Dat Triggerfinger-superheld Ruben Block gezegend is met een fijn paar stembanden en kan rocken als de besten, met of zonder rode gretsch, is alom geweten, dat de man heerlijk kan croonen ook. Dinsdag 31 januari 2023 bewees Block zowaar dat hij behalve rocker pur sang en subliem songsmid ook een geweldige funkateer is.
Een wat? Block en co kregen de eerste rijen vooraan het podium alleszins in no time aan het dansen. Oh, ja, ook wij pleiten schuldig: check!
Nu Triggerfinger even op de pauzeknop duwde, kwam het ervan: Block maakte met Looking To Glide (2022) een solo-album. En jawel, de muziek staat bijwijlen redelijk ver van Triggerfinger, zoals je al kon lezen in de review op deze pagina’s. Zoals verhoopt, trekt Block nu met zijn solowerk de hort op. Wie er dinsdag bij was, werd flink beloond met muzikale passie en branie en met een gulle greep uit de nieuwe plaat. Looking To Glide werd met maar liefst acht songs bezocht, de weinige Triggerfinger-songs kregen een Looking To Glide-kleedje aangepast. En Block vergastte ons op een aantal opmerkelijke covers.
Met aanvankelijk enkel spots op Ruben Block werd een bijzonder ingetogen There Isn’t Time, ja van Triggerfinger, ingezet, Block op de akoestische gitaar. En toen pas spotten we niemand minder dan Geoffrey Burton, ook even in beeld erg zuinig op bijzonder subtiele gitaarklanken. We hoorden zweverige spooky keys die een duister sfeertje door de zaal bliezen. Gilles Vandecaveye bleek de dader. Een beetje meer tempo in de song, en meer licht op het podium en pas dan viel het kwartje dat Mario Goossens, dé Mario Goossens, achter de drumkit zat. Het andere deel van de ritmesectie dinsdagavond was de ravissante verschijning Lies Lorquet (The Go Find, Few Bits, gaststem bij dEUS).
“I Need Your Love” croonde Block, meer zweverige keys en There Isn’t Time ging haast naadloos over in de softe funk van Doing Love, een eerste traktaat uit de nieuwe plaat, meteen gevolgd door zompige vette funky versie van Triggerfingers Big Hole . Wat een vette groove, wat een vibe, wow, Geoffrey! Dit klonk alsof The Cream, Rival Sons en The Black Keys zich samen op disco en funk smeten.
Block nam even de tijd om de aanwezigen te verwelkomen, om alvorens opnieuw op onze dansbeentjes beroep te doen, ons te vergasten op de fraaie power ballad: The Key. Mid-tempo, en prachtig gecrooned, maar een stuk steviger en voller klinkend dan op het album. En met Tripping Down stonden Block en co smakelijk en aanstekelijk te rocken en swingen. Triggerfinger, maar dan veel poppier en funkier. De dansers vooraan het podium konden nog even lustig verder hun ding doen want het lichtjes fantastische aan disco aanschurkende Blondie-esque Lights klonk door de zaal. Machtige track!
Dat de solo-plaat eigenlijk een duo-plaat is, want gemaakt met Mitchell Froom, wou Block nog even kwijt om dan vocaal ronduit te schitteren in Awake, een geweldige tearjerker. Block opnieuw op akoestisch gitaar, weerom geweldig croonend en met Burton die zijn elektrische gitaar heerlijk deed ronken.
Dat Triggerfinger niet verlegen zit om onverwachte covers, wisten we al, getuige I Follow Rivers (Lykke Li), Man Down (Rihanna) en langer geleden Ik Mis Je Zo (Will Tura), solo trekt Block die lijn duidelijk graag door en zo werd een heerlijke interpretatie van Turn the Tide ingezet, jawel van Sylvie Melodie, sorry Sylver! Veel zuinigere keys dan bij het origineel, subtieler vooral; ‘live-beats’ en bas en bassiste Lies Lorquet verzorgde fijne backing vocals. Geslaagd experiment!
En dan was het tijd om voor de derde en laatste keer op de avond nog eens een Triggerfinger-song onder handen te nemen. That’ll Be the Day werd omgetoverd tot één rijkelijke moddervette gracieuze groove, zwanger van schandalig lekkere funky vibes. Zompige swamprock meets furieuze funk zeg maar, met dreigend donkere gitaarlicks van Burton, en nog meer gitaargeweld van Block, niet vergetende geweldig goed te zingen. Queens of the Stone Age meets Millionaire, meets Blondie meets Arno meets Triggerfinger meets funk lezen we in onze notities…
En dan moest het fenomenale Turning On A Fan nog komen, een vunzige en funky rocker, zwanger van effects à la Led Zeppelin in Whole Lotta Love en geniale gekte, met vreemde gitaarscapes van Geoffrey Burton, met een plotse breakdown om na dat rustpunt weer te ontploffen. Deze live-versie deed ons ook aan Evil Superstars denken, al was Mauro nergens te bespeuren. Straf!
Block gorde de akoestische gitaar opnieuw om, stroopte zijn mouwen op, zette een song in die we meteen herkenden: een ronduit magistrale versie van Niets Is Voor Altijd van Madou, wow! Een prachtige cover van en ode aan waar Vera Coomans vast heel blij mee zal zijn, niet?
“We dachten dat dit ook een goede single was, maar de radio vond van niet. Maar, hey, dat mag he!”. En wat had Just The Way een geniale single geweest, een heerlijke funky en ook bluesy popsong, zoals ze die te weinig maken. Die radiomakers toch hé, Ruben? Dat dit het ideale sing-a-long-moment was, moesten we Block niet vertellen, zo stond Het Depot voluit “Hey, hey, that’s the just the way it is” mee te kelen.
En toen bleek het over en uit. Wat?
Al snel verscheen Block opnieuw ten tonele, met als enige gezel zijn akoestische gitaar. Hij wou nog een speciaal nummer brengen. Het idee voor de song had hij al lang liggen, maar nu had hij dat eindelijk uitgewerkt, en met Showtime bracht Block een prachtige ode aan zijn eega. Een klein, mooi kunstwerkje. Kippenvel, verdorie. Zo mooi.
De band werd er nog even bijgehaald om stijlvol te besluiten met het Tom Petty-esque Better Best, een mid-tempo ballad met fijne weerhaakjes, zeker Burton-gitaargewijs en met sfeervolle zweverige keys van Vandecaveye, en Block croonde weerom machtig, voor ’t laatst die dinsdag.
Fijn concertje. En we blijven erbij: songsmid, crooner en rocker Ruben Block mag zich ook funkateer noemen. Onze dansbeentjes bevestigen.
Tijdens de Week van de Belgische Muziek een knap concertje bijwonen van een onzer Nationale helden, nee, dat is voorwaar géén straf!
