Hoeveel keer kun je het over een band hebben? Zoveel je wil. Dat is niet alleen de wet van de democratie, maar ook de band heeft er recht op. Een jaar geleden (juist op het moment toen deze site in het leven werd geroepen) kwam Cocaine Piss uit de Luikse underground los en waren ze ook te zien in grotere concertzalen. De vier stonden op het punt om de oceaan over te steken en een plaat op te nemen met legende Steve Albini.
The Dancer, hun tweede lp op Hypertension Records, zorgde ervoor dat de band opgepikt raakte door de mainstreammedia. Plotseling werd hierdoor ook de schijnwerpers geworpen op de Luikse muziekscène waardoor ook bijv. It It Anita en The K. (terecht!) werden opgemerkt. En er is nog, luister bijvoorbeeld naar King Fu.
Waarom Cocaine Piss zo bijzonder is? Gewoon omdat deze vier de belichaming zijn van wat echte punk is. Akkoord, ze zijn niet de enigen. Cocaine Piss zou de eerste zijn om dit tegen te spreken, maar ze staan er wel volop mee in de belangstelling. Plotseling zijn ze een band geworden die iedereen wel eens wil zien. Sommigen hakken af, anderen blijven verslaafd. Smaken verschillen.
Cocaine Piss staat averechts tegen “punkbands” die in limousines rondrijden of peperdure videoclips maken (juist, we hebben het over Green Day en andere Blink 182’s) of op festivals een voorkeursbehandeling willen. Punk die in je gezicht explodeert.
Punk die uit de buik komt, of zoals Aurélie Poppins het zo mooi tegen ons vertelde: gewoon omdat je de nood hebt om eens goed tegen deze de wereld te schreeuwen omdat je er niet akkoord mee bent.
Ondertussen is Cocaine Piss er alleen maar populairder op geworden en dat hebben ze alleen aan zichzelf te danken. Een toerschema die een normaal mens zou doen duizelen, en zonder ook maar één seconde airplay op de radio (foei!) staan ze op de allergrootste podia, van Pukkelpop tot de Lokerse Feesten. Maar, en dat is dan dan weer wat hun zo groots maakt, zonder te vergeten dat ze uit de underground gekomen zijn. Een plaats die ze nooit zullen vergeten.
We zijn de tel kwijt hoeveel keer we de wierookstokjes hebben bovengehaald wanneer we het over Cocaine Piss gehad hebben. We blijven er inderdaad maar over schrijven, maar we don’t hate it when our friends become successfull, kwestie van de grootste zaag uit de muziekgeschiedenis eens te citeren.
Dit weekend stonden ze op Roadkill, een uiterst sympathiek festival in Waarschoot dat zich specialiseert in wat we maar zullen bestempelen als het festival dat rock ’n roll in al zijn varianten toont.
Aurélie heeft ondertussen al genoeg podiumervaring om te weten hoe ze de concertbezoekers rond haar vinger moet draaien (iets wat ze als geen ander kan). Rond vijf uur was de immense tent nog niet tot aan de bar gevuld, maar dat was geen problemen voor de Luikenaars.
Vroeger durfde het wel eens gebeuren dat je na twee songs Aurélie niet meer zag of dat een optreden net niet de kaap van twaalf minuten haalde, maar Cocaine Piss wil verder. Zelf beseffen ze het nog maar met mondjesmaat, maar wat ooit een grap was (kijken waar we geraken kan) is uitgegroeid tot tja…een carrière. En dat merk je!
De shows duren langer, en je hebt de indruk dat de band meer en meer probeert te bewijzen dat ze meer zijn dan de gimmick, het is exorcisme van je innerlijke demonen!
Er is niet alleen de nieuwe briljante ep Pinacolalove(hij moest al in je platenkast staan!), maar de songs worden er alsmaar beter op, en de band heeft ook meer en meer te vertellen. Groeien heet dat, en hoe!
Het optreden op Roadkill was zeker niet hun beste wat we dit jaar zagen (dat was op Dour!), maar wel weer één die de concertbezoeker volspoot met de nodige adrenaline. Samen met Mathias Estelles Y Carion, Yannick Tones en Julien Diels, schreeuwt Aurélie teksten over duiven, het feit dat een geslacht er niet toe doet of gewoon dat plastic planten best ok zijn. Voor de ene betekent het niets, voor de andere weer alles… Kies zelf aan welke kant je staat, ook dat is democratie, maar mis gewoon de best rock ’n rollmachine van dit moment niet…
Foto’s van Karim Hamid.
