Met Rebel Heart heeft Tine Reymer onder de naam REYMER ondertussen al haar tweede langspeler uit, na de muzikale avonturen bij Flowers For Breakfast en Billie King. Een dappere door bronchitis getroffen Tine Reymer kwam de nieuwe plaat dinsdagavond 17 december 2019 voorstellen in de AB Club. Terwijl beneden in de grote zaal De Kreuners stonden te rocken, bedwelmde REYMER het publiek in de AB Club met intimistische donkere poppy blues, of was het bluesy pop. De doorleefde, zelden van melancholie gespaarde nummers uit Rebel Heart stonden, naast enkele oudere favorieten, flink hun mannetje of vrouwtje in de sfeervolle AB Club.
“Ik ben meteen van sopraan naar tenor gezakt door die bronchitis” grapte Tine Reymer, na een zoveelste hoestbui, tussen de nummers door. Met die stem viel het gelukkig wel mee, ondanks die bronchitis. Ze bracht de mooie, veelal persoonlijke, liedjes uit het jongste album met brio. De zangeres werd daarbij geholpen door muzikanten Aarich Jespers op drums, bassist Pieter van Buyten, Leen Diependaele en Fiona Brown op keys, blokfluit, gitaar, andere instrumenten en vocalen én haar kompaan uit de Flowers For Breakfast-tijd Tom Pintens op gitaar en zang. Diependaele en Brown waren beiden stijlvol gehuld in nauwsluitend zwarte kledij, wat ons even deed denken aan de dames in de videoclip van Addicted to Love van Robert Palmer. Dat had REYMER trouwens gerust mogen coveren, dat hadden we wel eens willen horen eigenlijk.
Met een bijzonder sfeervol
Into These
Arms werd de
set geopend. En zo werd de AB Club meteen gehuld in een dromerig en
melancholische sfeertje. Met het prachtige He’ll
Be Mine wist
Tine ons meteen goed te raken en getuige de absolute stilte in de
zaal iedereen. Zo pakkend. Na deze geslaagde dubbelslag waarmee de
band opende, verwelkomde Tine ons met “Welkom in deze topclub, met
heel veel plezier stellen wij onze nieuwe cd aan jullie voor! Dit is
daaruit de title track”, en een o zo mooie ballad Rebel
Heart
volgde. Hands up voor de erg mooie gitaarsolo van Tom Pintens hier.
Tine moest de laatste noten noodgedwongen besluiten met een hoestbui,
iemand in de zaal begon spontaan ook te hoesten. De chanteuse kon er
smakelijk om lachen. “Ha, jij ook. Wie nog? Komaan, doe het nu, het
is het moment!”.
Met een verrukkelijk en zuinig funky Rise
en de heerlijke duistere en bezwerende blues funk van Secret
werd het tempo wat opgedreven. Tine sloeg lustig op de tamboerijn, de
gitaarpartijen klonken overheerlijk. En toen volgde wat, wat ons
betreft dan, misschien wel het hoogtepunt in de set was: een
bedewelmend mooi Bricks
And Bones.
“Een eerbetoon aan het vorige huis waar je woonde”, aldus Tine.
“Woohoo” klonk het uit de zaal waarop Reymer repliceerde “ah,
jullie woonden er ook?!”. De bedwelmende intimistische blues van
Bricks And
Bones deed
ons spontaan wat denken aan Bellemont, Nick Cave & The Bad Seeds
en ook Jeffrey Lee Pierce’s The Gun Club. Misschien ook een goed
label, mochten we de muziek op de knappe nieuwe REYMER-plaat al
willen labelen.
Met de rock ’n roll van Bittersweet
werd een
uitstapje gemaakt naar het vorige album van REYMER. De in zware
elektro verdronken cover van Steppenwolfs Born
To Be Wild
had wat ons betreft niet meteen gehoeven. Natuurlijk zong Tine weer
prachtig, dat wel. Misschien je toch eerder eens aan die Addicted
To Love
wagen? Ach, met het knappe repertoire dat Tine Reymer met Flowers For
Breakfast, Billie King en REYMER bij elkaar schreef, is een cover
helemaal niet nodig. Toch?
Nee, dan liever een gitzwart juweeltje als Laying Low, opnieuw van de nieuwe plaat, dat ze in duet bracht met Tom Pintens. “Een lied over twee mensen die zich voor elkaar verschuilen, die niet meer op hetzelfde spoor zitten”, verklaarde Tine. Samen met In Dreams (uit Thrill My Soul) opnieuw met full band gebracht, ook weer goed voor het ontroerparcours. Klasse!
Met Hammer And Nail, uit Thrill My Soul werd weer bijzonder donker en beklemmend gerockt. Het nummer bouwde zich rustig op om dan tot een heuse catharsis te komen, een van die songs die Nick Cave misschien wel had kunnen schrijven ten tijde van Tender Prey? (1988) Maar dat geldt misschien ook voor een niet minder swingend Velvet Gloves, vol heerlijke zwoelheid.
“Normaal heb ik een topconditie, maar nu met die bronchitis, …”, sprak Reymer, buiten adem. Tine bedankte haar band en entourage alsook het publiek. “Jullie krijgen nog één liedje!”, waarop The Woods volgde, “Over het bos waarin ge soms verdwaalt”, aldus Reymer.
In de bisronde kregen we nog een traktaat uit de vorige plaat met The Hills en It’s Been A While en ietsje voor de klok van tien zat het erop voor de band. We dachten even dat het tot geen bisronde zou komen, want de zangeres oogde ondertussen vermoeid. Maar Reymer beet door. Beterschap, Tine!
Het nieuwe album Rebel Heart is uit op het Norma-label en wordt verdeeld door N.E.W.S. Een aanrader, als je het ons vraagt toch.
