Foto’s: Bart Marescaux / Maxim Depauw / Tim Vandamme
Halloween op de hoek, in de Pit’s en ieder die verkleed was kreeg korting op zijn toegangsprijs. De vrijwilligers van dienst hadden alvast hun beste beentje voorgezet. Twee leden van Röt Stewart hadden het op zich genomen om de rest de stuipen op het lijf te jagen, niet dat het erg lukte. Zelf gingen we met onze jongste gewoon als ons eigenste zelf, wat al afschrikwekkend genoeg is voor het gros der tweebenigen.
De jongste vond het best wel iets hebben, een hoop mensen die zich in het thema hadden ingeleefd, waaronder één van de ouders van The Insecure die als twee druppels water op Fester leek (Addams Family) en op de toog een paar potten snoepen en lolly’s, waarin hij samen met Pit’soverste Bowy meer dan tegoed aan deed, terwijl hij anderen schrik aanjoeg met een scary face die hij de avond ervoor had opgedaan toen hij naar Smile 2 was gaan kijken in de bioscoop, onder begeleiding van een volwassene uiteraard, die meer angstmomenten doorstond tijdens die film dan hijzelf, die eerder aan het bulderlachen ging.
Soit, het duo The Insecure mocht aftrappen. De drummer vervloekte al snel zichzelf omdat hij een pruik met lang haar had opgezet, wat niet echt handig is als de trommelstokken er regelmatig in blijven hangen tijdens het spelen van een nummer. De zanger-gitarist had er al evenveel zin in, gezien ze voortdurend zichzelf in de zeik namen omdat ze niet zo goed zijn in communiceren met publiek en ook geen idee hadden of ze nu al dan niet liedjes hadden in het thema van de avond. De grootste horror was een nummer over de liefde vonden ze zelf en ze ramden er nog een lo-fi punkdeuntje door.
Lollig wel, daar de zanger-gitarist zo nu en dan bij ons langs komt met een pakje met de postduif van tante B-Post en hij hier zich rot amuseerde met het spelen van een aantal zeer aardige deuntjes. Aanstekelijk waren ze, die deuntjes, dus ze mogen er wel eens werk van maken om een single vol te rammen, of een cassetteke. Gelukkig kwamen ze vandaag langs om hun demo-cd af te geven, waarop vier nummers prijken, maar daarover in een ander stukje binnenkort meer. gewoon dwars doen, daar zijn ze wel goed in, geen single of teep maar meteen een cd.
Tequila Savate zagen we al enkele keren, soms solo, soms met twee of drie. Een ideale band voor deze avond trouwens, want ze zijn steevast verkleed als waren ze in Mexico om de dodenviering van aldaar in gang te steken. Met zijn tweeën waren ze deze keer, en het was lang geleden maar deze keer moesten we roepen: ludder, ludder, waar de knoppendraaier van dienst met veel plezier gehoor aan gaf. We waren in West-Vlaamse stemming uiteraard, daar de leden van The Insecure hun best deden om zo plat mogelijk hun woordekens te spuwen.
Papa Tequila had een nieuw album voor te stellen, Who’s The Devil, waaraan Culebras en Dr. Jèsüs hun medewerking verleenden. Welke van de twee mee was, geen idee, dat konden we niet opmaken achter het masker en zijn we na de show ook vergeten vragen aan Papa Tequila zelf, die we wel herkenden, ook zonder masker, en aan wie we meteen de plaat kochten (van moeten, de jongste wilde ze hebben, maar we zijn er ook wel blij mee, met dat paarse vinyl op 300 exemplaren) die eigenlijk pas in januari uitkomt, maar die ze al mee hadden.
Veel nieuwe nummers dus, minder over burritos dan voorheen maar wel nog steeds over de levende doden, monsters allerhande, het einde van de mensheid, geweld en haat en dat op heel opwindende wijze gebracht door het duo. Een feestje bouwen, zeker dadde, en als nadien zijn hoogedelgeborene Maxime, bassist van Röt Stewart, zijn beste kleedje voorzette om Halloween-deuntjes te spelen, kon de avond helemaal niet meer stuk.
