De laatste Antwerpse voorronde van het VI.BE-concours vond plaats in het gezellige jeugdhuis De Moeve. Het leek wel alsof de standenbouwers van Ikea speciaal voor deze gelegenheid de setting hadden ontworpen: heerlijk huiselijk vertoeven terwijl we de verbroedering tussen de geprogrammeerde bands aanschouwden.
De spits werd afgebeten door Marion, althans nadat de presentatrice eerst haar vloedgolf aan woorden de zaal in had gestuurd. Deze band, bestaande uit voornamelijk Nederlandse leden, stond onder leiding van een Antwerpse frontvrouw. Kwetsbare songstructuren vloeiden samen met fragiele samenzang, hand in hand met occasionele gitaarriedeltjes die overspoeld werden door gemanipuleerde klanktapijten. Ze sloten af met een zwalpende slidegitaar die even kronkelde als de bekende rivier die Lier rijk is – een bijna episch einde van wat een prachtige avond zou worden. Sterk in structuren, bedreven in subtiliteit. We mogen terecht trots zijn op het volstrekt unieke Vlaamse genre ‘Duyster’, waarin Marion zich moeiteloos thuis voelt. Het publiek was stevig onder de indruk, en we vroegen ons af of de volgende bands over dezelfde lat konden springen die Marion op eenzame hoogte had gelegd.
Faith bracht hun eerste live-optreden in deze bezetting, retespannend, lijkt ons. Geworteld in hardcoreklei, met het kenmerkende uiterlijk, begonnen ze hun korte set met een kordate “start!”, zowaar nog efficiënter dan de Ramones. Jeugdig enthousiasme werkt vaak, en ook nu. Waar ze grossieren in hardcore, is een moshpit altijd welkom. Jammer genoeg zorgden de metalinvloeden en sporadische deathmetal-solo’s voor ingezakte pudding. Schoenmaker, blijf bij je leest – of maak er een aanvaardbare cocktail van. Voorlopig missen we een gezicht met een zoekende blik. Wat we uiteindelijk zagen, was Suicidal Tendencies met de neiging het leven uit te stappen door onnodig te verwijlen bij belegen Scorpions-herinneringen.
Misschien wel de meest ambitieuze band van de avond was Amaea Rae. De muzikanten verraadden hun gemiddelde leeftijd door enkele rimpels en een onverschillig arrogante blik – iets waar de innemende frontvrouw geen last van had in haar kleurrijk gemodelleerde outfit. Rauwe soul met de intensiteit van Trixie Whitley, geserveerd in weinig licht verteerbare songs. Soms intiem, dan weer als een stomende trein die alle remmen loslaat. Hun grootste troef voorlopig: een ritmesectie die gensters sloeg. Ervaring hebben ze zeker, nu nog songs die tekenen voor een mooie toekomst.
Dan was er FÄM – Feum, Faam of Faim, geen idee hoe je het correct uitspreekt. Wat we wél weten, is dat ze terecht op de radar staan van menig muziekplatform. Neo-soul die de Indian summer een groovende soundtrack geeft: zwoel, sensueel en dansbaar, zonder houdbaarheidsdatum. Grote inspiratiebronnen als Jordan Rakei, Tom Misch en Olivia Dean dekken de lading voor de volle 100%. De bezwerende synths maakten ons wat draaierig, al kon dat ook liggen aan de geestverruimende wolk die, gedragen door de restanten van orkaan Humberto, de zaal binnenwaaide. “Pak iemand random vast…” klonk het, en zo begon een prachtige akoestische ballad die onze onderhuidse zintuigen subtiel prikkelde. Deze band staat één vingerknip voor op de concurrentie.
“Woorden schieten tekort als klanken kunnen klinken,” klonk het motto van Hannah Nollet. In het buitenland legde ze de eerste bouwstenen, waar ze als straatmuzikante nu de vruchten van plukt. Gestaag bouwt ze aan een gelaagde constructie van timide folk – zo fragiel dat de kans bestaat dat Hannah oplost in de massa. Dat deed ze gelukkig niet, noch haar composities. Deze bosnimf houdt wel van een uitdaging: tijdens de ochtendroes flanste ze nog een liedje in elkaar, enkel met haar tedere stem en wat pedaaltjes. Alleen of met gezelschap op het podium – het klonk steeds fraai en supercharmant. Ze reikte tot aan de enkels van Alela Diane met haar interpretatie van New Weird America-folk. Met een glimlach liet ze ons tevreden achter toen ze, al zingend, haar bandleden voorstelde: “Ik ben Hannah, dankjewel.” Jij bent bedankt, Hannah.
Afsluiten deden Kwaku Benson & W9nted, sympathieke gasten die broederliefde tot kunst verheffen. De toegestane handtastelijkheden mondde halverwege de set uit in een knuffelsessie-mosh. Geslaagd in connectie maken. De dynamische afrobeat – enkel uit een laptop – combineerde Ghanese drill met hiphop, maar overtuigde niet helemaal. Toch werd er veel goedgemaakt met aanstekelijke fun. “Moh energy, moh energy!” riepen ze, en dat hadden ze genoeg. De twee vrienden haalden alles uit de kast en maakten er een heus feestje van. Ze dansten zo flexibel dat we, uit schrik om iets te verstuiken, verstandig onhandig ons eigen ding deden. Uiteindelijk voelde het wat aan als een te gezellige karaokeavond waar de drank rijkelijk vloeide. Slechts één song deed meer dan al het voorgaande, opnieuw met het rappende geneuzel waar we zelden iets van begrepen. Desondanks: een tof kijkstuk.
Instagram: Marion, Faith, Amaea Rae, FÄM, Hannah Nollet, Kwaku Benson & W9nted
