We hebben het eerlijk gezegd niet zo begrepen op slogans die laten uitschijnen dat een volk beter is dan het andere, maar wat we zagen in de AB tartte alle verbeelding. Murw geslagen door een ijzersterke Reena Riot, konden we niet meer dan zuchten waarom we het ver van huis moeten gaan zoeken als het dicht bij de deur krioelt van het talent. Om grote woorden te gebruiken en om mensen ervan te weerhouden om naar het laatste zinnetje van onze recensie te springen: Naomi zette in Brussel samen met haar Reena Riot-kompanen één van de beste concerten van dit jaar neer. Bij nader inzien misschien wel het allerbeste!
Eerst was er Down The Lees. Niet volledig Belgisch om het geografisch correct te houden, want zangeres Laura Lee is geboren en getogen in Canada, maar tegenwoordig vertoeft ze liever in de Arteveldestad. Het is ook daar dat ze Kwinten Gluehorse en Jonathan Frederickx leerde kennen waardoor Down The Lees een groep werd. De opnames van het nieuwe HEISA-album (Jonathan is ook daar drummer bij) zorgde ervoor dat Laura het in de AB alleen moest zien te klaren. Geen gemakkelijke klus, want het vergt de spreekwoordelijke bloed, zweet en tranen om een publiek vroeger naar de zaal te lokken om een support act te zien. Zij die er wel waren stonden verbijsterend te gapen naar wat deze vrouw kan.
Kosten noch moeite werden gespaard voor de opnames van de laatste plaat, want de drie staken de grote plas over om onder het alziende oog van Steve Albini Bury The Sun op te nemen. Een gedwongen akoestische setting dus, maar wat Laura liet zien was verbluffend. Agressief, vol nijd, en tegelijkertijd je bij de nek pakkend. Liedjes over de dood. Wegens deze setting konden we niet anders dan in ons notitieboekje PJ Harvey te noteren. Er bestaat slechter om mee vergeleken te worden. En om meteen wat sluikreclame toe te voegen, wie wil kan Down The Lees in zijn volledige bezetting gratis op ons verjaardagsfeestje op 2 november in de BarBroos in Gent zien, samen met Aster en Peuk is dat.
De stilte voor de storm. Reena Riot. Al jaren het alter ego van Naomi Sijmons, maar sinds de komst van Jan Myny, drummer Bernd Coene, bassist Alan Gevaert en multi-instrumentalist Thomas Werbrouck al lang geen soloproject meer. En het mag gezegd worden, sinds Nix (ja, die plaat met die voor zich sprekende hoes!) één van de meest flamboyante bands uit het tot nu nog altijd bestaande koninkrijk België. In de regio die zich rond postcode 9000 bevindt is Reena Riot een begrip bij de undergroundliefhebber (what’s in a name!), maar ook de hoofdstad bezweek voor de charme (en vooral het kunnen) van deze Gentse blondine. Een meer dan aardig gevulde AB-club en een heftig applaus waar meermaals een wow in te ontcijferen was.
“Een plaat die al een tijdje uit is” zegt Naomi op bijna laconieke wijze. Zou het zelf eigenlijk wel weten wat voor een meesterwerk ze met haar band heeft uitgebracht? Een plaat die arm in arm mag lopen met het beste van Trixie Whitley en (alweer) die PJ Harvey. Hoewel het heerlijk is om aan de lippen van Naomi te hangen wordt vanaf opener Tonight duidelijk dat dit niet de band is van Naomi, maar wel de band Reena Riot. Uiteraard één voor één klasbakken die iedere centimeter van hun instrument beheersen, maar er is niet alleen die perfectie, ook het feit hoe subtiel de vijf op elkaar ingesteld zijn. Siren volgt, een nummer die perfect op het lijf van Sijmons is geschreven. Een ideale opwarmer (nou ja) voor het eerste hoogtepunt van de avond: Knife. Wie geen tranen in de ogen krijgt bij deze song die aan de basis lag van de nieuwe Reena Riot mag dringend hulp zoeken. Omdat Laura van Down The Lees het toch alsmaar over de dood had, dragen we er ook maar ons donker steentje bij…Knife is misschien wel het perfecte liedje om deze planeet vaarwel te zeggen. Intense schoonheid, naadloos in de AB gebracht en de mooiste Belpopsong die alleen maar een handjevol mensen kent. Maar het is nooit te laat, muzikale pracht weet altijd zijn weg te vinden.
Na een mokerslag komt de zalving, Good Old Waltz waarbij Naomi het er ontroerend over had hoe ze met deze song in de muzikale armen van Jan Myny viel. Het zijn dan ook die contrasten die van Reena Riot zo’n onweerstaanbare groep maken. Hoop versus wanhoop, stilte versus donder en bliksem. Bird ging nog een trapje lager, om uit te monden in het beeldschone Undone waarin nog maar eens onderstreept over wat voor onaardse vocalen la Sijmons beschikt. Je hebt het inderdaad begrepen, we zijn hopeloos verliefd.
Shadown Of The Sun volgt de lijn van het macabere, want ook dat is Reena Riot. Ofwel het raadselachtige Mountains, opener van de plaat waarmee we onmiddellijk het Reena Riot-universum omarmden. Met All Systems Down krijgen de vijf nog eens de kans om ongegeneerd en met klasse het maximum uit hun instrument te krijgen. Een dolgelukkige Naomi kondigt aan dat het tijd is om te gaan. Er is een curfew, het barpersoneel wil ook op tijd naar huis dixit Naomi, een verhaaltje over een Brusselse liefde die op niets uitdraait en met geplaatste trots kondigt ze één voor één haar medemuzikanten aan. Met Waiting verlaat één van de beste Belgische bands met opgeheven hoofd het AB-podium. Omdat alles in de wereld tot één zin herleidt wordt: klasse.
