Het Amerikaanse vijftal van Ceremony was enkele weken geleden één van de headliners van het Sonic City Festival. De band is momenteel op Europese tournee om de nieuwe straffe plaat In The Spirit World Now te promoten. Ceremony speelde in hun beginjaren vrij stevige hardcore, maar nadat ze in 2011 bij Matador Records hadden getekend, veranderde hun groepsgeluid toch wel wat. Met het album Zoo uit 2012 streefde de band naar het geluid van Wire ten tijde van Pink Flag, met de opvolger The L-Shaped Man uit 2015 werd er gekozen voor de sound van Joy Division. En ja voor hun laatste schijf hebben ze geprobeerd naar een eigen geluid te gaan, terwijl wij er ook wat echo’s van Devo in kunnen vinden…
Het voorprogramma werd verzorgd door de West-Vlaamse (tegenwoordig Gentse) post-punkers van Partisan, ze mochten de dag ervoor al mee als support act van Ceremony in Duitsland. Partisan en Ceremony hebben eigenlijk wel wat gemeen, want ook Partisan heeft ook hardcore-metal verleden. De band heeft een tijdje stilgelegen, maar sinds deze maand is de band terug aan het optreden en hebben ze nieuwe songs in hun setlist gestoken waar we zeer naar uitkeken.
Partisan koos er voor om vooral nieuwe songs te brengen in Antwerpen. Enkel Unhappy People van hun eerste ep was het oudje in de setlist. De andere songs waren dus allemaal nieuw en uit elke song spatte enorm veel energie met als referentie een snijdende gitaar, aanstekelijke ronkende bas en drums waar veel variatie in zat. Tijdens het nummer Savage Peace werd er gas terug genomen en klonk het trio meer ingetogen. Wij zijn alvast enorm enthousiast over het nieuwe werk van Partisan, helaas reageerde het publiek heel lauw. Wij kijken alvast uit naar een nieuwe ep of album dat van deze talentvolle kerels zal verschijnen.
Het vijftal van Ceremony had een hele bijzondere setlist opgesteld. Er zat wat van alles wat ze ooit al gemaakt hebben in dus ook hun stevige hardcore songs uit hun eerste jaren. Het begon vrij rustig met Presanging The End van hun laatste album, waar weinig reactie op kwam van het publiek. Maar daarna volgde Pressure On, een cover van Red C, van hun debuut Violence Violence waar het publiek zo wild van was en onmiddellijk zorgde voor een mosh feestje, ook al duurde de song amper 2 minuten.. The Doldrums (Friendly City) volgde, nog zo’n hardcore oudje die vuur in de zaal bracht. Zanger Ross Farrar en zijn band bluste het vuur met het titelnummer van hun recente plaat, blijkbaar slagen de nieuwe songs niet echt aan bij de fans van het eerste uur want ook hier kwam weinig reactie op.
Kwestie van nog wat meer variatie in de set te steken kregen we een vrij deftige cover van Gary Numan’s Cars en deze werd gevolgd door The Seperation waar de band zo hoekig klonk als Wire. Het punky Hysteria volgde daarop, alhoewel deze song weer een hardcore behandeling kreeg. Met Turn Away The Bad Thing ging de band terug de melodieuze tour op om daarna terug richting hardcore te gaan met Terminal Addiction. Toen gooide de band het roer terug om en speelde hun nieuw werk met From Another Age en van de vorige plaat kregen we nog het naar Joy Division ruikende The Understanding. Als afsluiter kregen we nog het bommetje Sick uit de Rohnert Park ep uit 2010.
Voor ons gaf Partisan een heel evenwichtige set, maar dat kunnen we zeker niet van Ceremony zeggen. Deze band uit Californie weet blijkbaar nog steeds niet welke richting ze echt uit willen. Of misschen willen ze hun fans van het eerste uur plezieren met hun oud materiaal dat veel rommeliger klinkt dan hun nieuw werk. Wij waren alvast niet overtuigd van deze afwisselende set die amper een uur duurde. Spijtig dat de evolutie van Ceremony enkel te horen is op hun albums en niet op hun live optredens.
