Simon Nuytten is het natuurlijk al een tijdje gewoon om voor bomvolle zalen te spelen, maar het zal hem en de andere drie ongetwijfeld deugd hebben gedaan dat ook zijn andere kind, Felix Pallas, voor een goed gevulde (en vooral geïnteresseerde Trix) mocht spelen.
De voorlopige cv van dit viertal is behoorlijk indrukwekkend (niet iedere Belg staat in de O2-Academy in Islington) en ook de aanstekelijke singles Rakata en Curse werden door de radio opgemerkt. De recente tour met SX zal dit succesverhaal alleen maar ten goede komen, want hoewel Felix Pallas niet de neus ophaalt voor het schrijven van de perfecte hit, bij momenten zelfs pervers poppy in de goede zin van het woord, zit alles ingenieus in elkaar. Geen noot te veel, professioneel gebracht, en er zit zelfs de nodige agressie in. De muziek van Felix Pallas past perfect met wat bands als Faces On TV en Glints doen. Geboren voor de radio, zeg maar, en ons baserend op een halfuurtje Antwerpen, ook voor het podium.
We zagen het al in de AB in april vorig jaar, anderen dan weer op het Cactusfestival, maar SX is al lang niet meer de band die ze was toen Arche uitkwam. Vijf jaar geleden dachten verloren 80s-zieltjes nog dat de groep rond Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet Vlaanderens nieuwste new wavewonder zou worden. Hoewel de eerste hitsingle Black Video dat een beetje deed vermoeden (bij nader inzien dan weer niet) is er sindsdien veel veranderd. Zo veel zelfs dat SX een instituut werd dat in de allergrootste Belgische zalen staat (en ook in het buitenland), en ook de Trix zat aardig volgepropt. Vanaf de eerste noot zagen we een uiterst ontspannen Stefanie die tijdens de nummers genoeg energie had voor wat gymnastiekoefeningen. Kwestie van het lichaam in perfecte conditie te houden. Visueel oogt het misschien wel iets te naakt, Stefanies choreografische kunsten zorgen ervoor dat geeuwbewegingen worden vermeden.
Als verwacht bestond het overgrote deel van de set uit songs van de nieuwe lp Alphabet (of als je het in ep-vorm wil: Alpha en Beta, ja één met één extra nummer op de lp als je de mierenneuker wil uithangen. Wie vertrouwd is met het recente werk, weet dat dat de Kortrijkenaars hiermee een nieuwe muzikale weg hebben gekozen. Het zal niet zo simpel zijn om met de nieuwe songs grote hits als Gold of Graffiti te evenaren (hoewel Vision alles in zich heeft om een klassieker te worden), maar daar zitten de vier niet mee in. SX is te nemen of te laten, en als het van het Antwerpse publiek afhangt is dat het eerste, want hoewel we ze niet hebben kunnen tellen, verlieten de meeste concertgangers de Trix met een fonkelnieuwe vinylplaat onder de arm.
Naar eigen zeggen probeert SX met zijn nieuwe plaat hoop te scheppen in een wereld die uit zijn evenwicht is geraakt. Woorden die iedere band net iets te vaak gebruikt om nog geloofwaardig te klinken, in het geval van SX bevat het iets meer waarheid, al was het maar voor de manier waarop frontvrouw Stefanie Callebaut haar boodschap brengt. Tussen de nummers door is ze eerder schuchter, prevelt ze (bijna binnensmonds) de belofte dat ze deze keer geen jaren meer zal wachten vooraleer ze terugkomt, maar van zodra de sfeerrijke synths en dreunende drums beginnen, lijkt het alsof de Kortrijkse popdiva in een productie van het Ballet Van Vlaanderen is belandt. Stefanie fladdert van de linkse naar de rechtse hoek van de scène, een goddelijke stem in een indiepopband die zich tussen het gedurfde van Massive Attack en het brave van Hooverphonic bevindt.
SX zal niet de band zijn die voor vernieuwing zal zorgen dit jaar, wel een die zijn titel van één van de beste Belgische bands van dit moment niet verloochent.
