Sommige dingen dien je te vieren in het leven, in het geval van het Brugse Sunflower is dat de eerste single Heroin waarmee ze zo goed als vanuit het totale niets indruk hebben gemaakt op muziekminnend België. “Het begin van een reis”, mompelde frontman Brent De Wulf terwijl hij van zijn theetje slurpte. En wat een trip…
Heroin begon via YouTube een eigen leven te leiden. Een geluid dat niet meteen te plaatsen was en door de smekende vocalen van Brent gemakshalve postpunk werd gedoopt. De donkere 80’s-elementen zitten er sowieso in, maar tegelijkertijd zo veel meer dan dat. In datzelfde jaar (2017) won de groep de Westtalent-prijs, een initiatief van Wilde Westen. De vijf muzikanten kregen hiermee de mogelijkheid om enkele dagen gebruik te maken van repetitieruimte en een studio, en vooral om zich te etaleren op een podium. Het nieuws ging als een lopend vuurtje, Sunflower was een band die je live moest meemaken.
De triomftocht ging verder. Sunflower kwam onder de vleugels van het Brusselse sentimental-label met als gevolg de release van The Spiders We Caught, een vijf track tellende ep die alles bevestigt wat we de eerste keer dachten toen we Sunflower hoorden. En er wordt verder gemikt dan de Vlaamse clubs, want weldra staat de band in Dortmund met de, ook in Duitsland uiterst populaire, Whispering Sons. Een paar maanden geleden werd een radiostilte ingelast omdat Sunflower zichzelf de tijd wilde gunnen om zich te concentreren op een nieuwe plaat die er volgend jaar aankomt. Maar Sunflower is ook een band die met liefde het podium omarmt. Een dikke maand geleden stonden ze op Gentse bodem voor de Cassette Store Day en nu dus in de Fatima om die song te herdenken waarmee alles begon.
De Fatima in Gent is een muziekcafé waar je al eens muzikanten uit de underground kan treffen, of waar alles mogelijk is zoals recentelijk een concert van Beraadgeslagen en nu dus Sunflower. Cafébaas Tijl was niet meer dan terecht trots dat deze groep, die in volle opmars is, de neus niet ophaalt voor een caféconcert. Dichter bij de band staan is quasi onmogelijk, er was zelfs geen plaats voor Brent op het “podium”, maar laat dat de charme zijn.
De set telde alle songs van de ep. Nummers die ons nog steeds ontroeren, met als prachtig hoogtepunt Monica Electronica of opener Stay waarmee Brent je meteen bij de kraag pakt. Volgens de traditionele regels van de zangkunst (who needs them anyway) is Brent niet wat je noemt een perfecte zanger. Zijn teksten worden bijna uitgeschreeuwd, om niet te zeggen uitgespuwd, maar het is moeilijk om in het Vlaamse landschap een zanger te vinden die een meer intense indruk maakt dan deze Bruggeling. Moeilijk om je pupillen niet af te wenden van deze excentrieke frontman, maar ook Daan Soenens, Hart Cornelis, Jasper Hollevoet en Jonas Hollevoet weten waar ze mee bezig zijn: aan een band waar je nog niet het laatste van hebt gezien…
