Watsons muziek is niet echt voer voor het grote publiek. Het vergt immers iets meer aandacht en inspanning dan het beluisteren van de doorsnee top30-hitjes. Bombastische of melancholische songs die bij iedere beluistering ietsje meer onder je vel gaan zitten. Zijn laatste album dateert van 2015. Buiten 2 singles begin dit jaar hebben we niet echt iets meer gehoord van de eigenzinnige Canadees. Toch verkoopt hij moeiteloos Le Trianon in Parijs, Paradiso in Amsterdam en het Depot in Leuven uit.
Met de muziek van Patrick Watson lijk je zo in een ander universum te stappen. De klassiek geschoolde singer-songwriter weet als geen ander een unieke, intieme dan weer theatrale sfeer te creëren met zijn eclectische mengelmoes van folk, indie, electro, ambient maar ook progrock. De avond zal er eentje blijken te zijn met een mooie balans tussen het oude werk en de recentere nummers. Een set, waarbij de songs regelmatig als een dromerig pianostuk beginnen en geleidelijk uitdraaien in ontzagwekkende finales waarvan we uren later nog moeten bekomen.
Voorprogramma is LA Force oftewel Ariel Engle die sinds enkele jaren ook een vaste waarde is in de band van Watson en zachte electronische pop maakt. Met die lange, glanzende satijnen jurk is ze nogal een merkwaardige maar charmante verschijning. De Canadese spreekt ons in een mengeling van Frans en Engels aan, zeer verwarrend en niet altijd even verstaanbaar. Met Je Suis Libre, een cover, wordt direct duidelijk dat de zangeres ondanks haar frêle verschijning toch over een krachtige stem beschikt. De rest van de set zijn vooral Engelstalige songs waarbij zelfs Purple Rain van Prince en de Belgische regen erbij gesleurd wordt. Niet echt geslaagd naar onze mening. Eerlijk gezegd weten we niet goed wat we hiervan moeten vinden. Echt slecht kunnen we dit niet noemen, hooguit oninteressant en ietwat eentonig. De Canadese is gezegend met een prachtige, veelzijdige stem. Het zijn eerder de nummers die ons niet kunnen overtuigen: eerder chaotisch, geen samenhangende composities alsof ze niet goed weet welke richting ze uit wil gaan. De capaciteiten zijn er, maar er is nog werk aan de winkel. In het voorjaar staat er een optreden in de AB Club gepland. Wij gaan voorlopig passen.
In een trainingsbroek, T-shirt en het obligatoire versleten petje met daaronder de weerbarstige grijze haren, komt de maestro prettig gestoord het podium op, gevolgd door zijn vaste band. Daarbij hoort ook Ariel Engle die ons eerder als LA Force niet echt kon bekoren, maar als vaste sidekick van Patrick Watson des te meer overtuigt. De set wordt ingezet met de schitterende titeltrack Love Songs For Robots dat intiem start en vervolgens langzaam maar zeker spanning opbouwt om op het hoogtepunt feilloos over te vloeien in een rijke, imposante versie van Places You Will Go. Tijdens het dromerige The Lighthouse krijgen we een nostalgisch Vangelis-gevoel en dat bedoelen we dan als een compliment. Live komt dit nummer nog beter tot z’n recht. We zijn vooral onder de indruk van de hoge, haast breekbare stem van Watson en de krachtige engelenstem van Ariel die perfect blenden en live nog imposanter klinken. Kippenvelmomentje (en dit zou niet de laatste keer zijn!).
Het orkestrale, in een Mariachi-jasje gestoken Melody Noir dat eind 2017 uitkwam, wordt vanavond gestript tot een akoestische versie. Watson begeeft zich samen met de rest van de band vooraan rond de micro en samen maken ze er een vrolijk zigeunerachtig kampvuurmoment van. Het publiek geniet met volle teugen. Met het epische Hearts dat met z’n boeiende spanningsboog opbouwt naar een climax, worden alle registers opengetrokken. Zeker ook de moeite is het ietwat bizarre Adventures In Your Backyard dat ons doet belanden in een Tarantino/Rodriguez-soundtrack inclusief trompetgeschal en mysterieus gitaargetokkel. De lang uitgesponnen liveversie klinkt nog beter dan op plaat. Beter of vooral experimenteler, niet in het minst omdat de Canadees zich volledig laat gaan met zijn computermachientje waaruit hij de meest intrigerende geluidseffecten tevoorschijn tovert. Het is met momenten muisstil in de zaal wat het luisterplezier alleen maar ten goede komt. Waar we tijdens Slip Into Your Skin een Son Lux-vibe krijgen, horen we bij Drifters een zweem van The Beatles. We laten ons gewillig meevoeren en genieten.
