Stop your sobbing! Pretenders zijn geen jukebox. En dus speelden Chrissie Hynde en haar band niet alleen de hits, maar een eigenzinnige keuze uit het oeuvre met flink wat recent werk, incluis nummers uit Relentless, het nieuwe album dat pas in september uitkomt. Geen Stop Your Sobbing dus, noch I’ll Stand By You, of Hymn to Her. Natuurlijk kregen we wel een pak andere classics.
Chrissie & co serveerden De Roma woensdag 31 mei 2023 voor een tweede avond op rij een flinke portie onversneden rock ’n roll. De vonken spatten eraf, en la Hynde (72!) was meer dan prima bij stem. Geen gedoe, noch gepreek, behalve dan die duidelijke terechtwijzing naar die concertgangers die fysiek vergroeid bleken met hun smartphone. ‘Put away those phones, I want to see your faces!’.
De vorige doortocht van Pretenders in ons land dateert alweer van hun verschroeiende set op de Lokerse Feesten in 2018, nog voor de storm, die het optreden van Triggerfinger zou lamleggen en het einde van de festivalavond betekende. Voor een zaalshow van de band hier, moeten we al wat dieper in ons geheugen graven. Maar het wachten was over en toen de komst van Chrissie Hynde en de haren naar de Roma werden aangekondigd, beide avonden verkochten dan moeiteloos snel volledig uit. Wie er bij was, zal het zich absoluut niet beklagen. De groep blies het dak er los af en stuurde elkeen na afloop met een gelukzalig gevoel naar huis.
‘Dat is niét Chrissie’, grapte onze buur, toen een operastem in Habanera: L’Amour est un oiseau rebelle als introtape door de boxen galmde. Tijdens het korte klassieke momentje van Georges Bizet, verscheen de band al snel op het podium om er meteen stevig in te vliegen en een lekker Losing Sense door de zaal te knallen, meteen gevolgd door A Love, dat ons qua geluid en metrum spontaan aan Pet Semetary van Ramones deed denken.
Na dit eerste overtuigende dubbeltraktaat uit de nieuwe plaat werden we verwelkomd door Chrissie Hynde waarop de band zonder dralen een gebald Turf Account Daddy (uit Hate For Sale, 2020), met héérlijke gitaarsoli, door de zaal stuwde.
Talk Of The Town werd ingezet, instante aha-erlebnissen en gejuich bij velen in de zaal. Maar de band brak de song abrupt af waarop Chrissie zich tot het publiek wendde: “Stop aub, met die smartphones, stop dat weg. Ik zie alleen maar schermpjes, ik wil jullie gezichten zien!”. We konden Chrissie alleen maar gelijk geven. De band hervatte de song, die opnieuw gestopt werd. “Sorry, we’re only human”. En opnieuw werd Talk Of The Town aangevat, nu vlekkeloos en het was volop genieten van deze classic, majestueus gebracht door de band met een prachtig zingende Hynde.
Met een vurig en heerlijk rommelig The Adultress, uit het titelloze debuut uit 1980, werd opnieuw vuig gerockt, gevolgd door een al even potig en smerig Downtown (Akron) (uit Packed, 1990). En nog meer onversneden rock ’n roll volgde met The Buzz (Hate for Sale, 2020) en het gloednieuwe Domestic Silence.
Nadat Chrissie haar onvoorwaardelijke liefde aan Antwerpen had verklaard – “Antwerp, You’re our favourite City” – werd een fraai Message Of Love (Pretenders II, 1981) ingezet, een ode aan Antwerpen, dus, Chrissie? Time The Avenger (Learning How To Crawl, 1984) met zijn lekkere pulserende riff, klonk feller dan ooit en hoe fraai was die interpretatie van Kid (Pretenders, 1980)? Echt, sterk.
Hét hoogtepunt van de avond was voor ons zonder enige twijfel die absoluut sublieme vertolking van Biker (¡Viva el Amor!, 1999) waarin Hynde haar nog steeds machtige vocale kunnen kon etaleren. Wow! De fraaie gitaarsolo was ook geen straf, maar vooral hoe prachtig, die stem van Chrissie. Kippenvel!
You Can’t Hurt A Fool, uit Hate for Sale (2020), dat verderop in de set zat, moest er niet voor onderdoen, ook hier koude rillingen alom en genieten van die stem van Hynde.
Power on, gaspedaal in: met Don’t Cut Your Hair (Breaking Up The Concrete, 2008) gingen Pretenders opnieuw in overdrive, weerom feestelijk rockend als jonge dartelende veulens, om vervolgens uit te pakken met een erg sterk Back On The Chain Gang (Learning To Crawl, 1984), gevolgd door Hate For Sale (Hate For Sale, 2020), of hoe vintage Pretenders naadloos aansloot bij het recentere gulle gitaarpopgeweld.
Natuurlijk was het bijzonder fijn om Don’t Get Me Wrong (uit Get Close, 1986) nog eens te horen, het nieuwe Let the Sun Come In sloot er mooi bij aan, maar toen Kristoffer Sonne Middle Of The Road op gang mepte ontplofte de zaal volledig. De Roma was een en al ooh-ooh-ooh. Want wie zong er niét mee, wie danste er niet? Wat een finale!
Omdat Chrissie en haar Pretenders gewoon hun zin doen, bisten ze met nog twee, niet noodzakelijk echt héél gekende nummers. Maar hoe zalig klonken Junkie Walk (Hate For Sale, 2020) en Cuban Slide (Pretenders, 1980)? Juist!
Anno 2023 klinken Pretenders urgenter dan ooit. De 72 lentes van Chrissie Hynde zijn daarbij allesbehalve een belemmering. Een fraai uitgebalanceerde set, die heel wat hoogtepunten uit de rijke carrière samen brengt met recentere exploten, met vooral nadruk op het up tempo-werk, zonder enkele rustpunten te vergeten maakten het tot een ronduit uitstekende show.
Weerom wisten Pretenders te verrassen en excelleren. Zolang dàt blijft lukken: moge ze aub nog lang verder doen!
tekst: Mark Van Mullem
foto’s: Hannelore Dieleman
Pretenders: facebook – instagram
