Een avondje Belgisch shoegazen in de Muziekodroom met op het menu Slow Crush en Brutus. Belgium’s finest! Wij zijn helemaal klaar voor: snel nog even de nekspieren losmaken en de oordopjes in.
Het vierkoppige Slow Crush oftwel drie anciens uit de Belgische punk- en doomscene en frontvrouw Isa Holliday uit Manchester. Iets meer dan een jaar geleden debuteerde het viertal met de ep Easy. Eind vorig jaar volgde het debuutalbum Aurora dat opgenomen werd in samenwerking met het befaamde Londense label Holy Roar Records. Met hun kruisbestuiving van shoegaze, postrock en grunge werden ze al meermaals opgepikt door buitenlandse radiozenders waaronder BBC en hebben ze er al een uitgebreide toer in de States en de UK opzitten.
Een indringend galmgeluid kondigt de start van de set aan. Met een overweldigende wall of sound wordt de avond groots en dromerig ingezet met titeltrack Aurora dat ons met de rozige/paarse belichting in hogere sferen brengt. De bombast en de intensiteit van Drift grijpt ons bij ons nekvel en lost dit bijna de rest van de avond niet meer. Onze nekspieren worden danig op de proef gesteld.
Mysterieus, meeslepend en hypnotiserend met een hoog Twin Peaks-gehalte. We kunnen Tremble live niet anders omschrijven. Een protestsong tegen alle onrechtvaardigheden in deze maatschappij. Zoals Isa aangaf in een recent interview: “We ask our audience to keep a critical mind and look deeper to form your own opinion of what’s right and wrong. Compassion, self-care and escapism as a theme.” Bij het kosmische Aid And Abet lijkt het alsof we gaan opstijgen in een allesverzwelgende draaikolk van gitaargeluiden om zachtjes neer te dalen in het rustigere Collide. Knap!
Vanavond niet enkel tracks uit het debuutalbum maar ook uit Ease waaronder het prachtige Sway. Zachtjes opbouwend om dan open te breken en ons te laten verdrinken in een vloedgolf van reverb. Somber en tegelijk levendig. Of het afwisselende tempo van Dizzy met vette gitaarrifs en beukende drums die live nog indrukwekkender klinken. Een harde en snedige apotheose met het dromerig ophitsende Glow eindigt een geweldige set.
Klein minpuntje, de vocals mochten in de meeste nummers iets luider. We weten dat het de bedoeling is dat de zanglijn verweven wordt met de loeiharde gitaren maar we hadden die mooie fluwelen stem van Isa graag iets meer gehoord. Verder hoor je ons niet klagen. Bombastische en snijdende gitaren, knallende drums, zweverige vocals en veel reverb. Vooral véél reverb zoals dat hoort bij shoegaze.
Slow Crush zet haar Europese tournee verder deze zomer. Op 7 september kan je ze voorlopig nog een laatste keer meepikken in ons land op het Backyard Rave. Doen!
Volgende op het menu: het jonge geweld van Brutus. Frontvrouw en drumster Stefanie Mannaerts kennen we van sjamaanhop en synthpopband Rumours. Samen met bassist Peter speelde ze eerder in Refused Party Program terwijl ze met gitarist Stijn samen in de band Starfucker zat. Met Brutus maken ze een mix van shoegaze, postmetal en punk. Na debuutplaat Burst kwam eerder dit jaar Nest uit op Hassle Records in Europa en Sargent House tekende voor de US en wereldwijde verdeling. Het gaat hard voor het Leuvense trio.
Ook Brutus wordt aangekondigd met een wijdse soundscape, dat naar de zin van het publiek duidelijk te lang duurt, er wordt gefloten en geroepen. Nokvol zit de Muziekodroom ondertussen en de fans lijken er zin in te hebben. We worden voor ons (on)geduld beloond want we worden vanaf de eerste tonen omvergeblazen door het vlammende gitaargeweld van Fire gevolgd door het hartstochtelijke postrock-getinte Cemetery waarbij Mannaerts op haar drums mept alsof haar leven ervan afhangt. Het zal duidelijk wezen dat de groep het gaspedaal stevig induwt en niet meer lost deze avond.
Hitsingle War stelt niet teleur en Mannaerts is één brok energie die speelt en zingt alsof de duivel haar op de hielen zit. De oooh yeah yeah-kreten die de zangeres uit haar keel perst in het iets rustigere (of minder hevige) Space werken aanstekelijk. De gitaarriff heeft veel weg van Pink Floyd en is puur genieten.
Ook bij Brutus niet alleen nummers uit het nieuwe album. Uit voorganger Burst krijgen we het ijzig strakke Drive, goed voor een dikke vier minuten kippenvel. De frontvrouw schreeuwt zich de longen uit het lijf en het publiek kan niet anders dan uit zijn dak gaan. Ook wij ontsnappen er niet aan; headbangen en luidkeels meeschreeuwen “With her heart in my hands I would never go back. yeaaaaaah”. Nog uit het debuutalbum en enkele hoogtepunten van deze avond: het opzwepende Justice De JuliaI II waarbij Stefanie haar met wanhoop doordrenkte stem schor brult. “You carry me still” terwijl ze onverbiddelijk op haar drumstel hakt en met de melodische gitaren samenvloeit tot één geheel. Mogen we zeker ook niet vergeten, het meedogenloze Child dat live rauwer en nog onbevreesder klinkt dan op plaat. Met de uitzinnige meezinger van formaat All Along en het lang uitgesponnen Sugar Dragon wordt deze set explosief knallend afgesloten.
Een geluk dat we nog een eindje moet rijden, want slapen zit er niet direct in. Tijd om na te denken over welke nummers er zeker moeten bijkomen op onze playlist wel. Al onze bewondering voor Brutus die hun hart en ziel gegeven hebben vanavond en ongetwijfeld afgepeigerd zijn. Bedankt Peter, Stijn en Stefanie!
