Räpe Blossoms is niet meer. Public Psyche is niet meer. Een paar dagen scheiden ons reeds van wat zich afgelopen weekend in café Afsnis heeft voltrokken. Een bevreemdend afscheid van de meest onderschatte Belgische band van het afgelopen decennium. Het relaas van een afscheid dat eigenlijk vooral een hallucinante samenzwering van gelovigen en ongelovigen was. De gelovigen hadden er zin in maar werden nummer na nummer steeds meer overmand door melancholische gedachten, de ongelovigen konden zich maar niet verzoenen met het feit dat een dik uur later de stekker uit de band zou worden getrokken.
Buiten was het miezerig en kil, binnen was het dertig graden en ondanks de hitte hing een sfeer van gelatenheid in een gevaarlijk volgepakt café Afsnis. Bewegen was alleen nog met de armen mogelijk, we konden een pint drinken, of een duim opsteken naar iemand die 3 meter verderop in een zelfde soort spanningsveld stond te wachten tot David Defrenne, Lennert Jacobs, Jonathan Dhuyvetters en Wesley Buysse het podium innamen. Het leek alsof er 300 fans in de Afsnis stonden, de uittocht met als ultieme doel ‘verse lucht om te bekomen’ na het optreden duurde eindeloos lang. Naast ons vertelde iemand ons dat hij de band nog nooit had gehoord of gezien maar door vrienden was meegetroond. “Die gasten moet je echt gezien hebben.” Na het optreden was hij lyrisch: “Dit was het dus hé, zo moet muziek zijn. Geen noot teveel, alles in de juiste proporties op zijn plaats en recht door het hart.”
Opmerkelijk was in ieder geval de playlist. Je kan er dan ook onmogelijk naast kijken. De setlist was immers op een grote affiche gedrukt en hing achter de band. Het viertal begon aan het zwaarste optreden van hun carrière. Zwaar omwille van de zwaarmoedige reden en zwaar omdat dit meteen ook het langste optreden werd dat ze ooit gespeeld hadden. Veertien nummers lang werd geput uit de trilogie van de band. Het zou een set worden zonder enig moment van verpozing, zonder een zweem van verzwakking. Räpe Blossoms/Public Psyche (RB/PP) klonk nog compromislozer dan anders, met een vanouds gitzwarte newwavegloed die in diepe groeven uitgesneden leek. Hoe goed waren openers Ruminate en Bleached wel niet zeg! Melancholische destructie met agressieve ondertoon in de beste traditie van The Cure’s A Short Term Effect.
De ene cultklassieker na de andere volgde met een eerste hoogtepunt tijdens Slow Breath toen David het publiek in sprong en meteen over de hoofden tot voorbij de toog werd gedragen. Lennert Jacobs glunderde de hele avond lang en drummer Jonathan molesteerde uitermate geconcentreerd zijn drumvellen. Het dreigende Elevator vormde de perfecte aanzet voor een zinderend slot met culthit Saturn, Veil (van de laatste plaat), en het razende duo Hungry Wolves/Ragged Figures van het debuut. Het sein voor David om even te gaan zitten. Nadien gaf hij aan dat het even te lastig werd. Slotnummer New Days was het emotionele slot op de deur waarna de bandleden elkaar in de armen vielen en de Afsnis in extase brulde en juichte. Jammer van die witte ballonnen die er niet waren. Ver zouden ze niet geraakt zijn, maar de hoop op een reïncarnatie woedt in eenieders hoofd. Räpe Blossoms overleeft. Public Psyche overleeft. De mythe krijgt niemand stuk!
