Gent, altijd wel te vinden voor onversneden rock ’n roll, zeker als de Arteveldestad één van zijn muzikale verschoppelingen omarmt: de Mind Rays. Nooit in één hokje te vatten, en mocht er op hun paspoort New York City staan dan zouden ze minstens even mooie adelbrieven krijgen als pakweg The Strokes. Maar goed, postcode 9000 zorgt alvast voor een meer dan aardig volgelopen Centrale. En er was daar een reden voor, Course Of Action. Om de boel op te warmen zorgde het viertal voor twee support acts die de twee kernwoorden bevatten waar het hem om draait: goesting en rock ’n roll.
Je kan er van zeggen wat je wil, maar een band die beslist om als Pedigree door het leven te gaan krijgt meteen onze duimen. Het was meteen de vuurdoop voor deze nieuwe groep met leden uit Sects Tape, Thee Marvin Gays en Regal. Wie om acht uur begint heeft altijd af te rekenen met een iewat minder gevulde zaal. De kinderen moeten nog naar bed, iemand wil nog per se Iedereen Beroemd Zien of welke reden dan ook. Zij die er wel op tijd waren mogen zich getuigen noemen van een nieuw garagerocksensatie. Natuurlijk is het zo dat je deze ingrediënten al eerder hebt gehoord, weten we ook wel, maar de groep uit Doornik heeft wel de beste opgevist.
Wie het in België over lawijt heeft, komt sowieso uit bij Thomas Valkiers. Producer van talloze singles, ep’s en lp’s waar het vaderland trots kan op zijn en natuurlijk ook lid van het onvolprezen Double Veterans. Maar is er natuurlijk ook zijn band de Crackups, een meer ongeregeld zooitje dan hun vind je niet in de Kempen. De soundtrack van heel wat Vlaamse jeugdhuizen met de betere smaak en in 2012 goed voor een finaleplaats in de Rock Rally en dan nog wel met een nummer dat de titel A Girl Is Only Good To Fuck draagt. We geven het ook maar mee. Na een lange radiostilte is de band er opnieuw en hoe. All the songs sound the same, maar wat voor songs. Vocalen waar je geen jota van begrijpt, goed dat de bindteksten er ons op wijzen dat een song over hoeren gaat. Perfect geschreeuwd, oer-rock ’n roll sans frontières. Perfecte schoonzonen zullen ze nooit worden, maar geen zinnig mens die dat sowieso wil. Of we opgewarmd waren voor de Mind Rays? Zelfs met krom gevrozen tenen zijn we er klaar voor, maar dit was euuuh, lekker!
“Je ergste fucking nachtmerrie.” Zo omschreef frontman Sis Sevens Course Of Action. De nieuwste spruit van de Mind Rays is inderdaad 30 minuten panische rock ’n roll die alle mogelijke fobieën in je losmaken. De soundtrack van een wereld die op zijn kop staat en waar het woord hoop alleen nog te vinden is in een stofferige dictionnaire. Naar eigen zeggen zijn de vier er meer tevreden over dan hun debuut Nerve Endings, simpelweg omdat het één geheel vormt. Kunnen we wel inkomen, want de plaat voelt aan als één lange stuiptrekking zonder ademruimte.
Intenser dan de Mind Rays vind je ze in België niet. Er is wel zoiets als het voordeel van de thuismatch, maar vanaf opener Makeshift Weaponry deed het Gentse viertal er alles aan om hun reputatie van uitstekende liveband alle eer aan te doen. Niet afwachten, maar meteen het publiek inspringen dat zich gewillig mee liet voeren op de destructieve klanken van de vier.
Still & All zette de gecontroleerde chaos verder. Alle eyes on Sis, wat wil je met zo’n frontman, maar straf hoe strak Christophe, Mikkel en Jean-Michel deze snedige sound weten te brengen. Voor hun lijken optredens niet meer dan de macht der gewoonte te zijn, zelfs niet als de microfoon van Sis tijdens On The Ropes teken geeft om naar het schroot te worden gedragen. Ook het T-shirt van Sis moest eraan geloven, en waarom niet, zeker als je als zanger tijdens Single File Line letterlijk door je publiek op handen gedragen wordt.
Na ruim drie kwartier had de sneltrein zijn eindstation bereikt, en iedereen wist dat hij een eerste klas-ticket geboekt had. De band besloot om er nog een vervolg van drie nummers aan te breien. Als dit een nachtmerrie is dan spoken we met plezier in de hoofden van deze vier rond. K.L.A.S.S.E.
