We hebben een beetje medelijden met het gepensioneerde koppel dat ons bij het binnenkomen van de AB vertelde dat ze tickets voor dit optreden hadden gewonnen op Klara. Wat zij verwachtten, was waarschijnlijk meesterlijk uitgevoerde, maar eerder rustige klassieke jazz. Wat ze kregen van de beide groepen op deze avond, was meesterlijk, maar tegelijk knetterend en suizend, onnavolgbaar en uiterst dansbaar.
Gitarist Guillaume Vierset, ook bekend van Harvest Group, bracht net een album uit met een gloednieuwe band, getiteld The End of The F***ing World. Op het podium ziet Guillaume er eerder uit als een indierocker, maar uit zijn gitaar schalt geen Wonderwall. Wel virtuoze melodieën en razende ritmes, ondersteund door een bassist, een drummer en een pianist. Het is die laatste die de meeste kleur toevoegt aan het palet dat Guillaume uit zijn snaren schudt. Alsof zijn leven ervan afhangt bespeelt hij een imposante vleugelpiano en een synthesizer tegelijk, schipperend tussen een rokerige ondergrondse bar in het New Orleans van honderd jaar geleden en een zinderende danstempel in het heden.
Soms zijn de nummers een tikje vormeloos en weet je niet helemaal waar de muziek nu precies heen wil. Tot het viertal plots baadt in okerkleurige lichten en Guillaume een parelende intro tevoorschijn tovert, gevolgd door de voorzichtig tikkende drums en de piano die klinkt als heldere druppels. Verfrissende melancholie, bestaat zoiets? Dat is het soort nummer waarop je aanvankelijk de zachte stem van een zanger(es) verwacht, maar dat uiteindelijk geen zang nodig heeft om te ontroeren. Zeker wanneer alle instrumenten crescendo gaan en exploderen in een zinderende climax.
Toch krijgen we nog zang te horen, wanneer het kwartet Veronika Harcsa op het podium verwelkomt. De zangeres van Next.Ape, de tweede groep van de avond, zet haar stem voluit in als instrument en benut de volledige mogelijkheden ervan om samen met de groep een hoogtepunt op te bouwen dat de zaal met verstomming slaat.
Daarna mag Veronika helemaal in de schijnwerpers treden, wanneer het de beurt is aan Next.Ape. Drummer Antoine Pierre, ook bekend van URBEX en TaxiWars, is het kloppende hart van het vijftal, maar de zangeres is de ziel ervan. Een perfecte verdeling, en dan hebben we het nog niet eens over de overige groepsleden die met snaren en toetsen minstens zo belangrijk zijn. Samen maken ze van Unfit Wing vuurwerk en van White Desert een wervelstorm die het publiek helemaal meesleurt.
Next.Ape deinst niet terug voor een beetje theater. Soms mist dit zijn effect. In een bizar stukje dat behoorlijk David Lynchiaans aandoet (en dat ligt niet alleen aan de rode gordijnen) brengt Veronika onverstoorbaar één lange, compleet onverstaanbare monoloog terwijl de muzikanten het tempo opdrijven. Wanneer de vocaliste echter in de huid kruipt van een robot en al zingend het publiek bestookt met vragen over waar nu net de grens ligt tussen mensen en machines, leidt dit wel tot een indrukwekkende performance.
“Is dat normaal dat hier geen stoelen staan?” had het gepensioneerde koppel ons voor het optreden gevraagd. Dat is zeker normaal want Next.Ape biedt niet enkel stof tot nadenken, maar ook tot dansen. Het is dan ook onmogelijk om stil te blijven staan op hun opzwepende muziek. In het uitzinnige bisnummer Alarm Clock, met Guillaume Vierset als versterking, bereikt de zaal het kookpunt.
FACEBOOK (Next.Ape) / INSTAGRAM (Next.Ape) / FACEBOOK (Guillaume Vierset) / INSTAGRAM (Guillaume Vierset)