Neen, de weergoden waren de laatste uren van DOK bepaald niet gunstig gezind. Een vuil herfstweertje, met windstoten en flink wat buien in de hoofdrol, tekende present. Dat meteorologische ontij aan het eind van negen jaar tijdelijke invulling hield een massa Gentenaars niet thuis voor het DOK-slotakkoord met inzet van SHHT. Mesjogge cultband par excellence. Alleen mogelijk in Gent als u het ons vraagt. U vraagt ons niks? Ook goed. Wij zijn al enkele jaren fan.
Anyway, geen betere band denkbaar om het laatste DOK-concert te verzorgen. SHHT is conform de DOK mores er ook niet vies van de dingen georganiseerd op zijn kop te zetten, onophoudelijk te vernieuwen en te experimenteren. En om rücksichtlos onnozel te doen met een stoet getalenteerde vrienden als de gelegenheid zich aanbiedt. Voorafgaand aan het concert dat de DOK zwanezang inhield, joegen de youngsters van SHHT ene Jakob het podium op (en de lucht in) voor een afsluitend statement. Een laatste saluut aan de moeder aller tijdelijke invullingen. Een afscheid waarbij de maatschappelijke hoofdstroom meermaals hard getackeld werd. En dat op een wijze die zelfs Van Ostaijen jaloers had gemaakt.
Werd afwisselend op wat boegeroep en applaus onthaald. Om te eindigen bij een ovatie die per definitie staand was aangezien er al een paar duizend toeschouwers al even rechtop stond te wachten in een stevige herfstbries. Jakob overleefde zijn hooggeplaatste interventie zonder kleerscheuren. Voor de gelegenheid sleurde SHHT een indrukwekkende stoet aan invités het podium op waaronder een heus blazersensemble. Bij momenten haalde dat wel wat de vaart uit het optreden maar op even zoveel momenten deed het de zaak resoluut ontploffen. Vooral de onheilszwangere passage van Brent Vanneste (Stake), gekruid met vlijmscherpe hakketak beats, deed het dak van de hangar gaan. Geen nood, binnenkort wordt ie helemaal gesloopt.
Voor deze thuismatch had het SHHT-vijftal er zich makkelijk van af kunnen maken door de succesnummers netjes op de playlist te ploffen maar dat gebeurde niet. Met Masterpiece -macho act incluis- werd geopend maar Mao en Life, songs waar andere bands minstens een halve moord voor over hebben, bleven gewoonweg backstage. Niet getreurd; ouder werk werd in een ander jasje gestoken en nieuwe dingen werden met aanstekelijk enthousiasme uitgeprobeerd en goed onthaald door het publiek dat naar het einde feestelijkheden steeds meer bezit nam van het podium. Ook op het podium, zij het dan constant: William Massy, videoartiest en slangenmens van dienst, die de esbattementen capteerde met zijn camera. Op weinig orthodoxe en discrete manier, dat spreekt voor zich. Hij won alleszins de prijs voor de origineelste outfit van de avond. Uitsmijter Your Man was één langgerekt feest waarbij de band net niet onder de voet gelopen/gedanst werd. Daarmee werd DOK een daverend-indrukwekkend afscheid bezorgd. Dit zal niet snel vergeten worden. Geen overbodige bis. Over & uit.
