De organisatie van het intussen alom bekende Fantastique Nights wist afgelopen zaterdag (24 september) alweer de 49ste editie van dit geregeld terugkerende evenement uit hun mouw te schudden. Voor deze editie werd er opnieuw gekozen voor de stemmige en intieme Witloof Bar van de Brusselse Botanique. Het is een klein zaaltje waarvan het lijkt dat de prachtige gewelven speciaal in het leven waren geroepen om de muziek die tijdens dit event op het programma stond te ondersteunen. Men had immers opnieuw gekozen voor de koudere klanken van de postpunk. Dit genre werd tijdens deze avond vertegenwoordigd door de gevestigde waarde Minny Pops, die dan ook terecht de headliner waren, maar ook enkele jonge wolven kregen de kans om te bewijzen dat ze het legaat van de postpunk in de toekomst eer zouden aandoen. Voor de overige bands werd een keuze gemaakt uit een bont allegaartje dat uit de verschillende windstreken komt: Venin Carmin uit Frankrijk, Monographic uit Duitsland en de Belgische vertegenwoordiging werd gevormd door The Hermetic Electric.
Het waren de Belgen die de eer kregen om de aftrap te geven. The Hermetic Electric is een Waalse band die onder het leiderschap van zanger/gitarist Holly werd opgericht in 2013. Zijn vriendin Elfi bedient de synths, en de band wordt sinds enige tijd vervolledigd door Math op drums, synths en bas. Deze postpunkers zijn sterk beïnvloed door de hoogdagen van de bands uit het Factory-label (denk o.a aan Section 25, Crispy Ambulance, et al), maar je hoort evenzeer in hun muziek de sfeer uit Bowies Berlijndagen. In elk geval slagen ze er in om kille, maar tegelijkertijd toch ook intieme klanken sfeervolle melancholische soundscapes over te brengen die we onder de noemer electro wave zouden durven klasseren.
Luminous Dash had de eer om deze groep reeds te kennen van toen ze hun eerste muzikale pasjes ondernamen. We hebben dan ook de pretentie om iets te kunnen zeggen over de evolutie die ze ondergingen in de korte tijd dat ze bestaan. Deze is naar onze bescheiden mening samen te vatten onder het woord “enorm”. De positieve evolutie is niet alleen te horen op het instrumentale vlak (het trio beheerst zijn instrumenten een heel pak beter dan in hun begindagen en ze komen ook een heel stuk meer zelfzeker over), maar ook op het vocale vlak (ook daar komt zanger Holly nu veel zekerder over en de zang is melancholisch, maar op een aangename manier).
Ze hadden voor dit optreden de keuze gemaakt om op een eerder beheerste manier aan te vatten: koude, intieme melancholische gitaren en een bas die overgoten is met pakken galm hadden de bovenhand. De sfeer kan je een beetje vergelijken met deze van 17 Seconds van The Cure. Maar al snel werden hun elektronische spielerei progressief in de strijd gegooid waardoor je in hun sound met enige fantasie bijna elementen van Clock DVA en Psychic TV kan terug vinden. En gedurende het ganse optreden kon je duidelijk de sterke invloed herkennen die New Order en Joy Division heeft op Holly, die trouwens terecht ook openlijk een enorme fan is van deze bands.
Het hoogtepunt van hun optreden was voor ons persoonlijk het zeer sterke City Drama. Met de hand op het hart, het was een zeer aangename verrassing om te zien hoe dit trio de toch wel zware taak van opener op een zeer goede manier ter harte heeft genomen. Ik ben benieuwd waar deze band zal staan binnen enkele jaren.
Een nog grotere verrassing was dan weer de tweede groep van die avond: het Duitse Monographic. Voor Luminous Dash tot nog toe onbekend, maar hier kan je werkelijk spreken van “liefde op het eerste gezicht”!
Deze band bestaat nog net geen twee jaar, maar on stage geven ze de indruk al tonnen ervaring te hebben dankzij hun geweldige samenspel. Dit kwartet brengt geweldige gitaar- en basgedragen postpunk, maar wordt bijwijlen overgoten met een hevige, doch aangename psychedelica-saus. De term waarmee ze in de pers worden geciteerd is “Modern and uncommon waves of punked up psychedelica”, en dit is volgens ondergetekende er “boenk op”!