Hoogtepunten van de avond voor ons zijn zonder twijfel het breekbare, hartverscheurende Broken, het bloedmooie Grace en het wervelende Turn Into The Noise. Deze laatste twee varen een stevige progrockkoers waarbij vooral Grace ons een heerlijk Pink Floyd-gevoel bezorgt. Turn Into The Noise laat ons aan het bombastische einde dan weer verdwaasd gelukkig achter na een intense emotionele rollercoaster. Met Broken neemt Watson ons vanachter zijn piano bij het nekvel en sleept hij ons mee. Laag per laag, richting een exploderende crescendo waarbij alle instrumenten in de strijd worden gegooid. Geweldig! Dit is waarvoor we kwamen, voor ons kan de avond niet meer stuk.
Watsons voorliefde voor theatraliteit en drama uit zich niet enkel in zijn muziek maar ook visueel. De basisopstelling van het decor lijkt sober en voelt magisch aan maar schijn bedriegt. Op het podium staan enkel een drietal sferische straatlampen met een gloeilamp waarrond een soort donker gespiegeld glas draait. In een oogwenk wordt de scene echter omgetoverd tot een overdadig maar meeslepend futuristisch lichtspektakel met als kers op de taart groene laserstralen. Dit is Patrick Watson ten voete uit en we zouden het niet anders willen.
Into Giants, een luchtig folkpopnummer met heerlijk jazzy trompetgeschal, mag de bisronde inzetten. Opnieuw verzamelt de band rond de micro voor een akoestische uitvoering, inclusief megafoon. De sfeer zit erin en de oohoohs worden enthousiast uit volle borst meegezongen. Er wordt duchtig meegeklapt en meegewiegd door het publiek dat maar geen genoeg kan krijgen van Watson die als een echte aanvoerder met z’n megafoon het publiek opzweept. Eindigen doet hij in alle eenvoud achter zijn piano. En ja daar is het weer: dat heerlijke, vettige lachje van de Canadees die er duidelijk zin in heeft en met plezier op het podium staat.
We krijgen ook een nieuwe song, vermoedelijk Big Bird genaamd, maar heel zeker zijn we hier niet van. Waar we wel zeker van zijn is dat dit een klein meesterwerk is! Een apocalyptisch nummer waarin de singersongwriter overgaat van bombastische synths naar buffetpiano en terug om episch te eindigen in een soort van Chariots Of Firemeets Ennio Morricone finale. We kunnen niet wachten om dit pareltje op single te zien verschijnen. Afsluiten doet de band met een verzoekje van hun manager. Ze blijken het al jaren niet meer live gespeeld hebben: Shame, met hoofdrollen voor piano en strijkers, uit hun debuutalbum Just Another Ordinary Day uit 2003. Iets meer dan zeven minuten mogen we nog genieten van de schalkse Canadese pianovirtuoos en dan zit het erop!
Een wonderlijk, sfeervol en eerlijk live-optreden, beter kunnen we het niet samenvatten. Of zoals onze Luminous Dash collega Mark het perfect verwoordde: een mooie afwisseling van kleine kwetsbare liedjes en majestueuze epische composities vol grandeur!
Zeggen dat we blij waren dat we erbij konden zijn op deze (uitverkochte) show is een understatement van jewelste. Het is voorlopig ook het enige concert in ons land. Watson en co zitten ondertussen al terug in Montréal. Wij en velen met ons kijken ongetwijfeld uit naar meer nieuw werk én een nieuwe tournee natuurlijk. Er zou een nieuw album in de maak zijn. Wanneer dit verschijnt is jammer genoeg nog niet bekend. Wij stillen onze honger intussen door nog even na te genieten van deze sublieme avond.
Copyright foto: Shamrockraver Photography
