Terwijl de Gentse binnenstad overspoeld werd door studenten die het academiejaar al feestend in gang wilden trappen, trok Luminoush Dash samen met een pak muziekfanaten richting Charlatan. Na weken van teasers werd 25 september de dag dat Sugarbunny hun eerste ep aan het publiek mocht voorstellen. Vooraleer het zo ver was, mochten we eerst kennis maken met de muziek van Jonas De Kesel.
In het Gentse – en ook daarbuiten – staat Jonas bekend als de gitarist van het rocknoisecombo Blackup (jaren geleden goed voor een optreden op één van onze Luminous Fest-edities). Is Jonas bij Blackup de man die er geen problemen mee heeft om zijn vingers letterlijk te laten bloeden, dan is dat solo toch wat anders. Het hele optreden stond in het teken van zijn plaat Shepherd die op alle streamingdiensten en op plaat (!) te beluisteren valt. Volgens zijn eigen woorden creëert hij met zijn gitaar een introspectieve, melancholische wereld die geïnspireerd is door de ‘Amerikaanse primitieve’ stijl waarin hij verhalen vertelt zonder woorden.
Moeilijke muziek, denk je dan? Nou neen, wel muziek die aandacht en stilte vraagt. Op het podium stond een ijzeren tafel opgesteld met daarop kaarsjes waarop Janis in monnikshouding zat. Een andere beweging werd niet gemaakt. Jonas keek – op een dankjewel na – nauwelijks op en zat volop verstrengeld in zijn eigen magie die bestond uit een akoestische gitaar en een belletje. Tot op heden hebben we nog altijd geen genre gevonden om de integere klanken van Jonas te omschrijven. Moet ook niet, want de vrouw waar heel De Charlatan voor vol liep – Hannah Vandenbussche – zei onlangs nog op onze pagina’s dat genre bullshit is. Of ze gelijk heeft!
Al jaren kennen we Hannah Vandenbussche als één van de leading ladies bij Rumours. Door het niet te stoppen succes van Brutus – Stefanie Mannaerts is hierin haar trouwe compagnon de route – werd de electroband voor onbepaalde tijd op pauze gezet. Of we nu nog jaren moeten wachten om de charismatische stem van Hannah te moeten missen? Mooi niet, de Gentse zangeres bedacht in alle stilte haar eigen project. Sugarbunny is de naam. Wie vergelijkingen zoekt met Rumours is eraan voor de moeite. Er is geen enkele synthesizer te bespeuren. Hokjes moet je al ook niet zoeken, wel rasmuzikanten. Allen van een verschillend pluimage wat resulteert in een uniek amalgaam van diverse genres wat tot iets unieks leidt.
Hannah verzamelde Mirko Banovic (Arno), drummer Joris Casier (STAKE) en gitarist Jasper Morel (Black Box Revelation) rondom haar. Sugarbunny is dan wel een beginnend bandje, maar met muzikanten die reeds hun strepen verdiend hebben in de muziekscène. Dat merkte je maar al te goed in De Charlatan die op het moment dat Sugarbunny aan hun set begon reeds aardig was volgelopen. Toegegeven, voor Hannah Vandenbussche is Gent een thuismatch die ze gemakkelijk wint, maar na afloop was er geen mens in het muziekcafé die er niet van overtuigd was dat Sugarbunny niet alleen kwaliteit leverde, maar het ook wel eens ver zou kunnen schoppen.
Het optreden stond helemaal in het teken van de ep-release. 6 nummers die nu al het etiket popklassieker verdienen – wat dat ook mag betekenen – en dat vond ook het publiek dat na het optreden mooi in de rij stond om een exemplaar mee naar huis te brengen.
6 nummers zijn wat kort denk je dan, maar Sugarbunny voegde nog 3 songs toe aan de set zoals openers Lonesome en Junky Plate die het concert openden. Superlatieven schieten tekort. Is ze in het een echte leven een sympathieke vrouw, dan is Hannah Vandenbussche op het podium iemand die doeltreffend de demonen van haar schudt.
Door haar innemend podiumgedrag zijn de ogen van het publiek natuurlijk grotendeels op Hannah gericht, maar al snel onderlijnt Sugarbunny dat dit niet een groep is rond het talent van Hannah Vandenbussche, maar het resultaat van vier muzikale zielen die elkaar hebben gevonden.
Na de twee onbekende nummers wordt Into The Mad ingezet. “There are too many reasons and tears don’t dry in a season.” Melancholische paranoia die omgezet wordt in onweerstaanbare pop. Don’t Know How wordt dan weer ingezet met beangstigende drums die herinneringen oproepen aan The Cure in Pornography-dagen, maar al gauw wordt de stijl omgebogen in onweerstaanbare angstpop. Wanneer Hannah de woorden “I don’t know how to reach you” bijna smekend in de microfoon gooit, snap je hoe intens deze muziek wel is.
Sun is wat rustiger qua tempo, maar niet qua emoties. Net zoals ze dat bij Rumours deed is Hannah Vandenbussche het soort artieste dat songs bedenkt die je als je trouw vriendje beschouwt. Alles wordt snel achterna gezeten door Not Nothing, wat zeg maar het perfecte popliedje is. Shape Of Us is dan weer wat zenuwachtig, daarom niet minder mooi. Uitgeput, maar voldaan kondigde Hannah met I Know het laatste nummer aan. Of Sugarbunny zal doorbreken of niet, hangt helaas van van heel wat niet te voorspellen factoren af. Feit is dat we met Sugarbunny dit jaar misschien wel de meest veelbelovende (Belgische) band van het jaar zagen. Kopen die ep, het behoort tot het beste wat de naald van je draaitafel dit jaar zal zien!
