In hun beginjaren stonden Kaiser Chiefs aan de wieg van de postpunkrevival, samen met Franz Ferdinand, Editors en The Killers. Maar toen in 2012 hun originele drummer, Nick Hodgson de band verliet, zaten Ricky Wilson en co met de handen in het haar, Hodgson schreef namelijk bijna al hun nummers. Het resultaat was voelbaar, ze brachten nog een redelijk vijfde album Education, Education, Education & War uit, waar sommige songs geschreven werden door Fraser T Smith, die trouwens ook nummers voor Adele schrijft, maar daarna ging de bende uit Leeds een andere weg op met het album Stay Together. Vaarwel postpunk, hallo pure flauwe popsongs.
Vorig jaar verscheen Duck, niet veel beter dan zijn voorganger. De plaat staat vol catchy onavontuurlijke songs waarbij opvalt dat Kaiser Chiefs anno 2020 op safe willen spelen. Gelukkig heeft de band nog altijd een straffe livereputatie! Ricky Wilson kan geen 5 minuten stilstaan op het podium en kruipt overal op en sleurt zo het publiek mee. Wij waren benieuwd of hij het publiek met die flauwe nummers ook meekreeg.
Het Gentse trio RAMAN. mocht het publiek in De Roma warm maken. Na drie jaar hard timmeren aan de weg verscheen vorig jaar hun debuut-ep Birth Of Joy met zalige bluesrock nummers. Op een half uur tijd gaven Simon Raman en zijn kompanen een indrukwekkend visitekaartje af. Met geweldige songs, een frontman die zichzelf 200% geeft, met enorm veel passie en een straffe strakke ritmesectie. Simons stem heeft wel wat weg van Jeff Buckley en zijn vurige gitaarsolo’s raken tot het bot. Tussen de nummers hoorden we dat het publiek meer met elkaar aan het praten was dan aan het luisteren naar deze indrukwekkende band. Jammer, wij waren in elk geval serieus onder de indruk van RAMAN.
Daarna ging het doek open en verscheen het Kaiser Chiefs-huisje van de hoes van Duck. Op de tonen van Money For Nothing van Dire Straits, stapten de vijf groepsleden elk uit het huisje naar buiten. De drummer en keyboardspeler namen plaats op gigantische tractorbanden, de meerwaarde van deze decorstukken ontging ons volledig. Frontman Ricky Wilson leek weggelopen uit één of andere boysband, de man was volledig gerestyled en geblondeerd… Wij hielden ons hart al vast voor wat ging komen.
Er werd geopend met de saaie single People Know How to Love One Another van de nieuwe plaat, nu niet echt een opener om u tegen te zeggen. Dat wisten ze blijkbaar zelf ook want onmiddellijk daarna doken de mannen in hun verleden met Na Na Na Na Na, Everything Is Average Nowadays en Ruffians on Parade, drie bommetjes die nog steeds staan als een huis. Om de climax totaal weg te halen, kregen we daarna Parachute uit hun vorige album, wat meer het niveau haalde van een mix van een songfestivalnummer en een probeersel van Coldplay. Waarna de band terugkeerde naar de nieuwe plaat met het flauwe Target Market en het glamrockachtige Golden Oldies.
Genoeg nieuw werk en voor de finale kozen de Chiefs voor stevige klassiekers als Everyday I Love You Less And Less, Ruby en Modern Way. Het nieuwe Don’t Just Stand There, Do Something paste nog best tussen de oude songs. Never Miss A Beat, I Predict A Riot en The Angry Mob volgden daarop wat zeker geen foute beslissing was om daar de set mee af te sluiten. Natuurlijk kregen we nog bisnummers het dansbare Record Collection (het origineel is geschreven door hun vorige drummer Nick Hodgson en Mark Ronson), één van hun slechtste singles Hole In My Soul en het oudje Oh My God.
De Kaiser Chiefs bewezen gisteren in Antwerpen dat ze het moeten hebben van hun oud materiaal en dat hun nieuwe nummers eigenlijk enorm zwak zijn. Het was dan ook een goed idee van de band om maar weinig van die nieuwe songs te spelen en zich te focussen op de oude nummers. Ricky Wilson is nog steeds de man met tonnen energie die het publiek meesleurt in zijn enthousiasme zodat ze (vooral de oude) songs meebrullen. Maar laten we eerlijk zijn anno 2020 is Kaiser Chiefs een retro-act die thuishoort op Werchter Classic, waar ze toevallig dit jaar zullen spelen op 21 juni.
