24 uur. Dat is de exacte tijdspanne die ons tussen De Roma en de AB hebben gescheiden. Na een overweldigende show in Antwerpen waren we nog een tikkeltje meer opgewonden om Selah Sue nog eens zichzelf te zien heruitvinden. We zouden het gemakkelijk kunnen doen, en een copy-paste uit de mouw toveren, want op de bindteksten na (in Brussel spreken ze nu eenmaal ook wat Frans) was dit optreden een blauwdruk van wat we de avond daarvoor zagen.
Een lo-fi Selah Sue gaan we het niet noemen, want dat zou afbreuk doen aan de minimale pracht die deze tour kenmerkt. Met zijn drieën zijn ze: achter de keyboars Joachim Saerens, op cello Semon Lenski en achter de microfoon Sanne Putseys.
Behalve op een paar nieuwe songs na die qua sfeer (hoop in plaats van duisternis) in schril contrast staan met haar vroegere werk, krijgen de fans ook de bekende hits te horen. Van This World, Raggamuffin’ tot Alone. Geen nood ze staan allen op haar papiertje genoteerd, maar ze worden in een compleet ander arrangement gebracht. Dat bleek trouwens ook een voorwaarde voor Sanne om aan deze tour te beginnen, want in het herkauwen van het verleden had de blondine geen zin.
Dat mag al eens experimenteel zijn (het gebruik van loops in Peace Of Mind), maar het is vooral de jazzy benadering die opvalt, hoewel er evengoed neoklassiek in zit.
Selah Sue heeft het misschien iets gemakkelijker dan de rest, een knipoog volstaat om de zaal te doen ontploffen, maar het betuigt niet alleen van lef, maar ook van een artieste die geen zin heeft om zich vast te rijden in paden die naar de veilige zekerheid leiden.
Breekbaar, zelfzeker, dromend wegmijmeren en geen steek laten vallen. Terug naar de roots van de eenvoud net zoals we haar al die jaren geleden hebben leren kennen.
