Het derde album Lilies van Mélanie De Biasio verscheen n oktober 2017. Sindsdien is de zangeres uit Charleroi heel de wereld rond aan het toeren. Overal werd haar plaat positief onthaald omdat De Biasio zo een eigen karaktervol geluid heeft. Dikwijls krijgt ze het etiket “jazz” opgekleeft, maar zij overstijgt het genre.
Daarom is het ook fijn dat voor haar optreden in Deurne Poltrock voor haar opende. Vorig jaar bracht hij zijn trilogie Mutes, Moods en Machines uit met prachtige instrumentale soundscapes. Daar kregen we in het Rivierenhof een voorproefje van. David Poltrock stond alleen gewapend met een vleugelpiano en een aantal synthesizers op het podium. Hij toverde daaruit zweverige klanken afgewisseld met lyrische stukken waar af en toe Jean-Michel Jarre bij om de hoek kwam kijken. Het klonk allemaal zeer boeiend, maar helaas zat Poltrock met zijn rug naar het publiek en bleek in een soort van trance te zijn. Wat er voor zorgde dat de aandacht van een groot deel van de toeschouwers weg was en daardoor werden de mooie klanken verstoord door algemeen gebabbel… Helaas, want Poltrock maakt hele knappe afwisselde stukken.
Toen Melanie De Biasio met haar band het podium op het podium kwam was het al goed donker geworden, en kregen we de perfecte setting om haar betoverende songs te beluisteren. Opener Blue uit haar debuut A Stomach Is Burning, bouwde rustig op met alle instrumenten die één voor één invielen. Vanaf de eerste minuut hing iedereen aan de lippen van De Basio, met haar fluwelen sensuele stem, haar ingetogen présence en de pakkende tonen uit haar dwarsfluit.
Als Melanie zong was ze in opperste concentratie, maar op als ze op haar instrument speelde bewoog ze als een elfje door het bos. Haar band was indrukwekkend goed. Matthieu Vanbespeelde zijn piano en keyboards met veel gevoel, dat deed ook Axel Gilain op bas en gitaar. Met een minimaal aan noten bracht hij de perfecte aanvulling in de nummers terwijl drummer Aarich Jespers de songs voorziet van soms broeierige Afrikaans getinte ritmes, maar ook ingetogen percussie.
De setlist bestond voornamelijk uit nummers die afkomstig waren uit Lillies, enkel naar het einde toe kwam er nummers uit het verleden zoals No Deal, I Feel You, One Time en Sweet Darling Pain. Na deze fantastische set kreeg de zangeres en band een stevig applaus. Waarna het viertal terug op het podium kwam voor een bis ronde. Melanie speelde op de twee bisnummers mee op gitaar terwijl ze een paar keer zei dat ze absoluut geen gitariste was. De eerste bis was een eigen bewerking van de Bill Withers’ klassieker Who Is He?, wat De Biasio en co volledig naar hun hand zetten. Een lange versie van I’m Gonna Leave You was de afsluiter van deze mooie avond.
Wat Mélanie De Biasio en haar band gisteren neergezet hebben was intens en indrukwekkend. Zoveel talent op een podium aan het werk zien is uniek. Dat dit viertal een lange staande ovatie kreeg na afloop, waar De Biasio duidelijk geëmotioneerd door was, was niet meer dan totaal verdiend.
