Digging up a wauw and escape somehow! En dat deden we deze keer in de Amsterdamse Paradiso. Op het appel: Peuk. Met deze show kwam er meteen voorlopig een einde aan de Escape Somehow-tour, als je het optreden in de Binder in Kiewit niet meerekent dat kadert in een festival met Stay Idle, Ronker en Flipo Mancini.
Maar zo maar op een maandagavond in de Paradiso, de Amsterdamse rocktempel vlakbij het Leidseplein waar iedere band speelde die het noemen waard is. Nu dus Peuk. Ook al liegen we een beetje want de drie stonden al eerder in het legendarische concertgebouw maar dan als support act van Triggerfinger. Maar deze keer dus als headliner.
Een meer dan aardig gevulde zaal die, op een paar verloren Belgen na, bevolkt was door Nederlandse nieuwsgierigen. Opnieuw een bewijs dat er meer dan genoeg potentie is om ook voor het Nederlandse succes te gaan. Trouwens, als je de woorden van Luminous Dash niet altijd gelooft: “Peuk is meuk voor je gehoor op een zondagochtend met een kater, maar een genot voor als je nog even door moet en zin hebt in een stevig potje gitaarwerk en pittig zanggeluid.”, aldus het toonaangevende 3 Voor 12! En of dat klopt!
De drie leken gelukkig. Net twee dagen geleden, net als wij, bekomen van hun gewonnen match als headliner in de Trix. Nele grapte dat ze bijna door een auto in Amsterdam was geraakt. Moet je niet over grappen Nele, we hebben je nodig!
“The Sun showed us no mercy, but that’s okay cause we don’t beg to the sun”, dixit Nele Janssen. Positieve woorden hoor je gelukkig vaak over Peuk. Terecht, maar net iets te weinig over Nele’s schrijfkunst. Het zijn één voor één passages uit het leven die raken als een dolk en die je door de betekenis ervan tegelijkertijd troostend gelukkig en weemoedig maken.
Maar goed, Peuk is ook wel een beetje rammen en zo begon het ook. Drunk ’n Caravan is het ultieme bewijs dat het drie Nirvana-kinderen zijn die goed hebben geluisterd naar nonkel Kurt, maar er vooral hun eigen dingen mee hebben gedaan. Het Nederlandse publiek was onmiddellijk overtuigd en de band mocht na iedere song rekenen op een verdiend applaus. Niet dat we het anders hadden verwacht.
Gevolgd door Bokkenpaleis en Good Old Ways. Hebben we onlangs over dat laatste niet geschreven dat dit het mooiste (Belgische) liedje is dat we sinds jaren gehoord hebben? Doen we weer! “I wish I could disappear. We could stop breathing. Your fear is very near.” Woorden uit If So die onderstrepen dat Nele Peuk gebruikt om haar demonen uit te spuwen. Vaak gitzwart, maar dat brengt dan ook de beste poëzie voort. Als je ze goed beluistert stemt het je niet altijd gelukkig, maar een blik op je pc of op straat zegt genoeg dat we dat niet moeten zijn. Peuk is dan ook de soundtrack die het best bij deze wereld past. Zeg maar kots, maar dat was het moedervoorbeeld Nirvana ook.
Met Greasy Eye werd het tempo opnieuw open getrokken en weet je meteen ook weer waarom Peuk vaak als sludge omschreven wordt. Niet dat hokjes plaatsen van toepassing is op Peuk. Vaak gelauwerd om hun energie die steevast voor een stevige moshpit zorgt en dat doen nummers als Manipulated Rats of Incovenient sowieso, ook al schreeuwt Nele “Lick up the poison. Poison emotions. Threre’s no compassion. Nothing. No more.” Kots, we zegden het al.
Emoties waren er zoals steeds genoeg. Bassist Jacky Willems was duidelijk ontroerd dat hij in de Paradiso stond en dat er een hele hoop mensen naar het concert waren afgezakt die wilden zien waarom de Nederlandse pers zo laaiend enthousiast is over dit drietal. De aanwezigen hadden meteen ook het voordeel dat de Limburgers – net zoals dat in de Trix het geval was – voor een set kozen die was samengesteld uit de twee albums. Uiteraard Cave Person waarmee het allemaal begon en Faceless Doll In Voodoo waarin Nele zich op de meest integere wijze liet zien. Bij Incovenient en Rudy werd nog maar eens onderstreept waarom Jonathan Frederix -ja, ook van HEISA en sinds kort met Sander Boury – de ideale keuze was om David Schroyen te vervangen. Rammen met geweld, dan weer ingetogen zoals op Lebanon. Groots, Jonathan!
Een blik op de setlist die voor ons op het podium lag verraadde dat Rudy het laatste nummer zou worden. Als Nele tijdens de allerlaatste seconden “Here We Go” zingt weet je dat dit ook effectief het geval voor het concert zal zijn. Sprakeloos zoals we waren bij aanvang bij het binnengaan toen we de foto van Peuk op de gevel van de Paradiso zagen glunderen, we waren even sprakeloos na een uurtje concert.
Peuk kwam terug met Erase Me. Nele alleen en wat later vervoegd door Jacky en Jonathan. “It’s sad it gets me so upset and low in time, you will leave me and I will have to stay behind.” Een nederige song over hoe alles in het leven – ook wijzelf – vergankelijk is. Geldt niet voor de muziek van Nele, Jacky, Jonathan en (uiteraard) David. Het is moeilijk om te achterhalen hoeveel keer Peuk op Luminous Dash de hemel werd ingeprezen, maar ons redactioneel hart kan je alvast verklappen dat het tot op de komma gemeend is. Eenmaal buiten in de “normale” wereld was het onmogelijk om geen traantje weg te pinken met het idee dat we kunnen sterven met de gedachte dat onze muzikale helden in de Paradiso stonden. Als headliner!
