“Dit is mijn eerste headliner show buiten Denemarken sinds de apocalyps, Brussel! Ik heb hier al gestaan, of toch beneden in de grote zaal met al die bomen. Toen stonden er toch bomen”, aldus een enthousiaste Jenny Rossander aka Lydmor. Fans van Arsenal hoefden geen verdere uitleg; de Deense zangeres speelde in 2015 in het voorprogramma van de band die toen hun 15-jarige bestaan vierde in de AB. Met een heus ‘bos’ op het podium dus. Voor menigeen toen ook de eerste kennismaking met het fenomeen Lydmor.
Donderdagavond 11 november 2021 duwde Lydmor in een goedgevulde AB Club haar duizelingwekkende dreunende onontkoombare urgente futuristische electropop in maag en vooral dansbeentjes van menig aanwezig melomaan, met het nieuwe album Capacity als rode draad doorheen de set.
Met alle zaallichten gedoofd sprak de zangeres, ons toe vanuit het ijle en haar stem klok overal. Na een hels lawaai stond ze plots op het kleine podium van de AB Club, te midden een cirkelconstructie met keyboards en effectenkastjes – zelf noemde ze het ‘haar UFO’ – en omgeven door TL-buizen.
Go Slow But Go werd gelanceerd, en de toon was gezet: met deze compositie, zowel zwanger van zware dreunende beats als rijk aan emoties leverde Lydmor meteen haar visitekaartje af. Catchy en onontkoombare electropop jawel, maar ook sterke lyriek! Snel gevolgd door een a capella ingezet Amandas Lullaby, kregen we nog meer lekkers uit het jongste album Capacity (2021) met een heel sterk Nevada. De reis doorheen het unieke futuristische elektronische klankenuniversum van Lydmor was ingezet.
Vanuit haar UFO stuurde een erg beweeglijke Lydmor haar aanstekelijke electrotunes aan en vuurde ze danssalvo’s af. Soms verliet de zangeres haar UFO. Dan stormde ze zingend de zaal in, om plots op de verdieping boven de bar van de AB Club te belanden, om half ondersteboven hangend verder te zingen. Dan weer gaf ze de neonlichten door doorheen de zaal. Je kwam ook ogen te kort om die indrukwekkende veelkleurige neonlichtshow te volgen, met de de tl’s die per song of momentum van kleur veranderden. Maar het was toch vooral de muziek die wist te overtuigen. Want vergis je niet: achter de vaak erg luide dreunen en beats en machtige keyboardtapijten schuilen steengoede songs met sterke teksten. Lydmor wil dan ook verhalen vertellen, zo liet ze het publiek weten.
Het verhaal van Claudia bijvoorbeeld, waargebeurd en machtig gezongen, of ook Shanghai Roar over haar verblijf in Shangai; “In die periode ging het wat minder met mij, ik hoopte er te herbronnen. Toen ik volledig blut terug naar Kopenhagen kwam, maakte ik er wel mijn eerste plaat, ik ben er nog steeds heel erg trots op” (I Told You I’d Tell Them Our Story, 2018).
Een verhaal waar wij alvast naar uitkeken was dat van Someone We Used To Love, een absolute knaller op Capacity. We bleven niet op onze honger zitten: Lydmor trakteerde ons welwillend op een zinderend dreunende versie van deze song, die de zangeres even stillegde voor een kort toneelstukje van ex-partners die elkaar tegenkomen en elkaar eigenlijk niets meer te vertellen hebben. Een luide schreeuw van Jenny en de song knalde verder. Meesterlijk. Maar dan moest het niet minder indrukwekkende en dynamische If You Want Capacity, nog door de zaal dreunen, wow!
Op gegeven moment startte Lydmor vanuit haar UFO een opname van Blue Velvet, en nam ze uitgebreid de tijd om een dansje te plegen, op het podium solo, maar ook om te slowen met mensen in publiek. We waren min of meer gewaarschuwd dat het ‘weird’ zo worden. Maar niks mis mee, ook niet met dat ongebreidelde enthousiasme en die gulle gekheid van de Deense.
Lydmor presenteerde ons ook een nieuw nummer donderdagavond: The Golden Lounge. Nog niet uitgebracht, zo verzekerde de zangeres ons, dus in primeur. In deze fijne tune meenden we de geweldige zin of statement “Daddy’s backstage and doing cocaine like it’s 1985” gehoord te hebben, maar het kan zowaar een ‘misheard lyric’ blijken.
Of we Sophie (Sophie Xeon) kenden, vroeg Lydmor ons. Het antwoord bleek positief. Lydmor vertelde hoezeer deze singer-songwriter en producer haar had beïnvloed en geïnspireerd. “Sophie is helaas overleden een paar maanden geleden, ze was maar 34. Ik wil een nummer van haar brengen, waarvan ik de boodschap heel erg belangrijk vind”, aldus Lydmor. En een erg fraai It’s Okay To Cry volgde. Mooie ode én boodschap!
“Ik doe geen bisnummers. Ik bedrieg jullie niet: zeggen dit is het laatste nummer, dan hopen dat er voldoende applaus is en toch nog een nummer of twee brengen. Dus ik kondig tijdig aan wanneer de laatste twee liedjes eraan komen. Dat is nu!” En de finale werd ingezet met een heel erg sterk Dim en een ingetogen en breekbaar Nostalgia, wonderlijk mooi gezongen. De lichten bleven even gedoofd en je zou denken dat er toch nog een bis zou volgen, maar Jenny hield woord. Het was, jammer genoeg, écht over en uit.
Als je Lydmor nog live wilt zien op déze tour zal je naar Denemarken, Oostenrijk, Zweden of Duitsland moeten afreizen. Het album Capacity, ook te vinden op de gekende streaming platforms kan misschien troost bieden tot aan een volgende doortocht van Lydmor. Wij zijn alvast weer van de partij.
