanaf de eerste noot in om op zijn eentje de goed gevulde zaal stil te krijgen.
In 2023 behaalde hij met zijn levensliedjes een finaleplaats in De Nieuwe Lichting waarvan er ondertussen een paar voor het nageslacht vereeuwigd zijn op een ep. Het is duidelijk dat Arnaud Stockbroekx die reeds op de planken stond met dEUS en Warhaus het leven door een satirische bril ziet. Wie niet, overigens.
Songs over niet weten hoe het verder moet. Zelf leefde hij in diverse Europese steden en het is duidelijk dat de zoektocht naar zijn eigen zelve nog niet voltooid is. Wie hem in de toekomst aan het werk wil zien, zal dat kunnen met een volledige band. In Gent was hij nog alleen en werden de andere instrumenten uit een pedaal getoverd. Als je toch muzikale referenties wil, zullen namen als Mac Demarco en Kevin Morby wel tegen Noonzy aanschuren, al was het maar wegens dezelfde melancholische tristesse die ze uitstralen. Soms nonchalant, zonder dat dit een nadeel hoeft te zijn. Integendeel.
The Bony King of Nowhere kennen we ondertussen al meer dan vijftien jaar. Rots in de branding voor wie houdt van kwaliteit. Een loner die het niet begrepen heeft op zowel de consumptiemaatschappij als op het alsmaar zwaardere juk van de sociale media. Wel maker van vijf schitterende albums en een innemend artiest die door zijn natuurlijke charisma en muziek imponeert. Ook een muzikant die zijn tijd neemt, zo moesten we zes jaar wachten op de opvolger van Silent Days. Everybody Knows is dan ook een heel aparte plaat in zijn oeuvre. Niet alleen deed Bram er alles aan om zich muzikaal niet te herhalen, ook werkt het als een pijnlijk confronterende spiegel.
De set werd geopend met Working Harder waarin al gauw de perfectionist in Bram naar voren werd gebracht met een prachtige stem die perfect past bij de melancholie die zowel mooi als triest klinkt. Onmiddellijk daarna werd gekozen voor de single Are You Still Alive. Een eerder cynische song waarmee The Bony King of Nowhere de wereld wil wakker schudden. Later kregen we van Bram nog een ingetogen, maar gemeende nieuwjaarsboodschap met een uitgesproken wens dat we lief moeten zijn met elkaar, zelfs als we niet per se dezelfde mening delen. Zeg dat maar tegen zij die er een hobby van hebben gemaakt om op de sociale platforms hun medemens uit te schelden.
Af en toe sloop er wel een oudje in de set zoals Every Road, maar voor het merendeel bestond het bijna anderhalf durende optreden uit nieuw werk. Tijdens Eleonore, dat ook gebruikt werd als soundtrack voor Koen Mortiers Les Géants, stond Bram er opeens solo. Hoe mooi het ook was, werd het eveneens duidelijk dat The Bony King Of Nowhere wel Brams geesteskind is, maar live vooral het gezamenlijke werk is van klasbakken Gertjan Van Hellemont aka Douglas Firs, Thijs Troch (Nordmann), Jasper Hautekiet en Simon Segers die we een paar weken eerder nog zagen schitteren als vaste drummer bij Sylvie Kreusch. Een band om – dixit Bram – trots op te zijn. En of dat zo is!
Hoe ingetogen het ook allemaal begon, ontpopte Bram zich gaandeweg als een grootse frontman die net als een messias met diens zalvende muzikale woorden zijn fans naar huis stuurde. Vanparys zal wellicht ondertussen de vergelijking grondig beu zijn, maar niet alleen lijkt zijn stem als twee druppel waters lijkt op die van Thom Yorke – zonder het zelf te forceren – ook konden zijn songs op OK Computer van Radiohead terecht zijn gekomen. En niet als restjes. En laat dat het grootste compliment zijn die je als artiest kan krijgen.
Toen zowat alle songs uit het nieuwe album en ook nog Silent Days waren gespeeld, verdween de band van het podium waardoor de gezellige Zebrawoods-tent plotseling akelig leeg werd door de afwezigheid van de muzikale tovenaar. Gelukkig kwam hij terug met nog uit zijn toverstaf het imponerende Sleeping Miners en de wondermooie hit Like Lovers Do. Het respect dat de band voor zijn fans toonde droop eraf en werd met evenveel liefde beantwoord. Drie dagen ver en nu al één van de sterkste concerten van 2025 gezien. Il faut le faire!
Facebook – Website
NOONZY Facebook – Instagram
THE BONY KING OF NOWHERE Facebook – Instagram