Tijdens dit optreden hoorden we enkele nummers die gekenmerkt werden door een ietwat dreamy, maar wel opgewekt gitarenspel, maar de meeste tracks waren bijzonder uitbundig en vooral erg punky en opzwepend. Niet alleen de drumpartijen en de baslijnen (check out de prachtige basgitaar op onze foto’s!) waren bijzonder straf te noemen, maar vooral het geweldige surfy gitaartje van de van origine Mexicaanse gitarist zijn me zeer erg bijgebleven. Ook zanger Björn Ullmann bleek naast een zeer goed zanger (sorry voor de vergelijking, maar mij deed zijn stem me bij momenten wat denken aan een kruising tussen deze van Bono en Mark Burgess) ook een begenadigd gitarist te zijn. Als je ons zou vragen of er qua muzikale stijl vergelijkingen te trekken zijn met andere groepen, dan denken we vooral aan de uptempo versies van The Chameleons, Kitchens of Distinction en dergelijk en met de energie van The Undertones’ Teenage Kicks. Volgens onze bescheiden mening gaat deze band in het postpunkcircuit zeker nog een aantal potten breken. In afwachting bracht Monographic alvast op 10 juni van dit jaar hun eerste (titelloze) lp uit in prachtig white coloured vinyl inclusief downloadcode.
Een volgende verrassing (zij het voor ons in een iets minder positieve richting) werd vervolgens gebracht met het Franse duo uit Lyon van Venin Carmin. Hoewel dit koppel uiterlijk al alles mee heeft om te boeien (ik denk daarbij o.a aan de hypnotiserende look van zangeres Camille, de bandopnemer die om vooral decoratieve redenen op de achtergrond stond te draaien en de leuke analoge synths bespeeld door François), bleek dit toch niet altijd voldoende te zijn om de aandacht van het aanwezige publiek er de hele tijd bij te houden. Volgens hun Facebookpagina brengt dit duo 80’s new wave en post punkmet een moderne twist. Daar slaagden ze ook voor een deel in (zeker met de veelbelovende opener Suckers!), maar door een ondefinieerbare reden bleef het voor de meesten toch niet helemaal tot het einde boeien.
De songteksten gaan over relaties, verveling, sex en geweld. Camille brengt deze in een zekere naïeve stijl (kwatongen zouden beweren dat ze Vanessa Paradis horen), maar bij momenten wordt de zangstijl energetisch waardoor er zeker wel enkele knappe nummers in de setlist konden worden teruggevonden. Doch een deel van de nummers bleek toch niet echt meeslepend genoeg te zijn om het gros van de aanwezigen in vuur en vlam te zetten of te houden. Het optreden was dus een beetje met ups en downs. Een “thumbs up” krijgt Camille in elk geval wel voor het feit dat ze alle muziek zelf schrijft en ook heeft ingespeeld op hun eerste vinyl lp onder de titel Glam is Gone, en verscheen op 14 november 2014. We wensen haar dus alvast een mooie muzikale toekomst.
Als vierde, en tevens laatste act, kregen we dan headliner Minny Pops. Deze new wave/electronic/art punk band invloeden werd opgericht door Wally van Middendorp in Amsterdam in 1978, en was de enige Nederlandse band die ooit (en ook terecht) bij het legendarische Factory Records kon tekenen. Het was ook de eerste Nederlandse band die een Peel Session kon opnemen.
Ze hebben momenteel een rustpauze van een paar maanden achter de rug waarin ze even niet meer hebben opgetreden, maar gelukkig konden ze ons tijdens deze editie van Fantastique Nights verblijden met opnieuw een zeer sterk optreden. Want een optreden van Minny Pops kan je niet snel als saai omschrijven: buiten een geweldige muzikale performance (inclusief de klarinet die bij momenten aan Tuxedomoon laat denken) brengt deze band steeds een bijzonder visueel spektakel.
Boomlange zanger Wally bezit werkelijk tonnen charisma en brengt zijn lyrics op een uitermate doorleefde manier die haast niet te evenaren is. En ook de andere bandleden zijn niet alleen muzikaal zeer sterk, ze zijn een artistiek feest om naar te kijken. En dan nog eens sympathiek ook!
Het optreden van deze band was werkelijk van begin tot eind boeiend. Niet alleen de oudere toppers zoals opener Wong, gevolgd door Crack en het fantastische Tracking kwamen aan bod, ook het iets recentere werk zoals Waiting for this to Happen (verschenen op het O-Genesis label van Charlatans’ Tim Burgess in november 2012) werd gespeeld.
En dan moeten we misschien nog even aanstippen dat zelfs de bindteksten van Wally boeien, ja zelfs bij momenten hilarisch zijn. Zo beloofde hij aan de 3 bands die voor hen speelden als dank seks met ze te hebben, waarop gitarist Lee al gauw aanvulde om bij deze dan niet teveel kwaliteit te verwachten.
Deze 49ste editie van Fantastique Nights was voor ons, zowel muzikaal als artistiek, bijzonder geslaagd. We kunnen de afwezigen (en het waren er tijdens deze avond veel te veel naar onze zin) alleen maar zeer veel ongelijk geven.
Che
