Zaterdagavond 19 november 2022, even over tienen, was het stil in De Club in Mechelen. Niet muisstil. Maar toch. Er werd wel wat nagepraat natuurlijk. Veel aanwezigen stonden nog wat aan de grond genageld, ‘van ’t Lam Gods gesleege’, zoals ze in Gent zeggen. Menig melomaan gespot met gulle glimlach, compleet zen en voldaan. Flabergasted ook, nog naar woorden zoekende allicht. Luttele seconden daarvoor blies Pothamus nog de laatste bezwerende noten door de zaal van een weerom ongelooflijk strakke, intense en transcenderende set.
Slechts een uurtje speelde het trio. Wel een behoorlijk beklijvend uurtje dat dagen later nog nazindert. En hoe! Wat bevindt zich toch in dat Dijlewater, ter hoogte van Mechelen, stad van ondermeer Psychonaut, Marche Funèbre, Witch Piss, The Hindu Needle Trick en jawel Pothamus!?
Vooraleer Pothamus ons zou onderdompelen in een weerom machtig bezwerende tribaleske trip, was het aan lalma om zich te tonen. lalma, met kleine l is het psychedelische blackmetal project van John Roan. Jawel, één van de twee boegbeelden van Arsenal. Dié John Roan. Bij lalma smijt Roan zich volledig. Roan zingt, huilt, schreeuwt en briest, als een bezetene, gedragen door een imposante geluidsmuur met grauwe en gierende gitaren, een smerige bas en drums die hard en ongenadig knallen. Die zaterdagavond in Mechelen was dat niet anders.
Lalma speelde retestrak aan een hels tempo, bijna alsof hun leven er van afhing en trakteerde de zaal op hyperkinetisch manische grooves. Roan, raasde en brieste als een bezetene, alsof hij nooit anders gedaan had. Strakke tempo’s werden soms afgewisseld met slepende passages, al dan niet vergezeld van de (l)ijzige screams van Roan. Compromisloos, grauw en strak, boenk in ons gezicht, dat was het. Of de Arsenal-fans wat te vrezen hebben, weten we niet maar het metalen jasje blijkt Roan goed te passen.
Rond kwart over negen doofden de zaallichten opnieuw. Het podium was nu aan de Mechelse postrock en sludge-trots. Een donker dreigend geluid werd door de speakers geblazen totdat het trio het podium op wandelde. Mattias Van Hulle zette in met machtige knallende tribale drums, Michael Lombarts‘ strakke bas volgde en klonk steeds luider. Eerste zuinige gitaarklanken van Sam Coussens, die vervolgens voor het eerst diens bezwerende en Sjamanistische zang door de zaal liet galmen.
Wat volgde was een groot feest van bezwerende epische intensiteit, zoals we dat van het Mechelse trio gewend zijn. Slepend en subtiel slopend, of andersom. Met soms zachtjes wegtikkende percussie, veelal full on, hard en strak. Vette bassen, geweldig gitaargeweld, steevast afgewisseld met die haast sacrale zang. Immens intens, broeierig bezwerend.
Ook nu kostte het de band niet de minste moeite om het publiek een uur lang flink in hun greep te houden, hen mee te zuigen in een hemels helse manische trance. Niemand die niet mee was in het momentum. En dat met voornamelijk nieuw werk – de nummers hebben zelfs nog geen titels, zo hoorden we later. Klasse!
Beklemmend, beklijvend. De set van Pothamus was één groot muzikaal traktaat dat, voor we het goed en wel beseften, zo weer voorbij was. Een uur is zo om natuurlijk, zeker wanneer je belandt in een meesterlijk episch verhaal dat je van a tot z bij je nekvel houdt. Vreemd genoeg was er niemand die om bissen riep, die zouden er ook niet komen. Maar misschien was dat enorm intense uur ook wel voldoende voor band en publiek?
Na het memorabele concert van Pothamus in de Sint-Pieter en Pauluskerk, verkocht ook het optreden in De Club moeiteloos uit. De organisatoren van De Concertzaak kunnen met recht en rede fier zijn. En niet alleen omdat het twee keer op rij uitverkocht. Ook omdat de Mechelse sensatie ook nu een weergaloze prestatie neerzette.
Wij kijken alvast reikhalzend uit naar de release van het nieuwe materiaal. En naar nieuwe concerten natuurlijk…
Facebook – Instagram
