Onbekend is onbemind, maar ook valt het moeilijk om mensen uit hun tent te lokken als je een act op het podium brengt die alleen maar een belletje doet rinkelen bij muzikale nerds. Dit maar om te zeggen dat Pick A Piper het moest stellen met een karig gevulde zaal. Wie weet bood de frituur rechtover meer lekkers, zaten de vele Antwerpenaren nog vast in ’t stad of waren ze misschien verzeild geraakt bij de geniale volksrapper Steven H die om de hoek een show speelde. Aan de kwaliteit lag het niet, al evenmin aan de ervaring want dit is het project van Brad Weber en die staat in de betere muziekblogs gekend als de drummer van Caribou. Ritmische pokkeherrie dat bij momenten even opzwepend klonk als Test Dept. in de jaren 80. Zij die zich de moeite hadden getroost om de set mee te pikken (moet je altijd doen, ook al is de geur van frieten onweerstaanbaar) zagen een degelijke band aan het werk. Niet dat ze het met hun instrumentale muziek ooit zullen maken, maar het klonk fris en een prima keuze om als opener van Orange Black te dienen.
Laten we Orange Black maar de lievelingen van de RifRaf-generatie noemen, en dat is niet eens smalend bedoeld. Integendeel. Tijdens het optreden haalde frontman Dieter Sermeus herinneringen op aan hoe het was om samen te spelen met Centro-matic, een band die hier ook maar opgepikt was omdat ze op de cover stonden van het nu opnieuw tot leven gewekte maandblad. We bedoelen maar dat een band als Pick A Piper vroeger wel die kans zou krijgen. Denken we toch, en laat het ook geen veeg uit de pan zijn naar de jonkies, want contradictorisch genoeg luisteren die in Spotify-tijden wel. Maar goed, laat ons eerlijk en wel wezen, iedereen die in de Gentse Charlatan was, wilde maar één ding: het herbeleven van de hoogdagen van één de friste bands die ooit over dit koninkrijk is gewalst.
De reden waarom de legende opnieuw de instrumenten bovenhaalde om zich tijdelijk te herenigen als Orange Black was naast een broek vol goesting, ook de release van hun debuut It’s Electric op plaat via Dear Deer Records waar dan weer de mannen van het Waalse ENDZ achter zitten. Klinkt vreemd, maar Orange Black is een band uit de 90’s en toen had de hele wereld besloten dat vinyl iets afgrijselijks was, en dus bestond de eerste plaat van Orange Black tot toen alleen maar op cd. De tijd maakt soms rare sprongen, maar niet de drive die Orange Black toonde in Gent. Na een succesvolle thuismatch in Het Bos, mocht de vlieger voor een tweede keer op in een goed gevulde Charlatan waar de band iedereen uit het publiek wel leek te kennen. Nostalgie, maar wel kwaliteitsnostalgie zo bleek vanaf de allereerste noot.
De band maakte het zichzelf niet moeilijk en speelde integraal It’s Electric, ook al werd de volgorde overhoop gehaald en zo begon men met Rio. Straf om te zien hoe na meer dan twintig jaar later de songs nog staan als een huis, nog straffer dat het leek alsof ze geen seconde waren gestopt. Nu ja, de meeste van hun zijn altijd wel actief gebleven als muzikant, maar toch. Het enige verschil was dat drummer Micha Onzia met zijn drumstick geen meisjesoog per abuis blauw sloeg zoals hij (volgens Dieter toch) deed op Boomtown.
Na iedere song werd er wel één of fijne herinnering opgehaald waardoor het optreden je het cosy gevoel gaf alsof je een vergeeld foto-album openslaat, niet dat de heren van Orange Black er als museumstukken uitzagen. Integendeel, dit is een band die weet hoe je hitgevoelige songs (want dat zijn ze) kan brengen op een andere, niet uitgestippelde manier waarbij vooral Nico Jacobs zoals altijd heerlijk uitzinnig tekeer ging. Leermeesters!
Omdat één plaat spelen nogal weinig is, beloofde Dieter nog een paar nummers wat dan weer een beknopte bloemlezing werd uit de derde Morning Notes met Rush en met Surrender en (We’ve Lost) Gravity als uitsmijter. Het deed ons meteen aan de woorden denken die Dieter sprak toen we hem interviewden en zei dat er misschien wel een kans in zit dat Orange Black met iedere album een tour zou doen. Houden die belofte!
