Op zondag mag het er al eens wat rustiger aan toe gaan? Vergeet het, want ook op de tweede dag van Porta Nigra staat er zwaar elektronisch geschut klaar om Aarschot te doen daveren. Hoewel we – in tegenstelling tot gisteren – toch ook wel wat donker gitaarwerk mochten verwachten.
De Gentse postwaveband Korinthians bracht een dikke 2 jaar geleden – na een ep en een 7” – zijn eerste album Chaos Control uit en kreeg, zoals zovelen, nog niet echt veel kansen om die live voor te stellen. Een enthousiaste opener, dus!
Hun sound wordt door synths aangestuwd, met een duister ondertoontje, maar evengoed met wat funky elementen ertussen, als we nog maar aan het refrein van Beat denken, terwijl daar ook groezelig wervelende electronoise door verweven werd. Maar evengoed krijgen we dromerige synthscapes te horen, met pittige drums.
Bovenop de eigen nummers, brengen ze ook de knap energieke cover van A Means To An End (Joy Division), met weids klinkende gitaar.
Wat ons nu ook pas opvalt is hoe knap frontman Mattias De Backer en toetsenist Jeroen Weckhuyzen hun stemmen samen laten klinken. Ook in een (nieuw?) nummer, Leader Of The Night, horen we dit als grote sterkte.
Icarus Airlines – een van onze favoriete Korithians-tracks – klonk ook hier, live knap met die ronkend zware bas en snijdende synthlijn.
“I hope you’ve enjoyed your flight.”
We did for sure!
Psychic Force zorgde voor een sterke totaalervaring want met imposante visuals, knappe belichting en elk voorzien van een lichtgevend hologram-masker betrok het Duitse EBM-trio energiek het podium. Trio, inderdaad, want live laten muzikant Jörg Charnowski en zanger Michelle Christiansen zich bijstaan door Tom.
Het project deed het erg goed in de jaren 90 en uit die periode krijgen we danskillers als Still Walking te horen. Ook enkele recentere tracks zoals Politics Of Greed laten ze klinken doorheen de Stadsfeestzaal. Hun set afronden deden ze met twee covers, waarvan we hun versie van Underpass van John Foxx de minst geslaagde vonden. Het nummer mag van ons de originele zweverige magische toets wel behouden en hoeft niet in strak EBM-hulsje gegoten te worden. Wat volgde, beviel ons meer, want met een knappe versie van Headhunter van Front 242 bracht Psychic Force hulde aan Front 242-frontman Jean-Luc De Meyer, die er momenteel niet zo goed aan toe is en in het ziekenhuis ligt.
Veel minder animo op het podium was er bij The Invincible Spirit, waarbij Anja V. (synths) en Thomas Lüdke (zang) nogal statisch voor het geprojecteerde logo hun ding deden. Wel, als dat ‘ding’ goed is, is dat zeker niets om op af te haken. Het duo doet gewoon, zonder nonsens en overbodigheden, waar ze goed in zijn. Sober qua show, maar nog steeds een sterk geluid. Nog steeds, inderdaad, want ze zijn al sinds 1986 bezig en scoorden toen al vrijwel meteen een hit met Push. De band lag enkele jaren stil, maar is ondertussen alweer aan een ware revival toe. Ook hier op Porta Nigra veroorzaakte deze een spontaan, enthousiast danssfeertje in de zaal. Miss V. zorgt voor psychedelisch toetswerk in Irregular Times en een uitdagend geluid in Provoke You, waar de rauw ruwe spoken words van Lüdke intens tussen dringen. Duistere woorden, zoals in Devil Dance en Hate You, nemen onder dreigende synths het publiek op sleeptouw doorheen de hele set. “Devils are dancing all over the place!”
De Breendonkse heren van The Arch zijn graag geziene gasten op dit festival ook al zit het hen hier in Aarschot helaas niet altijd mee. Bij hun vorige Porta Nigra-optreden moesten ze hun set inkorten, zodat de fuif tijdig kon starten, zat het geluid niet goed én volgde er 2 dagen later gewoon een volledige lockdown. Ook vandaag dreigde niet van een leien dakje te lopen, met bandleden die met keelpijn, verkoudheid en dus ook gemberthee het podium op stapten. Maar daar lieten toetsenwonder Ian Lamberts, gitaristen Ivan DC en Mr. Pierre en frontman CUVG niets van merken, noch horen. Zoals steeds zetten ze een intense newwaveset neer, waarin we vooral nummers uit hun laatste album XII te horen kregen, zoals Tangled Stones, Cocks Populi, Alien Ann, Joans In Prison en Blood Crystals.
