We blijven de wendingen als vroegrijpe kerstballen aan onze muzikale kerstboom hangen want klassiek geschoolde R&B en soul met viool staat niet alle dagen op de concertagenda’s. Brittney Denise Parks uit Los Angeles gaat met viool als Sudan Archives door het leven en kwam haar plaat Natural Brown Prom Queen aan de Orangerie in de Botanique presenteren. Dit is de opvolger van debuut Athena uit 2019. Ze citeert invloeden uit Kameroen, Soedan (surprise surprise) en Ierland (surprise surprise deel 2). Het voorprogramma heette The Growth Eternal en is het project van Byron Crenshaw, ook uit Los Angeles. PARASAiL-18 is zijn debuut dat met zijn psychedelische basgitaar opgesmukt is. Zowat alles wat het leven spannend maakt raakt hij aan met zijn songs. Hoop, verlangen, duisternis, vuur, seks, drugs, verlangen, plezier, de nacht, en vul zelf maar aan. De 18 slaat op de leeftijd waarop hij het vaakst wilde ontsnappen uit de realiteit en de kleine i uit de titel doet het ego berusten in die werkelijkheid. Wat gaf dit zoal op een podium horen we u vooral denken?
Een sympathieke kerel is hij sowieso. Muzikaal leverde zijn trip een door elektronica gestuurde en met jazzy fuzz opgefleurde grootstedelijke donkere vibes op. Knap gedaan maar de stem non-stop door de vocoder jagen werkte na een tijd vermoeiend. “The only machine that can make my voice sound like I can actually sing “. De schaarse momenten met een psychedelische basgitaar hadden iets meer uitgepuurd mogen zijn. Groot was onze verbazing dat zijn opstelling mocht blijven staan in een zee van gouden en witte ballonnen, dat het vasttapijt vormde voor de set van Sudan Archives. Meer zelfs, hij kwam een extra laptop installeren. Blijkt dus dat hij gewoon de genius wizard is die Brittney zou begeleiden tijdens haar avant-garde vioolrecital.
Aanvankelijk leek het optreden even weinig om het lijf te hebben als Parks zelf. Een heel sexy uit een erotische catalogus geplukte outfit met strak topje en rode netkousen leek maar even de aandacht af te leiden van een rommelige start. De keyboards en launch pad klonken niet toonvast en de electronisch ingeplugde viool weigerde zelfs dienst bij Copycat na opener Homemaker. Het sloeg Brittney totaal niet uit haar lood want ze begon te dansen alsof dit de normaalste zaak van de hele wereld was. Tracks als Ciara en Confessions verzandden in de rommelige brij. Het waaide en regende onophoudelijk vandaag maar vanavond werd het peis en vree.
Ook Sudan Archives kwam met de apparatuur in het reine en deed de hemel opklaren. Er werd vaak gekozen voor een dubbele song met een luik uit beide platen. Zo klonk de viool bij de intro voor het nieuwe Loyal erg Iers. Deze song ging mooi samen met het wulpse Glorious van de eerste plaat. Het nummer Loyal ging over een ‘hoe’ en Brittney polste of wij ook ‘loyal’ waren ‘towards a hoe’. Dit was het moment dat Brittney het concert op de rails kreeg om als een furie tekeer te gaan in het sexy funky opruiende trio ‘OMG Britt / Chevy S10 / Iceland Moss’. Felle hiphop in de blender met funky dansdeuntjes. Parks liet zich niet onbetuigd aan de sampler machine en wisselde ritmische gymnastiek met viool mooi af met de 100 meter podiumhorden voor vrouwen. De set kwam op toerental met het erotische deel dat werd ingezet door een nummer over ‘titties’.
Milk Me hield onze aandacht meer dan vast en onze adem hielden we voor de zekerheid ook maar in. NBPQ Topless ging volgens haar ook over titties. We konden haar betoog volgen. De zaal zong uit volle eh borst “I’m not average”en toen Brittney de sectie aanvatte waarin ze snel na elkaar zingt ‘I want my titties out’ gebeurde het onvermijdelijke. Het topje ging even naar beneden. Een topmoment heet zoiets (wink wink). Selfish Soul en het prachtige Homesick met de knappe zinsnede ‘gorgeous and arrogance, I love the smell of it’ namen wat gas terug maar zorgden voor een jazzy epiloog. Het was mooi om zien hoe Byron en Brittney elkaar ophitsten. Het publiek, dat ondertussen volop aan het dansen geslagen was, wilde niet wijken maar daar had het duo duidelijk op gerekend.
Flue ontplooide zich in de bisreeks wellicht als meest absolute hoogtepunt van de avond door een magistraal samenspel van Byron op de launch pad (die hij met de drumsticks op onnavolgbare wijze betokkelde) en Brittney op viool. Dit resulteerde in een unieke mengelmoes van Afrikaanse percussie en gezangen en een Ierse viool. Zo was Brittney Parks vanavond niet voor één gat te vangen, ondanks het feit dat ze haar kontje als troefkaart uitvoerig inzette. Toen de set onder stoom kwam viel op dat ze werkelijk over een atletisch uithoudingsvermogen beschikte want ze bestreek elke meter oppervlakte en stond geen halve seconde stil.
Tijdens het eerste deel van de set bekroop ons vaak de ontgoocheling dat deze muziek niet integraal door een live band gebracht werd i.p.v. door een tovenaar aan de knoppen en een diva met viool. Het zijn uiteraard kostelijke tijden voor artiesten, dus touren op deze manier is financieel ook maar rekening houden met 1 man extra, dat scheelt. Nu was er geld over om veel ballonnen op te blazen… Anderzijds was het wel een knap staaltje performance art dat onweerstaanbaar alle facetten uit haar oeuvre in de kijker zette. Over de vloer rollen, check. Spurten over het podium en de zaal inlopen. Check. Headbangend en pirouettes draaiend viool spelen. Check. Na een weifelend begin trok Sudan Archives alle registers open en kon het bont allegaartje aan fans een heerlijk feestje bouwen. Brittney kwam na afloop platen signeren en ging gewillig met de fans op de foto. Haar topje hield ze aan. Eentje voor de archieven….
