Uitverkochte zaal in de 4AD vanavond voor Pussy Riot.
Gisteren stonden ze op het podium in Gent, en u kan de review daarvan lezen hier:
Dezelfde analyse kunnen we ook hier doortrekken. Hebben we iets daar aan toe te voegen hier in Diksmuide? Hebben we hoge verwachtingen voor dit optreden? Ja en nee. We zijn altijd voorzichtig met groepen die een hype zijn. We denken aan opstand, revolutie, een enorm hoog punkgehalte, schreeuwende girlpower en een ultieme fuck you in ieders gezicht.
Op het podium twee jonge vrouwen en twee jonge mannen die dus een evocatie geven van hun eigen geschiedenis van de groep en al hun perikelen. Zoals mijn collega gisteren een perfecte synthese gaf over het beknotten van vrije meningsuiting, het discrimineren van vrouwen, het deporteren van alles wat ruikt naar wat niet hetero is, de schijnbare scheiding tussen kerk en staat die in werkelijkheid er niet is. Het is hun manifest die ze brengen. Hun geschiedenis. In het Russisch. En dan is het voor ons kiezen. Ofwel kijken we naar de show, ofwel lezen we alle ondertitels voor te weten waar het echt over gaat.
De show op zich heeft weinig kleren aan het lijf. Rond ons dachten veel mannen: “oh Pussy Riot, veel naakte vrouwen op de scene.” En daar gaat het hier totaal niet over, en dat is Pussy Riot helemaal niet. Het is een politieke aanklacht tegen het regime met een ondersteunende soundtrack.
De soundtrack zelf hebben we gewogen en heel licht bevonden. Hou het op een kruising tussen het solowerk van Jah Wobble zonder de magistrale basgitaarpartijen, een loungeset, en een lichte housebeat van een videospel met hier en daar een drum erbij om het een beetje kruiding te geven. Af en toe een beetje industrial-klanken op de toon van een kinderliedje. Het enige punkmoment die we kregen was het smijten met twintig liter water in het publiek.
Het voorprogramma Girls go BOOM was een videoboodschap en een spoken word act over respect aan vrouwen. Twee dames en een drag queen die in lingerie vragen of we hun aandacht hebben. Je hoeft je kleren niet uit te doen om respect te krijgen. U hebt ons respect. Wij hebben respect voor iedereen die ons respecteert. Als u in bikini op het strand loopt wil dit inderdaad niet zeggen dat we aan je lijf mogen zitten. Een minirokje is inderdaad geen aanzet tot verkrachting. Mocht heel de wereld zo denken dan zijn we een flinke stap vooruit in deze “ikke int kwadraat maatschappij”. Jammer dat er andere smeerlappen rondlopen die daar anders over denken en absoluut ons respect niet verdienen, maar eerder een pakketje muilperen.
Als uitsmijter kregen we één van de Pussy Riot-activistes Diana Burkot ( u misschien bekend van de groep Fanny Kaplan) met haar eigen project Rosemary Loves A Blackberry. Ze bracht vier nummers uit haar eigen repertoire die we kunnen omschrijven als lichte elektro. Softpopbeats met een frèle stem, bij momenten met wellustige beats, ondersteund door sensuele projecties, en gekronkel van de mooie dame in jarretellen die ons deed denken aan Kirlian Camera. Stereotypes, was dat niet waar Girls go BOOM het over had?
Iedereen kan Pussy Riot zijn zeggen ze, inderdaad het start bij ons allemaal. We moeten niet over ons laten rijden. We moeten opkomen voor onszelf, onze gedachten, onze cultuur, onze waarden, onze vrijheid, ons leven. Laat ons geen geen pussies zijn, fuck the system. Maar met respect voor iedereen, en iedereen zijn mening. Laat iedereen in zijn eigen waardigheid. Laat ons dat onthouden. Dat zijn we allemaal Pussy Riot.
