Nog nooit van gehoord, Crushed Beaks? Aan u ligt het niet, want ook voor ons was het een gloednieuwe naam. Althans wat onze oren betreft, want hoewel ze er nog piepjong uitzien zijn deze drie Londenaars al meer dan vijf jaar muzikaal actief. Reeds twee albums op zak, en nu het podium delen met Ride. Of dat een voordeel is betwijfelen we, want hoewel dit trio mooi grossierde in de vroegere verdiensten van Blur en (mocht u ze zich noch herinneren) Adorable werden ze een uur later genadeloos weggemaaid door de bulldozer die Ride was.
De groep rond zanger Poile stond er wat onwennig bij. Ergens midden in de set verzocht de graatmagere zanger het publiek om na afloop eens in de handen te klappen. Lukte hem aardig, de muziek van Crushed Beaks paste dan ook in het patroon van de afgezakte concertgangers, ergens hopen dat 1991 ooit nog eens zou terugkomen. Zal het nooit doen, maar desondanks dat ligt Crushed Beaks wel ergens bovenaan de stapel van bandjes die in de toekomst wel voor iets mooi zouden kunnen zorgen, zo lang ze maar niet met een writer’s block opgescheept zitten zoals dat met Ride was toen ze in 1996 het vehikel Tarantula op ons losten natuurlijk!
Een carrière begint ergens, ook die van Ride. Ook begonnen vanuit het niets met een eerste optreden in ons koninkrijk als support act van The House Of Love. Niemand die er toen ooit had van gehoord, behalve de nerds die iedere woensdag steevast hun NME-krantje in hun pollen wilden. Kort nadien kwam de explosie en de titel “de vader van de shoegazescene” , kwestie van het moederschap over te hevelen naar Slowdive.
Twee meesterwerken (Nowhere en Going Blank Again mocht u twijfelen), om ons nadien lastig te vallen met het soort alt rock waar alleen Paul Weller van klaar komt. In 1996 was het vuur dan ook gedoofd door nijpende bloedarmoede (en aan een publiek die het meer had voor Nirvana en consoorten), om daarna tien jaar later terug te keren met twee albums, en in originele bezetting. Echte hoogvliegers zijn Weather Diaries en This Is Not A Safe Place niet, maar mits wat puzzelwerk kun je er toch één goede lp van maken en dat hadden de heren van Oxford voor hun laatste tour nu eens goed begrepen zie!
De legende (wat dat zijn ze toch!) begon de set met Jump Jet. Meteen werd duidelijk dat er ging gekozen worden voor een ondoordringbare wall of sound die enkel maar moest liggen bij de melancholische klassiekers Chrome Waves, OX4 en Vapour Trail. Volgens sommige mensen de mooiste nummers van Ride, en volgens ons ook!
Een echte greatest hits-set werd het nooit. Zelfs geen Drive Blind, of was de curfew de spelbreker? Er werd wel stilgestaan bij raketkanonnen (aha!) als Taste of Dreams Burn Down, maar opvallend veel nieuw werk, en overtuigend gebracht. Zelfs meer overtuigend dan op plaat! Op de tonen van Seagull stuurden de vier ons naar huiswaarts met een zalig gevoel dat helden je nooit in de steek laten, of in hun geval toch maar zelden!
Tekst: Didier Becu
Foto’s: Ann Cnockaert
