Even waren we haast vergeten dat we eigenlijk in Borgerhout waren, omringd door flink wat melomanen met Oostendse tongval en Mechelaars, héél veel Mechelaars. Laatstgenoemden kwamen natuurlijk het Mechelse Pothamus een hart onder de riem steken, maar ook het Oostendse Bloed, dat de debatten mocht openen, had dus een schare fans bij. Uiteraard preekten beide bands niet voor eigen kerk alleen, maar er was een zekere aanwezigheid.
Vooraleer Pothamus ons weerom meenam in een onontkoombare transcenderende en intense set, blies de familie Soete onze ingewanden zowat uit ons lijf tijdens hun gesmaakte, onverbiddelijk harde en immer urgente industrial-metal-aanval. Broers Toon en Tuur en zus Fieke waren in bloedvorm zeg maar. De Trix Club met Bloed en Pothamus, twee absolute toppers te gast, woensdagavond 29 oktober 2025. Overduidelijk zo’n avondje om in te kaderen.
Dreigende tonen klonken door de zaal en stipt om 20u15 wandelden Fieke, Tuur en Toon Soete het podium op. Fieke Soete stuurde dystopische keys de zaal in, Toon Soete mepte keihard op de drum, en Tuur Soete zette een moddervette baslijn in. Broeder werd de zaal doorgejaagd met ook die karakteristieke helse screams van Tuur.
Rijk zette het industrial-geweld verder in een hogere versnelling, met knallende drums, kapotte, gestoorde keys en Tuur die de meest vreemde klanken uit zijn bas toverde, alsook een vette baslijn, terwijl hij zijn helse keel nogmaals deed gelden.
Dan was het alsof we een briesje hoorden door de PA. Niets was minder waar en we zaten volop in een alles verzengende orkaan die Doop heet. Een slepende maar ongenadige orkaan. Geschifte en angstaanjagende elektronica, vervormde basnoten en helse screams van Tuur.
“Goedenavond wij zijn Bloed, we hebben nog een paar liedjes, dus we gaan voortdoen”, waarop het manische en geniaal geschifte Druk door de zaal knalde in alle genadeloze intensiteit. Gevolgd door een even manisch als magistraal Neus, dat ei zo na onze ingewanden uit ons lijf duwde. Wat was dat zeg? Wow! Volgende keer zingt vast heel de zaal “I Want to see your nose bleed” mee, wedden?
En dan waren eigenlijk bijna alle bloedtracks uit het album Tranen de revue gepasseerd, keurig in volgorde zelfs. Het retestrakke Bad besloot de razende trip van Bloed, zoals verhoopt live een nog groter energiebommetje vol razernij en woede.
Geniaal lawaai, aan honderd per uur, vol vervreemding en razernij. Toen zat de collectie blood on the tracks erop en kon de zaal eventjes bekomen na zoveel gul geweld.
Toen in februari van dit jaar Abur uitkwam, het tweede album van Pothamus, waren we niet eens verbaasd dat het onze hoge verwachtingen moeiteloos overtrof, als ware Raya (2020) een sof. Niets is minder waar natuurlijk. Pothamus, maakt ‘gewoon’ meesterwerk, na meesterwerk. Toch?
In Trix Club bracht het Mechelse trio Arbur tot leven en dat werd weerom een feest van transcenderende spiritualiteit, slepend en pulserend, bezwerend en bevreemdend. Vol intensiteit en kracht ook, of hoe wij nooit genoeg krijgen van de moordend subtiele, uitgekiende riffs, tribale percussie en bedwelmende sirpati klanken, de sjamanistische zang, occasionele grunts, ons in een lange, zalige roes die eeuwig had kunnen duren, houdende.
Of kwam dat door dat potje wierook dat de band strategisch te midden het podium geplaatst had?
Een drone weerklonk, en het dromen, transcenderen en volop bedwelmd worden begon om klokslag 21u15 met een ronduit subliem Zikharta. Het nam ons meteen mee in de wereld van Arbur, met die zo kenmerkende tribale percussiepracht van Matthias M. Van Hulle, sacrale zang van Sam Coussens en prompte baslijnen van Michael Lombarts. Om ons dan meteen verder te pakken met Ravus. Heerlijk galmende vocalen van Coussens die ons ook trakteerde op zachtjes golvende gitaarlijnen, met ook hier die uitstekend tribale drumklanken en voorzichtig pompende baslijn, waarop de compositie langzaam maar zeker zachtjes ontplofte.
Een klein uitstapje naar Raya (2020) kregen we ook cadeau, en dan nog wel met de meesterlijke titeltrack. Een trip van ruim een kwartier, met als cement de performant ritmische percussie van Van Hulle, terwijl de compositie zich naar wasdom sleepte. Vette baspartijen van Lombarts volgden, terwijl Coussens de gitaren zachtjes liet uitwaaieren. Coussens wisselde ingehouden sjamanistische vocalen aanvankelijk af met goedgemikte grunts, terwijl hij de gitaar gretig deed ronken, om een weinig later de geniale melodielijn te spelen. En ook de bas van Lombarts liet zich niet onberoerd en speelde op zijn beurt het thema. Met die machtige percussie van Van Hulle doorheen het geheel.
Het sleepte, het vervoerde en beroerde ons en het bonkte, in alle intensiteit.
Het trio keerde terug naar Abur met achtereenvolgens Ykavus, Sarvatuum Avur en de fenomenale epic Abur, een (on)heilig drieluik zeg maar. Ingeleid door een bezwerend, net niet etherisch Ykavus, met klagerig bedwelmende zanglijnen van Coussens; veel sacraliteit in Sarvatuum Avur, met pulserende drums en baslijnen met Sjamanistische litanieën en grunts van Coussens. Helende kracht alom ook daar waar het ei zo na ontaarde in onaardse grunts en zachtjes pijn deed gevolgd door een magistrale finale met Abur.
Goed voor een vol kwartier pure intensiteit, met een zachte opbouw, verstoorde bas- en gitaarlijnen, opnieuw sjamaniasitische vocalen en grunts, toewerkende naar menig catharsismoment met weerom die ongelooflijk geniale percussie van Van Hulle als gids door het Pothamus-universum.
Een fulminerende, fantastisch fenomenale finale van een lichtjes geniale set die het evenwicht zocht en vond tussen verwoesting, verstilling, transcendentie en genialiteit. Een bisronde kwam er niet. Het mocht, maar het hoefde niet. Sowieso waren de aanwezige melomanen compleet in absolute zen-status. Voldaan, en allicht, net als wij – ook nu nog – helemaal van hun melk.
Eigenlijk maken de jongens van Pothamus het een recensent met oren aan diens hoofd niet makkelijk door steeds weer met zulke innemend intense en geniale shows uit te pakken. Het legertje superlatieven begint immers uit te dunnen. Om maar te zeggen dat deze Pothamus-show weer één groot feest en beleving was, een verwennerij voor het gehoororgaan en het complete Zijn ook!
BLOED: Facebook – Instagram – VI.BE
POTHAMUS: Facebook – Instagram – VI.BE
