Sanne Putseys, in de showbizz wereldberoemd als Selah Sue, heeft het gehad met het krankzinnige circus waarvan ze jaren deel uitmaakte. Zeven jaar heeft ze met haar debuut getoerd en de vibe rond opvolger Reason was zo doende nog groter. Haar aparte stem (te nemen of te laten) en de vaak gitzwarte teksten kregen plots een andere betekenis toen de Leuvense zangeres publiek maakte dat ze sinds haar jeugd af te rekenen had met depressies. Twee jaar geleden beviel ze van een zoontje Seth en eventjes zag het ernaar uit dat we Selah Sue nooit meer op een podium terug zouden zien.
Groot was de verbazing van één ieder toen ze aangaf wel terug te willen keren. Maar het moest anders, back to the roots. Niet dat je haar in een café zou zien, maar de Sportpaleizen werden links gelaten en Selah had ook zin om haar nieuwe nummers anders te brengen. Selah Sue naakt, bijna.
Joachim Saerens (haar vriend en vader van haar kind) achter de keyboards en Semon Lenski op cello, daar moesten we het in De Roma (en zonder meer ook de komende concerten) mee doen. Het leek wel een nieuwe Selah, meer jazzy (en daarom zeker geen misplaatste troon op Gent Jazz deze zomer) en mocht het nog kunnen, nog meer ontwapenend dan ze ooit was.
Tijdens de nummers door gedroeg Sanne zich wel als een gezellige tante (nou ja, nichtje) bij wie je graag op de thee langs komt, maar eens de muziek begon was het rillen geblazen. Kippenvel, songs die zo door je lijf gaan.
Enig minpuntje was misschien de onnodige cover van Que Sera, Sera, maar dat is dan weer de “schuld” van de befaamde jazzmuzikant Marcus Miller die Sanne via e-mail een verzoek zond om deze (afgezaagde) klassieker op te nemen. Volgens Selah het eerste nummer dat je binnenkort van haar op de radio zal horen. Dan liever I Need dat ondanks zijn zware materie (de nood aan bevestiging die iedereen heeft, ook al gaat het mentaal niet) een bijna Disney-achtige grandeur krijgt. Over Disney gesproken, ook So This Is Love uit Assepoester werd vertederend gebracht. Of Full Of Life dat ze schreef voor haar zoontje. Het klonk wat als Diana Krall, maar dan zonder de verveling.
Het zittende publiek (in De Roma stonden alleen maar stoeltjes) wilden natuurlijk ook de klassiekers horen. Kregen ze, maar als aangekondigd in een volledig herwerkte versie. Zo moesten de elektrobeats van This World wijken voor de Spaanse gitaar of Peace Of Mind dat met stemloops werd gebracht (en dat is volgens de Leuvense diva niet zo simpel als het lijkt).
Na een uurtje zat het erop. Wel wat bissen, maar ook niet te veel, want Selah gaf aan haar stem niet te willen forceren, want de volgende dag wachtte de AB.
We hoorden uiteraard Raggamuffin’ als afsluiter, maar ook Explanations dat ze op haar zestiende schreef en waarmee in feite alles begon. Maar wij onthielden vooral Break. Een song over het niet meer zien zitten, en nog erger het drama als niemand je begrijpt. Dat deden de weergoden evenmin toen we in de druipnatte regen de richting opzochten van het station. Niet dat we het koud kregen, daar had Selah voor gezorgd.
Zelden zo’n eerlijk concert gezien…de koningin van Leuven is terug, en hoe!
