Voor de vierde keer alweer toverden de sympathieke mensen van KAAP (thuishaven van onder andere W.E.R.F. Records), De Zwerver en De Grote Post (DGP), het voornoemde Oostendse cultuurhuis om in een muziektempel voor mensen die houden van grensoverschrijdend muzikaal oorsmeer.
Vanaf zaterdag 18u tot zondag 5u kon je er in drie zalen (Dactylo, De Kleine en De Grote Post) terecht voor live- en dj-sets. Wie daar zin in had, kon zichzelf tussendoor in het resto van DGP tegoed doen aan een garnaalkroket of drie, al lieten wij die kelk aan ons voorbijgaan. Want ja, met de professionele serieux die ons eigen is, waren wij daar uiteraard louter voor de muziek…
18u is nog vroeg op de avond en mede dankzij onze goede vrienden van de NMBS, hebben we het eerst optreden van de Japanse Shoko Igarashi grotendeels gemist. Igarashi is saxofonist en fluitist en maakt naar eigen zeggen “onsen music”. Wellness muziek dus, al gaat het er – op basis van de laatste vijf minuten die we zagen van haar optreden – dan toch vrij stevig aan toe in haar lokale wellness. Die bevindt zich dan trouwens in Brussel waar Shoko sinds een tijdje woont. We zagen echter te weinig van haar set om ons een eerlijke mening te vormen en dat gaan we dan ook niet doen.
Waar we wel een mening over hebben is de set van de momenteel alomtegenwoordige Helena Casella. Haar debuutplaat Pit of Impressions verscheen in maart en werd overladen met lof betuigingen. Eind vorig jaar mocht onze collega haar aan het werk zien tijdens Zebrawoods waar zij (toen enkel begeleid door Seppe De Bleser op sax) gekoppeld werd aan het al even wonderlijke Aō. Live maakte haar zalvende stemgeluid indruk op onze man en dat was bij ons tijdens Push The Button niet anders.
Casella trad deze keer aan mét band en al snel werd De Kleine Post omgetoverd in een zwoele bar ergens in een warmer oord. De zangeres heeft Belgisch-Braziliaanse roots en die zuiderse invloeden schemeren duidelijk door in haar muziek. Zowat heel het album werd door de set gehaald en hier en daar zagen we tekenen van herkenning bij het enthousiaste publiek.
De muziek van Helena Casella kan je misschien nog het best omschrijven als met Zuid-Amerikaanse invloeden geïnfuseerde, loungy jazz. Een genre dat het in de jaren ’70 erg goed deed en dat voor- en tegenstanders kent mede omdat het soms de neiging heeft om wat teveel te blijven hangen in dezelfde sfeer. Precies op dat punt kon de set van Casella en haar band hier en daar nog wel een extra shot power en inspiratie gebruiken, want na een minuutje of dertig begon onze aandachtsspanne toch wat te verslappen. Los daarvan, chapeau voor wat deze jonge band liet horen in Oostende, en wat een ongelooflijke stem heeft deze vrouw!
Zo boterzacht als het geluid van Casella is, zo gruizig is dat van de uit Chicago afkomstige componist, trompettist, bellenman en zanger Ben Lamar Gay. Gay wordt gemakshalve binnen het jazzgenre ondergebracht, maar dat is dan waarschijnlijk omdat het ding altijd weer een naam moet hebben. Eigenlijk is de man namelijk een genre op zich. En hoewel zijn albums hier af en toe wel eens passeren, is het toch vooral live dat we hem het meest kunnen appreciëren.
Gay zit midden het podium aan een kleine tafel met daarop allerlei muzikale prullaria en enkele effectboxen. Naast en achter hem zijn vast kompanen aan de drums, op gitaar en achter een soort van bombardon. Hij zit, staat, praat, roept, ratelt met een koe- of ander soort bel, gesticuleert, speelt trompet en vocaliseert zich een weg doorheen een set waar je op het eerste gehoor kop nog staart aan krijgt. Vaak bekruipt je het gevoel dat wat hij doet, ter plekke wordt uitgevonden en improvisatie zal zeker wel aan de orde zijn. Toch begonnen we stilaan orde in de chaos te zien nu we de man een tweede keer aan het werk zagen. Er is een plan, alleen is dat in potlood getekend en zijn de strepen soms wat slordig uitgesmeerd. Maar hoe spannend was het toch weer om hem aan het werk te zien! Absolute top dit!
In De Kleine Post stonden Dijf Sanders en drummer Lennert Jacobs wat later te popelen om het publiek aan het dansen te krijgen. Op het podium in een duo-opstelling die ons wat deed denken aan dat andere drum/synth-duo Lander & Adriaan. Anders dan de voorgaande twee echter staan Sanders en Jacobs niet midden het publiek en gaan ze muzikaal een stuk breder, zonder dat er ook maar één seconde drum-‘n-bass aan te pas komt.
Dijf Sanders is de man van de field recordings en ander gesample die, ogenschijnlijk, zonder veel moeite invloeden vanuit de hele wereld in zijn composities verwerkt. We zagen hem dan ook al eens bezig gezeten op een tapijtje (ten tijde van JAVA) maar evengoed in dezelfde opstelling waarin hij vanavond in Oostende kwam aantreden. Naast synth en sound-wizard is hij ook producer en verdiende hij zijn sporen bij onder andere The Germans, Sylvie Kreusch en Warhaus.
De gevarieerde set opende met aanzwellend drumgeweld van Jacobs waarmee het duo meteen duidelijke maakte dat er van stilzitten geen sprake kon zijn. Disco, techno en op tribale ritmes geënte nummers passeerden vlotjes doorheen de set, slechts heel af en toe onderbroken door een woordje van Sanders die zich – niet geheel tot onze verbazing – uitdrukte met een regionale tongval. Hét hoogtepunt van de set was het iconische Jaipong waarop ook wij, nochtans meesters in de zelfbeheersing, ons lichaam niet langer in een zo goed als bewegingsloze stupor wisten te houden en tot enkele ritmische uithalen werden bewogen.
De Luikse The Brums sloten onze avond in Oostende af in Dactylo met hun eigentijdse mix van jazz en elektronica. Ook zij presenteerden recent een nieuw album. Tracks uit Soleil Noir vulden dan ook voor een groot deel de set.
Wat The Brums onderscheidt van ‘de massa’ is enerzijds het gebruik van een modulaire synth (aangestuurd door drummer Alain Deval) maar ook de eigenwijze combo van elektronica en blazers. De band zit een beetje in het vaarwater van ECHT! of Bandler Ching, maar dan zonder de hiphop en trap invloeden. Het zal iets met Luik versus Brussel te maken hebben en de lokale vibe van de stad. Die klinkt trouwens ook weer helemaal anders dan de Gentse nieuwe jazz.
Dat dit soort regionale verschillen, in een klein land als het onze, al kan leiden tot zo’n diverse invulling van het bandgeluid zou eigenlijk een uitnodiging moeten zijn voor Belgische jazz bands om eens over de mentale grenzen heen te gaan en contacten te leggen buiten de stadsrand!
Push The Button ging nog even door met een flinke kluts dj-sets, maar voor ons was het ondertussen welletjes geweest. Volgend jaar zijn we opnieuw van de partij en misschien wagen we ons dan zelfs eens aan een garnaalkroket of drie!
Dijf Sanders – Helena Casella – Push The Button – Shoko Igarashi – The Brums
