Als je het hoesje ziet, begrijp je het nauwelijks, want het is ondertussen al twintig jaar geleden dat Everything Must Go van de Manic Street Preachers verscheen. Het leven gaat voorbij in een flits, en je bent nauwelijks in staat om volop van de schoonheid ervan te genieten. Deels uit nostalgie, en waarschijnlijk deels uit financieel gewin, besloten de glamrockers uit Wales om hun vierde album, dat ze naar de allerhoogste regionen van de Britse hitparade bracht, integraal live uit te voeren.
Tijdens de hoogdagen van de Britpop bekvechtten Oasis en Blur volop over het feit wie de grootste mond had, uiteindelijk ging een derde speler aan de haal met de titel. Wat de Manics in het Verenigd Koninkrijk toen hadden veroorzaakt was zelden of nooit gezien. Zowat iedere tiener die zich niet lekker in zijn vel voelde, raakte met de gitzwarte gitaarrock verbonden. Ze begonnen zich als hun idolen te kleden waardoor plotseling de verkoopcijfers van goedkope eyeliner de hoogte ingingen en zowat iedere toegewijde fan startte met de hulp van een kopieermachine zijn eigen Manics-fanzine. Wellicht is Manic Street Preachers de enige band die gothrock klinkt, zonder dat hij ook maar één seconde in dat vakje is beland. De groep maakte gretig gebruik van slogans met een uiterst links karakter en de songs straalden een zeer hoog mate van nihilisme uit. Een act die sowieso voorbestemd was om de cultband bij uitstek te worden, wat extra werd versterkt door het trieste feit dat op 1 februari 1995 gitarist Richey James Edwards van de aardbol verdween. Tot op vandaag weet niemand wat er gebeurde, maar zich baserend op de psychische problemen waaraan Richey leed, denkt iedereen dat het wellicht om zelfmoord ging. De band zat in zak en as, maar besloot toch om door te gaan en bereikte nadien wat Richey nooit mee heeft gemaakt: de Manics werden de allergrootste band.
Nog steeds ontzettend populair over de Noordzee, maar hoe zat dat met België? Albums als Rewind The Film en Futurology blijven wel enorm goed (en zelfs vernieuwend), maar vandaag kan de band niet meer pronken met het succes van weleer. Gisteren zagen we een bomvolle AB, en dat heeft natuurlijk veel te maken met het feit dat de band op zeer veilig speelde: het integraal spelen van hun populairste album, aangevuld met een set die uit de grootste hits bestond. Zeg zelf, de natte droom van iedere indiefanaat die in zijn jeugd wel eens de NME of de Melody Maker kocht.
Het vierde album werd naadloos van de eerste tot de laatste noot (en in dezelfde volgorde) gespeeld. Wat kan je eigenlijk nog meer vertellen over een perfecte plaat die wordt gespeeld door de perfecte band? Niks eigenlijk, behalve dat Nicky Wire zich opvallend stil gedroeg en dat James Dean Bradfield bij iedere song wel iets leuks te vertellen had. Hoogtepunten? Allemaal, behalve het feit dat het een unieke gelegenheid was om van songs te genieten die je wellicht voor het laatst op een podium zal horen (The Girl Who Wanted To Be God, het door Richey geschreven Removables, Interiors, Enola/Alone en No Surface All Feeling). En die hits? Nou ja, kom maar af met iets meer indrukwekkender dan A Design For Life, Australia of Kevin Carter.
Na het spelen van de plaat keuvelde Bradfield wat met de fans en maakte grapjes over zijn mislukte solocarrière. Nadien kwam de band terug met een bloemlezing van het allermooiste uit hun carrière. Ze werden allemaal gespeeld: van het wat vergeten Roses In The Hospital tot die fantastische, weemoedige superhit Motorcycline Emptiness. De voorste rijen ontploften tijdens You Love Us: glampunk zoals alleen Bowie dit zou kunnen schrijven.
Nat West – Barclays – Midlands – Lloyds waarin de Manics het bankwezen hekelden, heeft jammer genoeg na 24 jaar nog steeds dezelfde actualiteitswaarde. Het aangrijpende Suicide Is Painless uit de MASH-serie of het vrij recente Walk Me To The Bridge: ze toverden allemaal een glimlach op de gezichten van de vele Manicsfans die blij waren dat de goden van weleer nog steeds in hun beste doen zijn.
Ook de meezinger You Stole The Sun From My Heart werd luidkeels meegebruld, en dan begon Nicky plotseling wat over voetbal te praten. Voor hem zou Wales versus België de gedroomde finale zijn. Keep on dreaming, waarop de band overging naar het moment van de avond: een cover van Fiction Factory’s (Feels Like) Heaven. Naast me stond een vrouw te huilen, we begrepen het… toen James zong: “Twisting the bones until they snap, I scream but no one knows”, werd het ook voor mij te veel en liet ook ik de tranen volop rollen. Een Manics-fan is meer dan iemand die de muziek opzuigt, hij laat ze in zijn lijf dringen, een vloeistof die langzaam de hersenen binnensluipt en dan alles laat ontploffen. Noem het wat je wil, it feels like heaven…
Het indrukwekkende optreden werd afgesloten met If You Tolerate This, Then Your Children Will Be Next. Bijna twee uur extase, verdwijn niet Manic Street Preachers, we hebben jullie na al die jaren nog steeds hard nodig!
