Afgelopen donderdagavond in de Charlatan: er had nog net geen bordje “Volzet, ge kunt er niet meer bij” aan de deur gehangen. Gent liep uit voor Safran, maar wie slim was, kwam ruim op tijd voor de supportact. Want Sonders, muzikaal vennootschap van vier Gentenaars en één Brusselaar, kreeg de taak om een publiek op te warmen dat eigenlijk vooral dorst had en zin in een goed gesprek. En jawel: ze deden dat met een uiterst verfijnde, fluwelen uppercut.
Sonders brengt iets dat zich situeert tussen chamber pop en indierock van de meest donkere en intense soort, melancholie die druipt zonder te kleven. Frontman Siebe Puynen bezit zowat de meest dramatische zangstem sinds Stuart A. Staples (Tindersticks) als hij zijn keel een eerste keer en plein public openzette: diep, breekbaar en op het randje van een existentiële crisis, maar dan in majeur. Rond hem: een band die zo goed op elkaar ingespeeld lijkt dat je bijna zou vermoeden dat ze elkaars belastingaangiftes invullen.
De set was, op één feedback geladen hapering na, quasi vlekkeloos. Even werd de menselijke kwetsbaarheid niet alleen bezongen maar ook geëtaleerd. Het sfeervolle Cyanide was een eerste hoogtepunt en halverwege viel I Tried It All ons op, een nummer dat zucht, kreunt en bloeit als een late zomeravond op de Graslei. Lonely Feeling sloot na drie kwartier de set af met een bescheiden scheut extra decibels, alsof de band even wou zeggen: we kunnen het hoor, maar we hoeven niet te schreeuwen.
Na afloop kregen ze een welverdiend applaus dat warm aanvoelde. En dat vanwege een publiek dat in de eerste plaats helemaal niet voor hen kwam. Wij wel. We knikten goedkeurend, namen nog één diepe melancholische zucht, en verdwenen richting Vlasmarkt voor een volgend muzikaal avontuur.
