Fotografie: Hannelore Dieleman
Nicolai Dunger, een Zweedse singer-songwriter, mocht voor de vrienden van Mercury Rev openen. Solo op een leuke oude Danelectro-gitaar kon hij zijn blueslicks en fingerpicking demonstreren. Helaas maakte de man een gelaten indruk en het beleefde publiek in Kortrijk onthaalde hem alsnog op zijn van zowat alles ontdane versie van Tom Waits’ Way Down In The Hole op een applaus. Het aanzwellende geroezemoes in de zaal zagen we dan maar als een teken van anticipatie op The Rev.
Jonathan Donahue en Grasshopper, die zaten er wel boenk op vanaf de opener The Funny Bird. Gefocust, een beetje weird, binnen de lijntjes maar wild en gepassioneerd, werd de band aangevuurd door Donahue met handgebaren en de mimiek van een tovenaar. Tonite It Shows, ook al uit Deserter’s Songs (1998) volgde: een meer beheerste, genuanceerde song en ook dat register brengt de band met focus en passie op het podium.
De opvallend camp ogende dame achter de synths, Marion Genser, kleurde Dream Of A Young Girl As A Flower in met haar handbediend harmonium. Collega-toetsenist Jesse Chandler opende op piano Runaway Raindrop en we waren vertrokken voor een psychedelische trip met een magische microfoon, een streepje sax (van Chandler) hier en een lijntje elektronische trompet (van Donahue) daar. Wie heeft er paddenstoelen nodig als je The Rev hebt? Jonathan Donahue bracht het als frontman allemaal heel gracieus en theatraal. De zaal ging helemaal mee in de trip en ook op het podium straalde het plezier van de gezichten af.
Na de culthit Goddess On A Hiway, in een wat raar ritme, bracht de band het enige nummer uit de laatste plaat Born Horses (2024). Een albumvoorstelling was deze show dus niet, maar het spiritueel-romantische Ancient Love paste evenwel naadloos in de set en kreeg een rondje met solo-aandacht voor de hele band, van dwarsfluit (Chandler) over de scheurende gitaar van (Grasshopper) Sean Mackowiak, tot een heftige drumsolo van Joe Magistro, die zijn jazz-feel met verve demonstreerde. We zien weinig bands die zo’n mix van elementen integreren tot een boeiend en uniek geheel.
Een magistrale finale was ons deel, met Grasshopper die een zingende zaag op zijn gitaar simuleerde in Tides Of The Moon en Marion Genser die op synth bass Holes in goede banen leidde. “In these crazy days and these crazy times, he still knows how this old song goes,” werd in de uitgesponnen versie aan de tekst toegevoegd.
Ook Opus 40 kreeg een maxi-versie als een lange wilde tocht. Afsluiter Dark Is Rising demonstreerde in 2025 ook in een andere context zijn relevantie en Donahue bouwde een perfecte climax op met “In my dreams I’m always strong,” dat met de armspieren gebald visueel werd onderstreept.
Mercury Rev bracht maar één nummer uit Born Horses, nochtans een unieke nieuwe plaat, maar gaf in zijn laatste optreden van deze Europese/Britse mini-tour Kortrijk het beste van zichzelf.
Mercury Rev | Facebook | Instagram
Nicolai Dunger | Facebook | Instagram
