Vrijdagavond 5 oktober 2018 kwam de Nederlandse zangeres Tessa Douwstra, die je misschien nog kent van de bands Orlando of Wooden Saints, haar titelloze debuutalbum dat ze opnam onder de naam Luwten, presenteren bij Cultuurcentrum Mechelen.
De zangeres won zonder veel moeite de harten van het Mechelse publiek met haar wondermooie droompop met weerhaakjes. Mechelen liet zich gewillig meevoeren in de zachte folktronica, subtiele percussie en bovenal de, veelal zachte, omfloerste zang met af en toe soulvolle en jazzy uithalen van Douwstra.
Voorafgaand aan de aangename kennismaking met Luwten, serveerde de Mechelse Heleen Destuyver en haar band The Girl Who Cried Wolf ons hun donkere hypnotische en lichtjes onweerstaanbare indie-blues. The Girl Who Cried Wolf nam het publiek mee op een broeierige en alles verschroeiende intense trip met de krachtige, soms spokende dan weer zalvende stem van Destuyver, als gids.
Zomaar even een label kleven is moeilijk of zelfs onmogelijk maar in het melancholische geluidslandschap van The Girl Who Cried Wolf ontmoeten Portishead, Cowboy Junkies, Nick Cave, Wovenhand, Talk Talk, Mogwai en Radiohead ten tijde van Street Spirit elkaar. Dit straffe kwintet doet natuurlijk vooral hun eigen ding, waarbij alle instrumenten, die cello en prachtige pianopartijen van Sofie Swegers, Heleens machtige stem, die subtiele gitaren, die hechte ritmesectie, en zeker die hypnotische drums, essentieel blijken voor dat beklemmende totaalgeluid.
In de veel te korte set herkenden we natuurlijk White Noise, één van onze favorieten. Maar de band presenteerde ons ook het verrukkelijke nieuwe nummer Ashes. Daar zijn we nog niet helemaal goed van, want bloed en bloedmooi en kroop meteen flink onder ons vel. Met een prachtig zingende en haast fluisterende Heleen en de song die geniaal opgebouwd is en naar een catharsis werkt om zo de boel volledig te doen ontploffen. Dat belooft dus voor die nieuwe plaat, die de band gaat voorstellen op 28 november in de Charlatan in Gent.
Ook de set van Luwten was uiteindelijk aan de korte kant, begrijpelijk ook “ik heb ook nog niet zoveel liedjes”, aldus Tessa Douwstra. In niet veel meer dan een goed uurtje wist Luwten het Mechelse publiek te bekoren met de fraaie composities van Douwstra, gekleed in triphop, voorzichtige funk en ook jazz en soul. Een iets frivolere variant van Amatorski durven we stellen. Constante was uiteraard die mooie stem van Douwstra, die ons bij het begin van de set heel even aan de piepjonge Suzanne Vega had doen denken, om dat daarna dan te betwisten
Luwten wil ook al eens duchtig experimenteren met klanken en effectjes, zonder dat dat ooit als storend kan worden ervaren, de eighties-synths die er hier en daar in waren geslopen konden ons wel bekoren trouwens. De liedjes van Luwten zitten ingenieus in elkaar en zijn stuk voor stuk kleine kunstwerkjes. Tot onze instant favorieten behoren zonder enige twijfel het slepende Difference dat als bis gebracht werd en de mid-tempo tegenhanger Indifference, alsook die fantastische single Go Honey, maar ook In Over My Head met zijn funky groove en de mooie ballade die Double For Me is.
Niet alleen The Girl Who Cried Wolf had een primeur voor ons, ook Luwten presenteerde een gloednieuwe song. “Dit liedje kan misschien nog gaan evolueren tot iets geheel anders, ik voeg misschien nog dingen toe” kondigde Tessa de compositie aan waarvan de titel ons even ontsnapt. Ze bracht het volledig solo met alleen maar de akoestische gitaar die haar mooie stem begeleidde. De mevrouw uit de zaal die riep: “Daar moet je helemaal niets meer aan veranderen” had overschot van gelijk trouwens. “Ja, mijn band vindt dat ook” gaf Douwstra toe.
Na beide sterke optredens was er gezellige drukte aan de geïmproviseerde merchandisestand, voor beide bands. Terecht ook, als je het ons vraagt. Sterke double bill.
Copyright foto: Eddo Hartmann
