Hooggespannen en vol verwachting keken we uit naar de Limburgse finale van Sound Track 2025. Het feit dat er een diversiteit van stijlen aan bod kwamen vonden we in ieder geval een meerwaarde.
Net als in de voorronde mocht de Bilzerse zangeres Anthe de avond aftrappen. Men zou zeggen een vervloekte zegen, maar niets bleek minder waar. Zelfzeker en trots begon de band hun dromerige set en wist ons van bij het begin mee te nemen door een zweverig Kate Bush-landschap. De subtiele strijkers en piano riedels werden verrassend afgewisseld met dissonant spielerei. Een opener waar we tot drie maal toe kippenvel van kregen en waarbij de lat voor deze avond al vrij hoog werd gelegd.
Ondanks de jammerlijke feedback bij de eerste nummers van Otsamo liet de zanger zijn dankbaarheid voor deze podiumkans de vrije loop. Mede door zijn sterke gitaarspel wist hij ons af en toe te laten mee wiegen op de eenvoudige doch eerlijke indiesongs. We herkenden zelfs een jonge Jeff Tweedy van Wilco, maar het geheel mistte wat vuur.
Lintworm bracht vervolgens weerom een overdonderende set vol hoekige metal riffs, spuwende hardcore en recht-uit-de-hel-komende grunts van de immer aanwezige frontzanger. Indrukwekkend doch heel erg voor een niche-publiek dachten we hierbij.
Gecharmeerd door zijn passage in de voorronde, waren we blij om de jonge elektronica-wizard Julèn dit keer wat duidelijker aan het werk te zien op zijn old school installatie vol kabelverbindingen. Hoewel zijn set strak begon met overstuurde beats en dreigende zangsamples, bleven we wat om onze honger zitten door de overvloed aan indrukken. Less is more is hierbij een wijze raad zijn.
We keken ook erg uit naar de passage van De Twins. Hiphop gebracht door een Genkse tweeling, gesteund door een heel aanwezige achterban. Dat moest wel vonken geven en dat deed het ook. Met strakke beats en overtuigende rhymes wisten ze als enige van de avond het publiek enthousiast mee te krijgen in hun verhaal. Enkel de gedubde zanglijnen bij enkele nummers waren voor ons niet nodig.
In de wandelgangen hoorden we meerdere keren vergelijkingen tussen SUNA en The Prodigy. Pompende acid-geluiden uit een Korg, begeleid door een live-drummer, zijn altijd wel een goed recept voor een strakke set. Maar ook hier bracht het geheel helaas weinig hoogtepunten.
Blue Robin bracht het bewijs dat bands, gesteund door initiatieven als Sound Track, kunnen blijven groeien en beter worden met de tijd. We genoten erg van de intieme, prachtige stem van Lore, die gemakkelijk naast Phoebe Bridgers kon staan. Enkel de stevige afsluiter had eigenlijk voor ons geen meerwaarde.
Hoewel we al geïntrigeerd waren bij de single Pain In The Fields van Max Forage, bleek al snel dat de shoegaze-rock op het einde van de avond niet stand bleef houden. Ondanks de enthousiaste gitarist en het heerlijk funky basgeluid, bleek het vet jammer genoeg al van de soep.
Dat de publieksprijs van de avond door hun intensieve promoronde naar De Twins zou gaan was in ieder geval geen verrassing. Ze vielen ook verdiend in de prijzen bij de drie laureaten. Ook Blue Robin kreeg een plek op het podium. Het feit dat Lintworm werd verkozen als derde winnaar, boven de prachtige set van Anthe, liet ons ietwat teleurgesteld achter.
Website Sound Track – Anthe – Otsamo – Lintworm – Julèn – De Twins – SUNA – Blue Robin – Max Forage