Openen deden ze echter met het nieuwe nummer Content: een zacht omarmende, melancholisch poëtische track, geïnspireerd door Charles Baudelaire. Er klonken nog enkele andere nieuwe, knappe tracks en uiteraard mochten ook klassiekers als Fates, Body ’n Angels, Babsi Ist Tot en Ribdancer niet ontbreken.
Bij de Duitse postpunkband Pink Turns Blue durven we wel eens vergeten dat hun oorsprong al in 1985 lag. Met een pauze van 8 jaar pauze, keerden ze terug in 2003 en ze staan er dus nog steeds met hun gitaargedreven postpunktracks én een nieuwe plaat Tainted onder de arm.
Openen deden ze met het knap melancholische nummer Not Even Trying. waarin de klimaatopwarming bezongen wordt en de wanhoop rond milieuvervuiling zich verder trekt in So Why Not Save The World. Ook hun goed gesmaakte tracks uit het verleden Walking On Both Sides en Your Master Is Calling kwamen aan bod. Emotioneel en intens genoten we ook van het prachtige You Still Means Too Much To Me…
Eén voor een knappe nummers, die fris klinken, maar die na een set van een uurtje wel weinig gevarieerd klinken omdat ze allemaal wat op dezelfde structuur stoelen.
Gedaan met de gitaren, want wat na hen volgde, nam alleen maar toe in intensiteit, beats en volume, met headliners Suicide Commando en Hocico.
Harde woorden en al even harde beats weet Johan Van Roy met Suicide Commando neer te planten als een bommetje op eender welk podium. Dat het op het podium van Porta Nigra goed pakt, bewijzen de toeschouwers die plots in grotere getale, dichter bij mekaar voor het podium verzamelen.
“Death is the end of pain.”
Dat het de woorden van de dood zijn, waarover hij kritisch reflecteert, zorgt ervoor dat het niet enkel de beats zijn die ons kippenvel bezorgen. Agressief geweld weten ze agressief geweldig te verklanken in Schiz[o]topia, Love Breeds Suicide, The Gates of Oblivion, Cause Of Death: Suicide… Afsluiten doen ze met Die Motherfucker Die, maar Van Roy, Torben Smidt (toetsen) en Mario Vaerewijck keren nog terug voor een helse rit door het ijzingwekkend overdonderende nummer Hellraiser.
Erk Aicrag (zang) en Racso Agroyam (toetsen) laten even op zich wachten tijdens de intro van Hocico. En daar was een goeie reden voor: hun derde man, een bijzondere verschijning die we in de loop van de dag in het publiek reeds opmerkten. In traditioneel Azteekse outfit, met pluimen in het haar en gevederde make-up zette hij een zeer knappe intro neer met percussie, hoorn en mantrisch gezang, waarmee hij het duo samen met het publiek – dat hij ondertussen ook van de nodige wierookwalmen voorzag – het podium op riep en nadien ook weer opdook tussen het dansende publiek. Wat volgde was een explosie. En de enige kleine teleurstelling die we voelden, is dat Aicrag en Agroyam die traditionele intro niet verder doortrokken in hun set, want dit valt volgens ons perfect te combineren met hun waanzinnig sonische geweld.
Ophitsende, opwindende beats wisselen hier en daar af met rustige in tracks als Bite Me!, Shut Me Down, Forgotten Tears, Poltergeist… hoewel we ons toch vooral alleen de woeste kracht herinneren. Afsluiten deden ze met onze vurige favoriet Tiempos De Furia, waarna ze ook Fed Up nog brachten als bis.
Zweet, oververhitting en laatste restjes energie, is het enige dat nog overblijft wanneer de dansvloer leeg loopt, na deze donkere tweedaagse.
Een dank je wel en een proficiat is meer dan gepast aan de organisatoren, die aan hun 10de jaar Porta Nigra toe waren! We zijn er de komende tien jaar graag opnieuw bij.
