De Nederlandse indiescene slaagt er al jaren in om prima papieren voor te leggen. De dagen dat we een monkellachje moesten onderdrukken wanneer een Nederlandse band de revue passeert, zijn ondertussen al lang voorbij. En met internationaal succes, want de Nederlanders willen meer dan een podium tussen de windmolens. Moon Bored is daar een prachtig voorbeeld van. Ze werden uitgenodigd door Gurriers om hen te vergezellen op hun Europese tour. Ze waren reeds present op festivals die het verschil maken zoals Misty Fields en werden gedraaid op het Californische KCRW.
Wat wil je als band nog meer? Misschien wat minder technische problemen, want tijdens hun passage in Wintercircus werd het vrij vlug duidelijk dat de stem van Myrte Driesenaar er maar zelden door zou komen. De Nederlandse bassiste huppelde wel enthousiast heen en weer, maar het publiek keek met een net iets te kritische blik om zich over te geven aan een feestje. De gitaarklanken van Daan Stuyven – neen, niet die Daan! – klonken te schel terwijl Timo de Wit zich achter zijn drum net iets te veel als een te irritante radio-dj gedroeg die de songs aan elkaar wilde praten.
Het grootste deel van de liveset kwam uit hun tweede ep die in Gent werd opgenomen. Slecht klonken de Magnapop-achtige liedjes nooit, maar uiteindelijk waren ze niet sterk genoeg voor de pletwals die Gurriers heet en ons na een paar luttele seconden deed vergeten dat er een support act was.
“Gurrier” is een Ierse uitdrukking voor een ongelikte beer die je maar beter uit de weg gaat als je zijn pad kruist, en zo gedroegen Gurriers zich ook. Als het van frontman Dan Hoff afhing, mocht het publiek het kersverse Wintercircus met de sloophamer tot schroot herleiden. Gelukkig voor Gent bleef het bij een brave moshpit en een circle pit die het welgeteld één nummer volhield.
Volgens de legende ontstond de band door Zoom-calls tijdens de covid-pandemie. Een groep vrienden besprak een strategie om de wereld muzikaal te veroveren. Dat is hen aardig gelukt, want met hun debuut Come And See zitten ze net niet in de stormloop van kanonnen als Fontaines D.C. of IDLES. Muzikaal zijn er niet veel overeenkomsten, behalve de niet te stoppen energie en het feit dat de Ieren een punkboodschap hebben voor de wereld die te nemen of te laten is. Een opgestoken middelvinger die explodeert in een livebom.
Hoff deed er alles aan om het publiek mee te trekken in zijn gekte. Een overwerkt Duracell-konijn zoals je er maar weinig ziet, terwijl bassist Charlie McCarthy – inclusief de Schotse kilt – het publiek indook of ook Ben O’Neill die zijn gitaar aan de toeschouwers gaf zodat hij het publiek wat kon opjutten om de moshpitschoenen aan te trekken.
Op plaat durft Gurriers wel eens verzakken in een net iets te monotoon geluid, maar live zijn ze een gedroomd feestorkest voor een avondje opzwepende indiepunk, iets wat in Gent dubbel en dik werd bevestigd.
Mood Bored: Facebook – Instagram
Gurriers: Facebook – Instagram
