Pink Room maakte afgelopen zaterdag zijn Gentse live-rentree langs de grote poort. Voor een volledig uitverkocht DOK en met een opzwepende show die er mocht wezen. Een show die de security jongens van Democrazy ook een zware klus bezorgde. Lang niet alle concertgangers schenen te beseffen dat corona ook nog steeds optredens geeft. Het enige minpunt van een plezante concertavond waarin de Compagnie Cockuyt voorafgegaan werd door de collega’s van Poolface, het recalcitrante Brorlab, singer-songwriter Nathan Roche en de smeerkezen van Ero Guro.
Veertig minuten ging Pink Room, in lockdown-tijden kennelijk definitief verveld tot een kwartet, voluit. Rustpunten waren er nauwelijks of niet. Of het hadden de 15 verdwaalde seconden net voor Live Love Laugh moeten zijn, de twee minuten punkrock-spleen die Putain Royale in de aanbieding heeft. Voordien waren Fafafafuckin’, Stay White en het hilarische Hail Satan al in sneltreinvaart gepasseerd voor een uitgelaten publiek. Ruim voldoende voor de fotogenieke frontman om zich omstandig in het zweet te spelen. As usual.
Verder vermeldenswaard: een knappe versie van Colin, één van de betere tracks van het nieuwe album, en het daverende duet Skin, met inzet van Sam De Clercq, eerder op de avond molenwiekend met Brorlab aan het werk op het tweede podium. Een fraaie aanloop naar Wasted en Losing, de koninginnenstukken van de Pink Room – catalogus so far.
Een fors stomende versie van Chinchillay blies het dak bijna van de DOK-hangar en leek even het orgelpunt van de avond te worden. Dat was buiten de bis-intenties van de bandleden gerekend die er na een mini-pauze nog gauw het schreeuwlelijke Stay Black uitrochelden bij wijze van uitsmijter. Einde van een oerdegelijke show met de allures van een splinterbom. No one got hurt, 100% rock-‘n-roll. Nice!
