Binnenkort is het 40 jaar geleden dat New Order opsteeg uit de assen van Joy Division. Zonder meer één van de meest besproken bands uit de muziekgeschiedenis. Vaak verguisd door bekrompen Joy Division-fans omdat ze (destijds) vonden dat Bernard Sumner, Peter Hook, Gillian Gilbert en Stephen Morris voor een tweede keer Curtis hadden vermoord door op hun tweede plaat plots te gaan flirten met elektronica. Een kritiek die geen steek houdt. Niemand die het weet of Joy Division in staat was om het verder te schoppen dan twee klassiekers. En om de dingen te zeggen zoals ze zijn, misschien heeft New Order nog een grotere impact gehad dan zijn voorganger. Het zijn theorieën waar je oeverloos over kan discussiëren, ze zo maar in de wind slaan is een andere zaak.
Een ander euvel is (over de onvermijdbare derde leeftijdsfactor hebben we het niet) is Peter Hook. Diens basgeluid is tot vervelens toe herhaald, maar nooit geëvenaard. En om maar meteen tot de essentie te komen van de zaak, ook Hooky-vervanger Tom Chapman slaagt daar niet in. Neem daar nog eens de ronduit slechte laatste release (Music Complete) bij en je weet meteen dat de Manchester-legende het niet gemakkelijk zou hebben om de twijfelaars van hun ongelijk te overtuigen. Die-hardfans waren er anders genoeg, maar ook wie in de laatste regionen van het provinciaal voetbal bengelt heeft zijn aanhangers. En nu we het toch over vooroordelen hebben, New Order wist afgelopen zomer op Werchter vriend en vijand voor zich te winnen. Dus zo negatief lagen de kaarten nu ook weer niet.
New Order koos er voor om groots door de poort te treden. En Wagneriaanse intro en beelden van Leni Riefenstahl (slik) waren het korte voorspel voor een eerste orgasme: Age Of Consent. Sumner kon nooit zingen, en op zijn 63e moet je daar helemaal niet meer op hopen. Maar laat dat de charme zijn van deze band. Imperfectie werd in hun handen immers grootse kunst. Sumner zou uiteindelijk de enige zijn die zijn vaste plek zou verlaten. Morris bleef verdoken achter diens drums, Gilbert achter de synths en de andere twee (nou sorry) zijn voor ons geen New Order.
Hoewel de band heel wat Joy Division-songs zou brengen, werd maar weinig op veilig gespeeld en werd het gebrachte oeuvre een bloemlezing uit 40 jaar New Order in al zijn kleuren en geuren. Met Regret (het beste nummer dat de Pet Shop Boys nooit hebben geschreven) zorgde ervoor dat we op tien minuten muzikaal twee keer klaar kwamen. Iets wat dan niet kon gezegd worden van de futloze versie van She’s Lost Control. De tientallen Joy Division-coverbands doen het weliswaar zonder nut, maar beter dan het origineel.
Disorder bracht beterschap, maar werd vijf minuten later teniet gedaan door Academic uit die verfoeide Music Complete waar ook nog eens Tutti Frutti (het slechtste New Order-nummer sowieso) en Superheated en Plastic (zowat de enige beluisterbare tracks van de plaat) uit werden gepuurd. New Order was het duidelijk nog niet vergeten wat voor een foute beslissing de plaat van vier jaar geleden was. Het waren dan ook de laagtepunten van dit concert, maar voor de rest kregen betweters het deksel op de neus, ook al werd Sumners stem meermaals gecamoufleerd door een wall of synths.
Klassiekers als Fine Time, Bizarre Love Triangle, True Faith, Temptation en het onvermijdelijke Blue Monday liet ons een nostalgische attractie zien die af en toe wat sputterde, maar waar je met plezier weer voor in de rij gaat staan. Net als Hook weten ze bij New Order ook dat ze na meer dan tien platen geen afscheid kunnen nemen van het Joy Division-erfgoed, en dus lieten ze ons achter met een imponerende Decades (hét hoogtepunt)en een veel te passieloze Love Will Tear Us Apart. Eénmaal buiten beseften we dat New Order in Brussel een concert had gespeeld dat kenmerkend is voor veertig jaar Sumner & C°: verre van perfect, en misschien net iets te vaak de doorlopende lijn overschreden, maar geen mens die eraan denkt om hun hiervoor een bekeuring te geven.
