“Weten jullie dat ik een nieuwe plaat uit heb?” vroeg de schuchtere, maar ijzersterke chanteuse Mattiel zich af in de Botanique. Gelet op de magere opkomst, denken we eerder van niet. Een kanjer van een tweede album op zak hebben en de steun van ene Jack White is lang geen sleutel tot succes.
Talent heeft ze in overvloed, die Mattiel Brown uit Atlanta. Een stem en een geluid dat sowieso aan wijlen Amy Winehouse doet denken, al was het maar dat ze net als de Britse eveneens met oude soul goochelt en er ook iets ontzettend fris mee weet te doen. Songs heeft ze ook, Satis Factory staat er bol van. Ieder nummer kon zo uit de rijke Motown- of Stax-bundel komen. En toch had je bij het verlaten van de Witloofbar het wrange gevoel dat je een showcase zag van een artieste die of het binnen drie jaar zal maken of die hopeloos in de vergetelheid zou kunnen raken. We wensen het niemand toe, maar de muzikante die op het hippe garagepunklabel Burger Records naast Ty Segall en The Black Lips haar debuut mocht maken zou wel eens in de laatste categorie kunnen belanden.
Ze is klein van gestalte, maar weet een publiek naar zich toe te zuigen, alleen doet ze dat jammer genoeg alleen met haar stem. Gezegend met een keelklank die alleen de grootste iconen uit de popgeschiedenis toebedeeld kregen, maar voor de rest gebruikt de Amerikaanse net iets te weinig het podium. Van enig charisma is dan ook nauwelijks sprake, maar dat wordt opgevangen door de ijzersterke set van songs die vooral (om niet te zeggen bijna volledig) uit het tweede album is geplukt en nog meer haar soulsouplesse benadrukken.
This woman’s got it, alleen willen we dat op een podium ook zien en daar wrong in de Botanique net iets te veel het schoentje. Het publiek reageerde dan ook als verwacht wat lauw, en wist niet goed wat aan te vangen met dit talent. De versies van Je Ne Me Connais Pas, Blisters of de fenomenale Clash-cover Guns Of Brixton brengen haar op één lijn met grootheden als la Franklin. Alleen moet je soul ook met soul brengen. Om negen uur was het concertje in de Witloofbar afgelopen. De klok wees vriendelijk aan dat er nog ruimschoots tijd was om onze vrienden van Peuk in de Recyclart in Molenbeek te begroeten, maar dat is dan weer een ander (en beter) verhaal…
