Het is zover! De laureaten van Sound Track Oost-Vlaanderen zijn bekend. Cesar Quinn, Dischwasher_ en Alioth! Ze krijgen elk professionele begeleiding voor het verderzetten van hun muziekcarrière. De publieksprijs, een cheque van 1000 euro van Lotto, ging met een verschil van 4 stemmen, naar de metalband Scarificator.
We zagen 8 verschillende bands met elk hun muziekstijl: jazz, indiepop, thrash metal,… de revue passeren. Het zal geen gemakkelijke klus geweest zijn om daaruit 3 laureaten te kiezen.
Zelf gingen we onbevooroordeeld naar de Vooruit te Gent.
De finale van Sound Track Oost-Vlaanderen werd er gepresenteerd door Meskerem Mees, zelf één van de laureaten van de eerste Sound Track editie.
Het is 15u30 De eerste band wordt aangekondigd. Cesar Quinn is Frederik Daelemans omringd met topmuzikanten als gitarist Neil Claes, basgitarist Jacob Hub en drummer Thibault Goudket. Ze brachten reeds hun debuutalbum Opal uit in april 2021. Elk nummer is genoemd naar een edelsteen. Ruby, Emerald (hier kleurde de verlichting zelfs groen), Amber en Citrine, allemaal pareltjes. Vanaf de eerste seconde hadden ze ons mee. Radiohead meets postpunk meets jazz. De dynamiek, tempowisselingen, boeiende ritmes, de cello, de machtige stem van Frederik… alles was zo gevarieerd en toch zo samenhangend. Je werd erin meegezogen.
Dan is het de beurt aan Jullian X TWOW aka Jullian Dep & Taron Zohrabyan. Dit duo brengt bedroom-indiepop en speelden een echte thuismatch. Spijtig genoeg zat het hen niet echt mee. In het begin bleef de techniek wat haperen en erna sprong een snaar van TWOW zijn gitaar. Gelukkig bleven beide er positief bij. Jullian toonde zelfs zijn stand-up comediantalent. “Het voorlaatste nummer is een emotional song over de finale van Sound Track waar alles misloopt… nee, gewoon over dat je iemand nodig hebt die met je praat” Eindigen deden ze met The Land, een single van hun nieuwe elpee die uitkomt in het voorjaar van 2022.
Patches is de volgende op het podium. Volgens een vriend is zij de zwoelste zangeres van het land. Met haar oversized jacket kwam de mooie en excentrieke Lotte Lauwers het podium op. Starten deden ze met Road To Ruin en Silver Foxes. Twee nummers waarbij de mooie stem en de sensuele bewegingen van Lotte zeker naar voor kwamen. Ze is een echte podiumdame. Bij Food For Fantasy was de timing met de opgenomen stem en live-stem perfect! Patches sloot af met And Another.
Net voor de pauze stond Alioth uit Sint-Niklaas op het podium. Hij brengt een sound van retropop en r&b en bracht reeds de debuut EP Delusia uit. “I’m excited” zei hij en startte dan wat onzeker aan zijn eerste nummer Talk About It. Eventjes zijn tekst kwijt maar hij herpakte zich snel. Hij werd zekerder en zekerder. Hij sprak ook met het publiek. You’re Still Young ( “je kan altijd jong zijn”) en het mooie Secrets (“Wil je een geheimpje weten? The next song is called Secrets. Dat was het geheimpje”) toonden ons de pure, soulvolle pop en zachte stem van Alioth. Bij het laatste nummer Scared wou hij ons zien dansen op onze stoel en dat is zeker gelukt.
Iedereen zat na de pauze klaar voor het optreden van Dishwasher_ (underscore belangrijk want er bestaat reeds een band met deze naam). Meskerem kondigde Werend Van Den Bossche, Arno Grootaers en Louise Van Den Heuvel aan als liefhebbers van plaatwassers en makers van crowdjazz. Het was fascinerend om naar hen te kijken en te luisteren. De onconventionele manier waarop ze hun instrumenten bespelen toont hun muzikaal talent. Elke handeling die ze deden met hun instrumenten werd een geluid. Er was zoveel te zien en te horen en toch werd het geen zooitje en paste het allemaal mooi samen tot één geheel. Home Cinema en Bahai sloten deze prachtige 20 minuten af. Hou hen maar in de gaten.
Vervolgens waren daar de mannen van Scarificator met hun Thrash-metal. De naam komt van een Engels achthoekig aderlaatinstrument met 12 messen. En ja, ze sneden direct in ons vel. Woede, miserie, angst, kwelling,… alles komt hier aan bod. “Wij zijn Scarificator! Welkom in de hel” maar nee, dit was de hemel voor ons. Wat een powerboost! Zoveel energie! De opzwepende 20 minuten waren zo voorbij. Anthropocene, Superbia, State Of Paralisation en Tantalizing Purgatory lieten ons niet stilzitten op onze stoel. Een moshpitje zou deugd gedaan hebben. Misschien krijgen we die kans wel eens op Alcatraz.
De volgende finalist, Michelle, bracht iets helemaal anders dan in de voorselecties. In de Minard bracht Michiel Renson, samen met de bandleden van Shht, een mooi bluesoptreden, zittend op een stoel. Nu was het een elektronisch optreden, zingend en dansend in zijn eentje. Het moet gezegd, Michiel is de meerwaarde voor zijn muziek. Hij brengt het met zo’n spontaniteit en genialiteit dat je het goed zal vinden. Frans gezang, geschreeuw, … alles kwam aan bod tijdens dit aangenaam om naar te kijken en luisteren optreden.
De laatste band Shikata Ga Nai bestaat uit o.a. leden van de rockband HYPER! De band bestaat uit 5 muzikanten die elkaar reeds kenden op de middelbare school. Allen staan ze met veel enthousiasme op het podium. Ze geven elkaar regelmatig lachende blikken. Genieten dus. En dat deden we ook. Knap gekleed met funky hemdjes brachten ze ons een funky geluid met jazz-invloeden. In het nummer Persephone over de dochter van godin Demeter die ontvoerd werd door Hades, god van de onderwereld, hoor je de emoties verdriet, boosheid, tegenwerking duidelijk in de muziek. Rutger (mondharonica) gaat meermaals aan de kant staan wanneer hij niet moet spelen. Hij laat het publiek genieten van de muzikanten. Elke muzikant krijgt op het einde zijn momentje om zich eens te laten horen.
We hebben genoten van 8 goede bands. We kunnen nog maar eens herhalen hoe moeilijk het zal geweest zijn om er 3 laureaten uit te kiezen. We kunnen zeker leven met de winnaars: Cesar Quinn, Dishwasher_ en Alioth. Proficiat aan hen!
